Grota Ramony

Luan

- Wszystko ... -. mruknął. Grzywka opadła mu na oczy. Jego mina poważna, a zarazem przygnębiająca. Zamknął oczy, dobrze wiedział że nie potrafi kłamać, on już tak ma. Prychnął tylko z wściekłością na siebie i świat. Wbił pazury w ziemię.

Kaisa

- Czyli? Co konkretnie? - zapytała. Wiedziała, że nie powinna naciskać, jednak niepokoiło ją bardzo zachowanie ojca. Coraz bardziej się o niego martwiła.

Luan

- Jakby Ci to wytłumaczyć .... -. zaczął.
- Widziałaś i słyszałaś jak odzywam się do własnej matki ... -. odparł.
- To dlatego, do tego jeszcze dochodzi brak partnerki i miłości ... -. dokończył i podniósł głowę. Po tym zaraz spojrzał na córkę.

Kaisa

- No dobrze... a jaki jest powód tego, że odczuwasz taką... niechęć do Vitani? - zapytała. - To na pewno nie wzięło się znikąd. A co do miłości, to błagam cię, nie mów, że jej nie masz. Vitani cię kocha, jesteś jej synem. Na dodatek masz mnie i Kima. A partner życiowy to nie jest najważniejsza sprawa w życiu. Ja jestem sama i szczęśliwa.

Luan

" Znów to samo ... " pomyślał.
- Z resztą, nie ważne ... -. odparł z grymasem.
- Daj mi trochę pobyć samemu ... -. odparł. Wstał i powoli ruszył w stronę wyjścia. Po chwili wybiegł.

Kaisa

Pokręciła głową z niedowierzaniem. Tym razem ojciec ją zdenerwował. - Ciągle to samo: "Nieważne, daj mi pobyć samemu"! Ciągle to słyszę! Wiecznie chodzisz przygnębiony, na okrągło widzę cię niezadowolonego, ciągle tylko użalasz się nad sobą i jesteś okropny dla osób, którym na tobie zależy. I nawet nie pozwalasz sobie pomóc! - wykrzyknęła. Ten wybuch pozwolił jej nieco się uspokoić. Dodała trochę spokojniejszym tonem. - Ale jak sobie chcesz. Jak dla mnie to do końca życia możesz się umartwiać i chodzić niezadowolony. Tylko nie pokazuj Kimowi, jak potwornym egoistą stał się jego ojciec, przynajmniej dopóki nie dorośnie! - po tych słowach Kaisa ze łzami w oczach odwróciła się na pięcie i wybiegła.

Vitani

"No tak...i znowu zostałam sama...no, jeszcze jest Kim. Nie rozumiem, dlaczego niektórzy nie potrafią sobie poradzić z problemami. Przecież...wystarczy, że będziemy razem, a wszystko się ułoży." - pomyślałam.

Kaisa

Przez obozowisko Watahy Wody kroczyła puchata, śnieżnobiała postać, o dużych, lazurowych oczach. Znowu, po raz kolejny, pomimo wszelkich wewnętrznych oporów Kaisa postanowiła odwiedzić swój rodzinny dom. Bez problemu odnalazła tę zakurzoną, zaniedbaną grotę, od tak dawna nieodwiedzaną przez nikogo. Bez wahania weszła w głąb jaskini i usiadła, a wzrokiem zaczęła wodzić po każdej ścianie, każdym kącie. Nic nie umknęło jej pamięci.

Luan

Luan kroczył przed siebie, spokojnym lecz stanowczym krokiem. Ah, jak dawno tutaj nie był. Miał tutaj zamieszkać lecz zapomniał. Jego pamięć zawodzi.. Niestety. Lecz dokładnie pamięta tę grotę i rodzinę. Idąc tak przed siebie, w końcu przystanął przed jaskinią i wbił wzrok w nią. Jednak zauważył w środku jakąś osobę. Przymknął zielone ślepia, po czym uniósł uszy na sztorc. Nie rozpoznawał zapachu, to dziwne. Wiatr poruszał delikatnie jego blond grzywką, patrzył w środek jaskini obserwując owego osobnika.

Kaisa

Kaisa, choć zamyśliła się nieco, usłyszała jakieś szmery, a woń przyniesiona przez wiatr okazała się być dobrze znajomą. Wilczyca wstała i odwróciła się gwałtownie i wbiła wzrok w Luana stojącego przy wejściu do jaskini. Obserwował ją jakoś... dziwnie, jakby jej nie rozpoznał.
- Nie poznajesz mnie? - spytała.

