Domek pośród fal - miejsce Viktorii

Ines

-Ja przybyłam tu sama, a co do rodziny.. ona mnie nie obchodzi.. domyślam się, że martwią się o mojego brata.. jak zwykle zresztą. Ale dobra.. zgaduje, że ty tu przybyłeś tu sam, bez rodziny, mam rację?- zapytała i spojrzała chwilowo na Ade, po czym znowu wróciła wzrokiem do wilka.

Dante de Cossa

- Ja też długo tu nie jestem, zaledwie kilka miesięcy? Już sam nie pamiętam, Koku powie chyba najlepiej, bo niemal pierwsza mnie poznała. - Powiedział z uśmiechem, pierwsza była jego przybrana matka, Nikita.

Seele

- A ja już tutaj trochę jestem, tutaj dorosłam i tutaj umarłam. - Rzekła zamyślona. Jeszcze pamiętała powód swojego skoku. Teraz była gotowa o zabić. Przynajmniej też byłby duchem. Po chwili przyleciały kruki, jej ulubione ptaki.

Dante de Cossa

- Kruki? - Spytał i zaczął się im przyglądać - skąd przyleciały? - Zadał kolejne pytanie, kruki były ładne i duże. Był ciekawy, dlaczego tu przyleciały i po co. Nigdy wcześniej nie widział kruków.

Seele

- To Rip i Rek, były przy mnie w momencie śmierci, mam je od dawna i polecam wam zakup zwierzątka, przynajmniej ono was nie opuści. - Powiedziała z kpiną w łosie, bo chciała dodać "w przeciwieństwie do partnera", ale nie chciała zasnuwać głów szczeniaków takimi myślami.

Dante de Cossa

- Są piękne, a masz grób? - Spytał Seele, może kiedyś odwiedziłby ją. Nawet rozmowa z dość niemiłym duchem może być interesująca. Wystarczy nie zwracać uwagi na jego humory. On jeszcze nie myślał o śmierci, ale gdyby umarł, chciałby, żeby ktoś o nim pamiętał.

Seele

- Nie, nikt nie postarał się, żeby zanieść tam moje ciało. - Nie lubiła, gdy ktoś mówił o jej śmierci, popełniła samobójstwo i dobrze o tym wiedziała, ale nie znalazłaby sobie dobrego miejsca na ziemi. Śmierć wydawała się najlepszym rozwiązaniem, ale wcale taka nie była.

Viktoria

Viktorie zasmuciła sprawa Seele. Nie mieć grobu? To dla Viki coś dziwnego. Jeszcze te jej kruki. Jak kruki mogą być przyjaciółmi. Ale teraz jest impreza. Viktoria podeszła do Ady, Lei i An i zaczęła tańczyć. Śmiała się przy tym i machała ogonkiem. Ta impreza to najlepsza rzecz, która spotkała ją w życiu.

Samuerian

- Jeżeli chcesz to śpiewaj. - rzekł Jael podchodząc do Koku, - ale nie wyglądasz za dobrze. - W oczach wilka można było zauważyć zmartwienie. - Może wolisz odpocząć? - spytał i otaczając wilczycę ramieniem odprowadził ją kawałek na bok.

KokuRai

Koku uśmiechnęła się do Schatta i spojrzała w stronę Ady. - Nic mi nie jest i czuje się dobrze - powiedziała wesoło, jednak kręciło jej się w głowie. Z każdą minutą czuła się coraz gorzej. - No to zaczynam - rzekła i znów zaczęła śpiewać, a potem zaśpiewała jeszcze jedną piosenkę, gdy skończyła to się ukłoniła.

Jeśli naciśniesz na słowo ,,śpiewać" to będzie pierwsza piosenki, a jeśli naciśniesz na słowo ,,zaśpiewała" to będzie druga piosenka.

