Domek pośród fal - miejsce Viktorii

Dante de Cossa

Schatt powoli przyszedł po raz kolejny w to miejsce. Wszyscy chyba już tu byli. Oprócz niego. Nie było jeszcze Anabell. Atmosfera raczej nie była tu zbyt przyjemna, ale postanowił zostać.
- Nie będę dla was żadnym problemem...? - spytał niepewnie Schatt. Coś tu się chyba przed chwilą wydarzyło. Schatt nie wiedział co, ale można było się domyślić.

Viktoria

- Wiem, że świat nie kręci się wokół mnie - zdążyła odpowiedzieć Viki. Lecz po chwili do jej domku wparowali znajomi. Klapnęła na poduchę i znów podniosła głowę. Przyszła Miyu, którą Viki wprost "ubóstwiała", Lea, Ada i Schatt. Cała gromadka. Lepiej być nie mogło.
- No, hej. O wilkach mowa, a wilki tu... - powiedziała zrezygnowana.

Samuerian

Jael spojrzał na tłum za nimi.
- Widzisz? - rzekł do Viktorii. - Jakich masz wspaniałych przyjaciół? - wilk wskazał na gromadkę. - Chcesz ich wszystkich stracić przez to twoje naburmuszanie się? - Jael uśmiechnął się niepewnie. - Świat jest piękny. Więc bez obrażania!

Viktoria

- Ty, to umiesz pocieszyć - mówiła już spokojnie - dzięki - i wtuliła się w Jaela - To prawda. Nie mogłabym bez was wytrzymać. Jesteście dla mnie jak rodzina - powiedziała i zaczęła wszystkich wyściskiwać. Nawet Miyu.
- Co ja bym bez was zrobiła?

Samuerian

Jael uśmiechnął się widząc, iż już wszystko w porządku. Żal mu było tylko... Anabell. Dziewczyna chciała przecież dobrze, a Viktoria zachowała się jak rozkapryszona księżniczka. Nigdy jej takiej nie widział. Bywała rozpaczliwa, agresywna, a teraz...? Nigdy nie zrozumiem kobiet - stwierdził Jael.

Dante de Cossa

- Nie wiem, nie wiem... Na pewno byś się wtedy wcale nie zakochała i nie byłabyś smutna... - Powiedział Schatt z cwaniackim uśmiechem. Skoro wszystko wróciło do normy, można było się wygłupiać. A Schatt w chwili obecnej chciał choć trochę.

Miyu

Dobra, tego to Miyu się nie spodziewała. Co się stało z zieloną wilczycą, z którą wadera zawsze mogła się trochę podroczyć?! Dobra, droczenie się nie jest zbyt pozytywnym zachowaniem, ze się tak wyrażę. Jednak ona zawsze jak to komentowała czy coś, to była w tym nutka żartu, która nie doprowadzała do żadnych walk. Oraz to, że Viktoria była trochę młodsza, a Miyu nie mogła jej tknąć. Zdziwiona obserwowała wilki w ciszy oO.

Samuerian

Jael nagle przeniósł wzrok na wilczycę, która z tego co wiedział chyba nie należała do ich paczki. Rozpoznał ją... to była Miyu!
- Miyu! - uśmiechnął się młody wilk. Ciekawe, czy pamiętała go. W końcu ramię w ramię walczyli z armią tańczących trupów o kamienne jabłko. Pewnej halloweenowej nocy...

Miyu

Czarno anoreksja spojrzała na wilka, który ją zawołał. Na początku musiała chwilę się pogłowić zanim rozpoznała, że to Jael. Trochę trudno go poznać bez tych fioletowo-zielonych pasków. - Jael! Jak miło Cię widzieć~! - Krzyknęła radośnie co było do niej szczerze mówiąc nie podobne, ale widziała go już jakiś czas temu, a spotkać kogoś po dłuższym czasie zawsze jest miło. - Ja tu widzę, że obłapiany jesteś. - Zasmiała się cicho pod nosem.

Samuerian

Jael spojrzał na Miyu z uśmiechem. Nie widział dawno żadnej osoby, z którą był podczas tamtej dziwnej nocy...
- Naprawdę aż tak to widać? - spytał nadal się uśmiechając. Obłapiany... kiedyś to było jego marzenie. A teraz...?

Miyu

- No miło... Są wspomnienia, choć nie dalekie... Ale zawsze. - Uśmiechnęła się i puściła do niego oczko. Zlustrowała wszystkich spojrzeniem. - Widzę, że tu macie małą grupkę, nie mylę się prawda? A jak małemu wilczkowi układają się sprawy i życie? - Spytała kątem oka obserwując Viktorię. Widziała jak coś tam działo się pomiędzy nią, a Jaelem. Czy będzie zazdrosna? Szczerze mówiąc nie ma o co, ale nie koniecznie wilczyca o tym wie :3.

Samuerian

- Ostatnio... nijak. - rzekł Jael zgodnie z prawdą. - Wybór partnerki życiowej pozostawię sobie raczej na ostatnią chwilę. - powiedział, chociaż słowa te kierowane były prawdopodobnie do samego siebie.

