Historia Katany...

Katana

Cóż..od czego by tu zacząć... Moja matka, Aine jest serdeczną i miłą wilczycą, jednak gdy Garth, mój ojciec dowiedział się, że Aine zaszła w ciąże, on odszedł od nas i wyrzekł się córki, czyli mnie. Gdy już się urodziłam razem z matką zamieszkałyśmy w okolicach Japonii w jakimś innym wilczym obozie podobnym do tego, lecz o wiele surowszego, wszyscy tam byli atakowani za karę, za byle co. Pewnego dnia, gdy się obudziłam zobaczyłam jak zagryzali moją moją matkę, więc od razu rzuciłam się do walki, lecz gdy biegłam jeden z wilków złapał mnie za kark i przewrócił na ziemię, tak, że nie mogłam się ruszyć. Po chwili zebrało się kilka wilków nade mną i zaczęli się ze mnie śmiać, mówili np.: - O jaka harda, do walki się od razu rzuca. I tak nie chcieli mnie wypuścić do matki, która próbowała się bronić, próbowałam, groziłam, ale wszystko na marne, myślałam, że to już koniec, gdy nagle obóz zaatakowały inne wilki, szybko rozległa się walka, wilki, które stały naokoło mnie rzuciły się do walki, ja pobiegłam do Aine, która jeszcze żyła. Byłam z nią, lecz nie wiedziałam co robić, wszędzie była walka i chaos. W oddali zobaczyłam wilka, który biegł w naszą stronę, wziął moją matkę na grzbiet, a mnie kazał biec blisko siebie. Razem tak wybiegliśmy po za obóz, gdzie inne wilki zabrały mnie i moją matkę do swoich. Tamten wilk wrócił do walki.
Po pewnym czasie, moja matka już wyzdrowiała, znajdowałyśmy się w Japonii w obozie wilków, które nas uratowały. Razem z matką byłyśmy tam bardzo szczęśliwe i spokojne. Pewnego dnia moja matka wzięła ślub z przywódcą alfa, wilkiem, który wyciągnął nas z obozu, miał na imię Takeshi, co po japońsku znaczy odwaga. Mój przybrany ojciec razem z moją matką nazwali mnie Katana (matka wcześniej mnie nie nazwała), ponieważ inne wilki mnie tak nazywały, więc tak się przyjęło :) Wszystko było wspaniałe, Takeshi uczył mnie walki, życia i natury wilka. Umiałam nawet troszkę Japoński. Lecz pewnego dnia coś się stało, wczesnym rankiem obóz został zaatakowany, nie wiem czy to byli ludzie czy wilki z wcześniejszego obozu. Kiedy wyszłam z legowiska zauważyłam wilki, rozwścieczone wilki. które przyszły z zemstą za ostatnio wyrządzone szkody w ich obozie, w którym także znajdowałyśmy się ja i Aine.
W oddali było też widać ludzi, ale co tam robili ludzie ? przecież wilki dla Japończyków nie są obojętne. Na szczęście nie mieli złych zamiarów, nie chcieli zabijać lecz uspokoić. Nagle usłyszałam ja wola mnie przybrany ojciec, podbiegłam do niego, kazał mi uciekać, lecz nie mogłam tak tego wszystkiego zostawić bez walki. Matka wyskoczyła do mnie z objęć walki i także kazała mi uciekać, nie zgadzałam się, ale nie miałam wyboru byłam za mało do takiej wojny. Takeshi z Aine uściskali mnie i kazali biec ile sił w nogach z dala od tej wojny. Nie miałam wyboru, więc zaczęłam biec, w nieznanym mi kierunku, biegłam ze łzami w oczach. Mijałam znane mi tereny i obiecałam sobie, że kiedyś tu powrócę. Dobiegłam do jakiegoś miejsca najwyraźniej do terenu ludzi. Najgorsze było to, że dalej nie było gdzie biec, dalej było tylko miasto ludzi. Nie wiedziałam co robić, kiedy człowiek niepostrzeżenie złapał mnie w worek i gdzieś mnie niósł, szarpałam się i jakoś udało mi się wyzwolić z tej pułapki, wyskoczyłam z pogryzionego worka i biegłam przed siebie, wszędzie były budynki, jakieś pudła na kołach, które się poruszały, bałam się ich dźwięku, więc próbowałam je jakoś omijać. Ludzie zchodzili mi z drogi, uznali mnie za zagrożenie, zaczęło mnie nawet gonić dwóch ludzi w mundurach. Nie udało im się mnie złapać, ale zagonili mnie na jakieś ogromne pudło, które do tego się kiwało, kiedy wychyliłam się by zobaczyć przyczynę, zobaczyłam wodę, wszędzie była woda, a ja bardzo źle się czułam, nigdy nie znałam tego uczucia i schowałam się w kąt. Zasnęłam.
Obudziłam się, gdy pojazd się zatrzymał, a ludzie na nim zaczęli wynosić pudła czymś wypełnione. Wstałam i niepostrzeżenie uciekłam, ludzie mnie nie zauważyli, więc byłam uratowana, ale gdy się odwróciłam mina mi zbladła, zobaczyłam kompletnie obce mi miejsce, widać musiałam być gdzieś daleko od domu.
Po chwili niedowierzania ruszyłam przed siebie. A potem trafiłam do was i tu znalazłam swój nowy dom, w którym jestem szczęśliwa. ;)
Koniec.
Ale się rozpisałam :D

Sunset

Ciekawe.No rozpisałaś się.

Inna

ciekawa historia, czy masz zamiar wrocic do obozu twojego przybranego ojca?

Katana

Wrócę, gdy troche podrosnę, ale tu nadal zostanie mój dom.

Inna

witaj posrod nas - usmiechnelam sie do niej przyjacielsko

Katana

Dziękuje - odpowiedziałam z uśmiechem.

Inna

PS: zrob sobie opis ;)

Katana

P.S. - no dobrze już się zabieram, fajne obrazki są przy watahach, ty robiłaś ?

Inna

nie ;)

Katana

Aha, ale i tak ładne :)

Anyway

Weszla i sluchala -ciekawe, sporo przeszlas...-powiedziala usmiechajac sie...