Historia Rocher'a

Rocher

Opowiem wam moją historie chodź jest mi ciężko, wole się wyżalić niż duzić w sobie to - powiedział cicho - Ja i mój młodszy brat, który nazywał się Picallo odeszliśmy w wieku zaledwie kilku lat z Doliny Umarłych... Oczywiście rodzice nam kazali ponieważ za dwa dni miałą być wojna pomiędzy naszym klanem: Złocistym Księzycem, a Burzliwym Wichrem... A w czsie odejścia dowiedziałem się że rodzice przygarneli szczenię, kochali je bardziej niż mnie i brata. Zabolało mnie to bardzo niż kiedy kolwiek...
Wychowało się na wojownika twardego i bez uczuć, nazwali je Rocey.
Ojciec miał trzecią szanse mieć prawdziwego syna, nami pomiatał jak "szmaty"... Po wojnie cała dolina była zmasakrowana, nikt nie prezżył tej walki klan Burzliwy Wicher wygrał, wszystko zostało spalone. Cała ta dolina była z krwi.
W połowie drogi ucieczki, brata porwali ludzie by poddać go badanią.
Chciałem go uratować lecz straciłem przytomnoć kiedy mnie pobili.
Ocknąłem się na drugi dzień, widziałem tylko ślad krwi brata; wiedziałem już że go zabili. Pod starym dębem zrobiełm jego mału grób, schowałem tam jego pazur.
Lecz nadal myśle że gdzieś jest w pobliżu, obok mnie... I nie opuścił mnie.
Z tamtego miejsca szybko uciekłem i po tygodniu dotarłem tutaj.
Po drodze pomagał mi mały smoczek, zawsze dawał mi jedzenie.
Ale go też zabito.
Tak wyglądał mój brat:
[URL=http://imageshack.us]

[/
A jak rodzice wyglądają to już wiecie.

Shoo

Spojrzała w niebo, potem na Rochera nieco dziwnym wzrokiem.
-Przykro mi... - powiedziała cicho.

Rocher

Dzięki, teraz niekogo nie mam - szepnął cicho

Shoo

- Wiem co czujesz, wierz mi... - mruknęła. -Ja też straciłam rodzinę. Najpierw rodziców, potem brata, który był dla mnie zarazem jedynym i najlepszym przyjaciele. Teraz mam Shinobiego, mam przyjacioł... ale rodziny zawsze będzie mi brakować... - przymknęła oczy.

Rocher

Rozumiem, teraz wiem że nie tylko ja nie mam takiej historii :) Dzieki Śnieżka :P 0 powiedział do niej patrząc w niebo

Paige

Współczuję... - wyszeptałam.

Rocher

Dzięki Paige

Paige

Nie ma za co....

Shoo

-Śnieżka? - zaczęłą się śmiać. -Tak mnie nazywał mój brat... - uśmiechneła się lekko na to wspomnienie

Rocher

Dziwnie a jak miał na imię?

Shoo

-Ko. Trochę nietypowo, prawda? Moja mama miała trochę dziwne pomysły - znów się uśmiechnęła. Mimo iż bardzo tęskniła za rodziną, szczegolnie za bratem wpomienia o nich wywoływały uśmiech na jej pyszczku.

Rocher

Puknął dwa razy w swój amulet i nagle pokazał się obraz rodziny Shoo

Shoo

Uniosła brwi zaskoczona na widok obrazu jej rodziny.

Rocher

nagle pojawił się obraz jej brata

Gość

smutne

Shoo

W jej oku zakręciła się łza, ale szybko ją otarła.
- Jak to zrobiłeś? - spytała cicho.

Rocher

Ten amulet pokazuje to czego pragne zobaczyć lub pokazać innej osobie

Shoo

-Acha... - odpowiedziała. Po chwili zaciekawiona spytała. - Skąd go masz? To znaczy... jeśli mogę wiedzieć... po prostu jestem ciekawa...

Rocher

Ojciec mi go podarował, chodź się dziwie że go mi dał..

Shoo

Spojrzała na niego odrobinę smutno.
-Może... może jednak nie był do końca zły? Po prostu... nie mogę uwierzyć, że rodzic może być taki dla swoich własnych dzieci...