Miyu

- Jeju... W tym wieku chcesz szukać Pani swego serca? Co to, to nie! według mnie jest to jedna z najgłupszych rzeczy, które słyszałam! - Powiedziała nieco zdziwiona. - Przecież partnerka jest prawie do końca życia, choć zdarza się, że jest ich kilka. To jest poważna decyzja, której nie można podejmować na siłę. - Powiedziała nieco głośniej, tak żeby do każdego to dotarło. - Ja na przykład jeszcze nie myślałam o partnerze, a wydaje się że czas najwyższy. Otóż nie! Mam go trochę, jeszcze.. - Uśmiechnęła się serdecznie i usiadła owijając puszystym ogonem chuda łapy.

Naomi

Ada spojrzała się na Viktorię. - ta to się potrafi ustawić. Nieważne czy zachowa się dobrze...źle... karygodnie czy okropnie. I tak zawsze wszyscy są z nią. - pomyślała. Ada nie rozumiała tego. Jednak nie drażniło ją to. Każdy powinien mieć w końcu szanse by to wszystko naprawić. Ada spojrzała na obecnych i usiadła w pobliżu drzwi. Może ktoś zechce się również nią zainteresować.

Seneprith

Nagle dało się słyszeć ciche stąpanie po śnieżnej nawierzchni. To Seneprith postanowił zwiedzić krainę do której łapy go przygnały. Sene szedł powoli, jednak z łbem wysoko w górze. Taki niewielki marzyciel... Co będzie, co było, co jest... Czyżby białe kłębki chmur miały odpowiedzi na te pytania? Kto wie, być może... Sene rzadko kiedy się rozmyślał. Z natury był wesoły i szalony, umiejący postawić na swoim, dzisiejszy dzień poświęcił jednak rozmyślaniom. Nawet nie zauważył gdy dotarł do czyjejś chatki. Po chwili jednak rąbnął łbem o drewnianą ścianę domu, i wtedy dopiero odzyskał świadomość. Wilk potrząsnął łbem jakby otrzepywał się z wody bądź śniegu i zapukał. Wyczuwał w okolicy dużą grupkę wilków w jego wieku. Musiały więc być w środku. Seneprith puknął w drzwi raz jeszcze i usiadł przed nimi. Ciekawe jak go przywitają w nowym miejscu...

Wheat

Do chałupy wbiegła rozwcieczona Wheat, odbijając się od drzwi i lądując przed Viktorią. Od jakiegoś czasu była roztrzęsiona i zachowywała się jak wariatka.
-Cześć, Schatt, cześć, reszta.
Odwróciła się w stronę Viktorii
-Cześć, Viki... - mruknęła złowrogo, szczerząc się. Uniosła łapę, a potem i impetem tupnęła, uderzając kulocha Viki. Szybko, nie czekając na reakcję, odskoczyła i, prawie biegnąc po ścianie, rzuciła się na stertę poduch na kanapie.
-Ah, jak wygodnie... - zamruczała, tonąc w uwięzionych piórkach.

Seneprith

"Wilczy boże co to..." zamyślił się zaskoczony i zajrzał do środka chałupy. Owszem, siedziała tam spora grupka wilków w jego wieku. Seneprith uchylił drzwi nieco mocniej i postawił jedną łapę za progiem.
- Mogę się wprosić?
Spytał z lekko niepewnym uśmieszkiem. Nie znał nikogo z tutaj zebranych więc nie chciał się narzucać. Może dyskutowali o czymś ważnym a on by tylko przeszkadzał? Wtedy odszedłby... A może nie poddałby się tak łatwo? Niczego nie można być pewnym gdy w pobliżu czai się Sene.

Samuerian

Oczy Jaela powędrowały w stronę wilka, który właśnie pojawił się w środku. I wilczycy, która wpadła tu wyraźnie była w złym humorze. Uśmiechnął się i podszedł do samca.
- Cześć! - Zawołał. - Jestem Jael. A to... Viktoria, Ada, Schatt, Lea i Miyu. - młody wilk przedstawił wszystkich po kolei. Dobrze było zobaczyć wreszcie jakiegoś wilka w jego wieku, który w dodatku byłby samcem.

Dermanotta

Widząc wilka wchodzącego do mieszkanka zapukała mówiąc:
-Puk, puk. Przepraszam moge tu z wami posiedzieć?-spytała rozglądając się dookoła na wszystkie wilki.

Seneprith

Seneprith wlazł do środka i wysłuchał Jaela, dopasowując imiona do zebranych. Po chwili wszystkich zapamiętał.
- Siemka, a ja jestem Seneprith ale mówcie mi Sene albo Sepri jak chcecie.
Rzekł z normalnym już uśmiechem. Siadł sobie obok towarzystwa i zaczął wszystkich dokładnie obserwować. Musiał w końcu zapamiętać ich wygląd. Sene sadowiąc się na podłodze w wygodniejszej pozycji spytał.
- Co robicie?
Nie miał prawie krzty nieśmiałości. No chyba, że kogoś nie znał.