Grota Ramony

Kaisa

Przewróciła oczami z lekkim rozbawieniem. - Czy to, że ta kotka nie siedzi na okrągło tuż przy tobie, nie oznacza, że nie jest na uwięzi? Oczywiście, że oznacza. Zareagowała na twoje wołanie, pojawiła się obok ciebie właściwie chwilkę po tym, jak wypowiedziałaś jej imię. To znaczy, że wciąż musi być gdzieś w pobliżu i nie wolno jej odejść zbyt daleko - odpowiedziała, po czym dodała. - Możesz mówić, co chcesz, mnie nie przekonasz. Nie zapominaj, że jestem dorosła i mam prawo mieć swoje zdanie.

Luan

Przewrócił oczyma i spojrzał na matkę z przeciętnym uśmiechem. Jakby coś mu nie pasowało i tak było.
- Tak, chciałbym mieć zwierzątko. -. odparł z grymasem.
- Co z tobą ? Może ty już niedosłyszysz ? -. spytał.

Vitani

Nie słyszę jakie, panie Luanie - powiedziałam, po czym dodałam zwracając się do Kaisy - No dobrze, fakt, jesteś dorosła. Przepraszam panią...pomyłka...pomyliłam panią z moją wnuczką. - powiedziałam śmiejąc się w myśli i uśmiechając na zewnątrz.

Kaisa

Uśmiechnęła się tylko lekko i spojrzała na wciąż wiszącego na jej uchu Kima. Coraz bardziej drażniły ją te jego ząbki.

Luan

- Skąd mam wiedzieć jakie ? Może od razu wilka ? -. przewrócił teatralnie oczyma.
- Nie wiem jakie ... A ty jak myślisz ? -. spytał matkę. Spojrzał kątem oka na Kaisę i uśmiechnął się. Po chwili spojrzał na matkę.

Kaisa

Usłyszawszy odpowiedź ojca, spojrzała na niego z zaskoczeniem wymalowanym w błękitnych oczach. W jej uszach odpowiedź Luana zabrzmiała dość nieuprzejmie. Dlaczego zwrócił się w taki sposób do własnej matki?

Vitani

Hmm...a jakie zwierzęta lubisz ? - spytałam i spojrzałam na wnuczkę. Była już dorosła...-Jestem stara...-pomyślałam. Wpatrywałam się we wnuków. Jak ten czas szybko zleciał.

Kaisa

- Dlaczego ty ciągle mówisz o tych zwierzętach? - zapytała ze śmiechem. - Nie zastanawiałam się nigdy nad tym. Lubię wszystkie zwierzęta.

Kim

Nadal nie puszczałem ucha siostry. Uwielbiałem ciągnąć za ucho wilki. Zacząłem mocniej ciągnąć za ucho siostry. Moje kiełki były coraz bardziej odczuwalne (XD).

Kaisa

- Hej, mały potworku! Nie szalej już! - zawołała i strzepnęła uchem. - Zaraz mi odgryziesz to ucho.

Vitani

Przepraszam panią, ale to było do mojego syna - powiedziałam patrząc kątem oka na Kaisę. Robiłam to w żartach, nie, żeby uprzykrzyć komuś życie. - A po za tym...po prostu lubię zwierzęta...jakie tylko się trafią...A Wood po prostu ma idealny słuch i jest szybka jak wiatr ! Ale nie lubi chodzić nigdzie daleko. Ona mnie polubiła, proszę pani. - powiedziałam do Kaisy.

Kaisa

- Cóż... - mruknęła i wstała z ociąganiem. Dodała. - W kwestii ubezwłasnowolniania zwierząt najwyraźniej nigdy się nie dogadamy.
Machnęła głową, by Kim się od niej oderwał i ruszyła ku wyjściu z legowiska.

Luan

Westchnął tylko i spuścił łeb.
- Koty, ptaki, psy ... -. odparł. Po chwili znów położył łeb na łapach. Zamknął oczy. Spojrzał na Kaisę kątem oka i na Kim'a. To chyba przestało śmieszyć Kaisę. Luan wstał i podszedł do Kim'a. Wziął go za skórę na karku i podniósł tak że puścił ucho Kaisy. Położył go na swoim miejscu co wcześniej leżał i powoli bez słowa wyszedł z groty. Wszędzie śnieg i w dodatku jeszcze padał śnieg. Rozejrzał się i siadł pod drzewem. Spuścił głowę i wbił wzrok w ziemię. Nie było mu już do śmiechu.

Vitani

Ech...- powiedziałam i podeszłam do Kima - Chcesz iść na dwór ? - spytałam. Spojrzałam na Kaisę i Luana, kiedy wychodzili. Zrobiło mi się tak smutno...ale ukrywałam to przed małym Kimem.

Kim

Kiwnąłem główką chcąc iść. Zacząłem machać ogonkiem na myśl, że będę mógł bawić się na śniegu. Zacząłem już w jaskini. Biegałem za merdającym ogonem.

Kaisa

Kaisa zatrzymała się na chwilę, gdy ojciec również ruszył do wyjścia. Odprowadziła go wzrokiem i również wyszła. Miała już ruszyć w swoją stronę, lecz gdy zobaczyła Luana siedzącego przy drzewie, podeszła do niego. - Wszystko w porządku? - spytała ojca.

Luan

Podniósł łeb i spojrzał na córkę.
- Tak, wszystko w porządku ... -. odparł spokojnie. Uśmiechnął się lekko. Skłamał, bo tak na prawdę był przygnębiony. Wcale nie potrafił się uśmiechnąć, tylko lekko. Znów spuścił łeb i wbił wzrok w ziemię.

Kaisa

- Nie potrafisz kłamać - stwierdziła, przyglądając się ojcu. Co się z nim mogło stać? Wiecznie chodził przygnębiony, bywał opryskliwy... Rzekła. - Powiedz mi, co jest nie tak.

Kim

Wybiegłem z jaskini i spojrzałem na ojca. Przekrzywiłem łebek, klapnąłem prawe ucho i spojrzałem smutno na tatę. Wiedziałem, że coś jest nie tak. Zacząłem wyć melodyjnie, tak bardzo melodyjnie, że nie można było się oderwać od słuchania tej wilczej pieśni.

Vitani

Usiadłam przy wnuku, zamknęłam oczy i zaczęłam wsłuchiwać się w jego piękną pieśń. Nie potrafił mówić, lecz to mu nie przeszkodziło, żeby wyć.