Samuerian

Jael uśmiechnął się niepewnie. Skoro Koku twierdziła, że nic jej nie jest to dobrze, ale wilk czuł, że coś jednak jest nie tak. Nadal nie spuszczając wzroku z wadery odpowiedział Anabell na pytanie:
- Tak... przybyłem tutaj sam... - rzekł. - Ja też miałem brata... niestety... nie żyje. Jak reszta rodziny z resztą.

KokuRai

Koku spojrzała na Jaela i się uśmiechnęła, ale po chwili zemdlała. Leżała tak na ziemi nie otwierając oczu. Po chwili jej oczka się otworzyły i usiadła. - Co mi się stało? - zapytała i wstała. Jednak nie chciała żeby, ktoś jej odpowiadał. Koku zaczęła tańczyć i udawała że nic się nie stało, ale jednak mała wadera czuła się bardzo źle, lecz czemu?

Ines

An wywróciła teatralnie oczyma. -Tak.. domyśliłam się..- westchnęła i się położyła. Wyprostowała przednie łapy i ułożyła na nich pysk, patrząc z dołu na całe zgromadzenie.

Samuerian

Jael nadal patrzył na Koku. Gdy upadła, a potem wstała i zaczęła jak gdyby nigdy nic tańczyć nie wytrzymał.
- Przepraszam cię na chwilę. - powiedział do Anabell i potruchtał w stronę KokuRai. - Jesteś pewna, że wszystko w porządku? - Zapytał z naciskiem. - Bo jeśli chcesz mogę odprowadzić cię do domu. Nie wyglądasz najlepiej.

Lea

- On ma rację. - powiedziała Lea podbiegając do Koku i Jaela. - Serio, coś nie gra. Boli cię coś? Jesteś zmęczona? Kręci ci się w głowie? - pytała zmartwiona. Najchętniej zawlekłaby teraz wilczycę do łóżka i kazała zasnąć. Wyglądała jakby potrzebowała odpoczynku.

KokuRai

Koku spojrzała na wszystkich i naglę zaczęło jej się wszystko w głowię kręcić. - W głowie mi się kręci - powiedziała i upadła na ziemię. - Ale nie przejmujcie się mną, a usiądę sobie tam z boku i będę siedziała. Nie chcę wam zepsuć imprezy - rzekła i poszła na boku. Usiadła, a z bólu zaczęły lecieć jej łzy. Odwróciła się w stronę ściany i zaczęła bardzo mocna płakać z dwóch przyczyn: pierwsza to z powodu bólu, a droga z powodu sprawy osobistej.

Lea

- Jezu, Koku! - przerażona Lea patrzyła z niedowierzaniem na wilczycę. - Nie świruj! Jael, pomóż mi zanieść ją na łóżko czy coś. - powiedziała, a sama dotknęła łapą czoła Koku. Było ciepłe. Szybko zdjęła chustkę i namoczyła ją wodą. Zwinęła w kompres, po czym położyła go na głowie Koku. - Spróbuj się zdrzemnąć... - powiedziała po czym zwróciła się do Jaela. - No szybko! Zanieś ją na łózko!

Samuerian

Jael złapał KokuRai po czym zarzucił ją sobie delikatnie na grzbiet. Szybko potruchtał do legowiska Viktrorii i położył tak wilczycę.
- Nie płacz... - wilk poprawił kompres zrobiony z chustki Lei i usiadł obok legowiska.

KokuRai

- Dziękuję - powiedziała do nich i naglę jej oczka się zamknęły. Koku usnęła Bardzo szybko i nic nie słyszała. Jednak nadal się źle czuła, a jej ciało zaczęło się trząść, jednak Koku nie miała koszmarów i dobrze się jej spało.

Samuerian

- Hej... Lea - powiedział cicho Jael. - Ona śpi. Co mamy robić? - spytał, ponieważ ta wilczyca sprawiała wrażenie takiej, ''która się zna'' - Bądźmy może cicho... przez jakiś czas... - rzekł i zwrócił się do Viktorii: - Przepraszamy, że zepsujemy ci trochę imprezę. - uniósł brwi i uśmiechnął się delikatnie.