Luan

Luan dopiero przyjrzał jej się, gdy ukazała się cała. Uniósł lekko brwi. Czyżby to Kaisa? Na prawdę był tak stary, iż już zapomniał jaką woń ma jego córka? Przymknął ślepia. Powąchał w powietrzu jeszcze raz, tak.. faktycznie dość znajoma woń.
- Kaisa? -. mruknął pod nosem. Nie był pewien, lecz nie patrzył na nią już takim dziwnym wzrokiem.

Kaisa

- Gratuluję pamięci - rzekła, skinąwszy głową w twierdzącym geście. Jak ojciec mógł ją zapomnieć? Ją?! Jedyne swoje dziecko, które wciąż jeszcze zaglądało do tej krainy?! A gdzie te wszystkie zapewnienia, że zawsze będą razem?! Przecież doskonale pamiętała przebieg ich ostatniego spotkania! Dodała, dla pewności, żeby to do niego w pełni dotarło. - Tak, Kaisa.

Luan

Luan uśmiechnął się kątem pyska. Wiatr falował jego sierścią.. Ale za to było zimno. Zbliża się zima. Wilk spojrzał w niebo.
- Miło Cię widzieć, Kaiso... Cieszę się, że Cię spotkałem. -. mruknął do niej. Spuścił łeb i spojrzał na córkę. Na jego pysku pojawił się szczery uśmiech. Jego oczy zmieniły barwę na niebieski kolor; co oznaczało szczęście.
- Co sprowadza Cię do naszej starej groty? -. spytał jeszcze.

Kaisa

- Zapewne to samo, co ciebie - odpowiedziała zwykłym dla niej chłodnym tonem. - Wspomnienia. To one sprawiają, że zawsze po powrocie do krainy najpierw kieruję się tutaj.
Patrzyła przez chwilę na ojca, aż wreszcie nie wytrzymała i podbiegła do niego. Mocno Luana przytuliła. Tak bardzo za nim tęskniła!

Luan

Luan spuścił wzrok i zaśmiał się pod nosem.
- Tak, a więc masz ten sam powód co ja... -. przyznał. Już miał znów spojrzeć na nią.. Lecz nim się obejrzał Kaisa już rzuciła mu się na szyję. Przytulił ją delikatnie i uśmiechnął się. Jego niebieskie oczy aż błyszczały, co wyrażało wielkie szczęście. Tęsknił za nią? Oczywiście.

Kaisa

Nawet sobie nie wyobrażasz, jak bardzo się za tobą stęskniłam! - powiedziała i puściła ojca. Odsunęła się nieco od niego. Nie przepadała za przesadną czułością. Patrzyła na niego z serdecznością w niebieskich oczach. Tata był jedyną jej bliską osoba. No, on i Visse. Ale Kaisa nie mogła mieć pewności, czy Visse jeszcze ją pamięta.

Luan

Uśmiechnął się ponownie.
- Ja też tęskniłem.. -. przyznał. Jego ogon zaczął bujać się na boki, a on zaś spoglądał ze szczęściem wymalowanym w oczach na córkę. Wyrosła na piękną wilczycę, pewnie ma powodzenie u wilków. Na tę myśl aż zaśmiał się pod nosem.
- Mam nadzieję, że jest wszystko w porządku.. -. powiedział do niej, było to raczej pytanie niż stwierdzenie.

Kaisa

- Ależ oczywiście - odpowiedziała. U niej wszystko było w porządku, bo jak inaczej mogło być, skoro każdy jej dzień wyglądał tak samo nudno i szaro? Monotonia życia powoli ją wykańczała, ale jak na razie Kaisa starała się dzielnie ją znosić. Zapytała. - A u ciebie wszystko dobrze? Kiedy ostatnio się widzieliśmy, nie byłeś w najlepszej formie. O ile pamiętasz...

Luan

Nie był zdziwiony jej pytaniem.. Miała prawo o to zapytać. Lecz jak na razie żaden smutek mu nie groził.
- Tak, pamiętam.. Teraz wszystko jest w porządku. -. odparł szczerze. Minęło trochę czasu odkąd spotkał się z Akeli. Jednak chciałby znów ją zobaczyć. Zamyślony, kątem oka obserwował krzewy.

Kaisa

- A... - zaczęła niepewnie, ale urwała. Nie była pewna, czy powinna o to pytać, ale zaryzykowała i dokończyła. - Co się wtedy z tobą działo, że byłeś taki przybity? Nie chciałeś mi wtedy powiedzieć.