Historia Sune

Sune

Co nastąpi gdy ocieplisz śnieg ogniem?

Wolno otwiera posklejane powieki. Nieznośnie głośna cisza gra pieśń na pożółkłych, starych liściach. Wiatr otula drzewa swoim zimnym oddechem. Chmury doszczętnie zjadają słońce. Szarość i nicość.

Dusza rozdarta pomiędzy dwie silne watahy. Ojciec - wojownik ognia, matka - medyk śniegu. Dwa, zupełnie różne światy. W którą stronę pójść?

W powietrzu unosi się zapach śmierci. Z jej prawej łapy sączy się szkarłatna krew. Zamyka oczy, nabiera ogrom powietrza w swoje płuca, wstaje. Przedziera się przez dziki, nieodwiedzany przez nikogo, ciemny las.

Młodzieńcze lata spędza w beztrosce. Od ojca dostaje umiejętności obrony i imię – Sune – słońce, ogień, żar. Matka wzbogaca ją w zdolności medyczne i wygląd – białą sierść – charakterystyczną dla wilków śniegu.

Dociera do wioski. Widzi ludzi trzymających długie, ostre oszczepy. Ubrani w brązowo-zielone mundury, wypatrują swoich zdobyczy. Swój wzrok zawiesza na młodym wilku. Dostrzega plamę na jego prawej łapie.

Wojna pomiędzy dwoma, silnymi watahami, zamyka beztroski okres w jej życiu. Po kilkudniowych zmaganiach, wataha śniegu zostaje pokonana. Wilki tego stada muszą opuścić swoje dotychczasowe terytorium. Nuriste i Osaur – rodzice Sune spędzają ze sobą ostatnie, wspólne chwile. Wataha Śniegu odchodzi. Po kilku dniach marszu, Sune odłącza się od stada. Spędza wiele lat na tułaczce. W swojej długiej wędrówce napotyka wiele przeciwności losu. Zostaje włączona do krwawej bitwy dwóch, nieznanych jej watah. Rodzinny znak, czarna plama, na jej prawej łapie zostaje rozszarpany przez innego wilka. Nie poddaje się, rusza dalej. Znajduje brata.

Bez wahania podbiega do niego i zwinnie łapie za kark. Opuszczają teren wioski. Błądzą przez pustkowia, ciemne lasy, aż w końcu docierają do Krainy.

Mieszanka ognia i śniegu – woda.