Wilczyca z Lodowej Pustyni

Siomha Lorcan

Siomha wysłuchała ostatniej opowieści i wstała. Mówiła cicho i nieśmiało, idąc w kierunku ogniska. -Lodowa pustynia... miejsce pełne tajemnic, i koszmarów. Nauczyłam się wśród nich żyć. Tak było lepiej... Pokochałam zimę trwającą 9 miesięcy, półroczną noc polarną, wieczne zamiecie i śnieżyce... To był mój dom...- biała wilczyca spuściła łeb i usiadła. Milczała przez chwilę, zbierając myśli. Jednak, gdy się odezwała, jej głos był silny i pewny.- Nazywam się Siomha Lorcan... Pochodzę z terenów Lodowej Pustyni. Urodziłam się tam, tam pochowałam rodziców i mojego małego synka...- tu głos jej zadrżał, ale zaraz nabrał mocy.- Byłam samicą alfa. Mój samiec odszedł na wojnę z trolami lodowymi i nie wrócił. Przejęłam jego funkcje... Wzięłam pod opiekę młodą wilczycę z sąsiedniego stada, nazwałam ją A'htes. A'htes była moją jedyną rodziną.- Siomha wzięła głęboki wdech.- Pewnego ,, dnia" poszłam na zwiady niedalekich wzgórz, wraz z paroma wojownikami... Usłyszeliśmy chrzęst broni... Ludzie!... atakowali moje stado!... Wśród nocy rozległ się paniczny skowyt wilków... umierały... - wilczyca znów zamilkła.- Gdy wróciliśmy, nie było żadnego, żywego wilka... moja biedna A'htes!...wszystko tonęło we krwi...nie potrafiliśmy odróżnić ciał poszczególnych wilków... Bracia, którzy ze mną poszli, udali się do stada, z którego pochodziła A'htes... a ja... - Siomha załkała, ale powstrzymała łzy.- Ja błądziłam po różnych krainach... zmęczona wędrówką, postanowiłam podążać tutaj...- Siomha wstała i poczłapała na swoje miejsce. Tam wreszcie się rozpłakała.