Jaskinia Tajemnic Loby

Loba

Spore wejście do groty porośnięte jest po bokach bujnym, czerwonawym bluszczem, który szeleści delikatnie przy silniejszych podmuchach wiatru. Przestronne wnętrze oświetlono nikłym, nie rażącym oczy niebieskawym światłem. Po nierównych ścianach błąkają się szare, bajeczne cienie należące do zawieszonych pod sufitem kolorowych przedmiotów. Głównie są to kępki barwnych piór, różnego rodzaju materiały, czasem dojrzeć można również półprzeźroczyste kamyki czy inne przedmioty. Głębiej w jaskini ulokowane jest wygodne legowisko, zaś w kącie znajdują się ułożone w małą piramidkę kości.

***
Loba weszła do jaskini i powiesiła nowo nabyte piórko.Po czym znikła w zaroślach przed grotą
---
Wilczyca wpadła jak szalona i zaparzyła herbatę.

Izabella

Bella wbiegła tu jakiś czas po Lobie. Na widok wilczycy umiechnęła się szeroko. Rozejżała się po jaskini, ale nic nie przyciągnęło jej zbytniej uwagi. Okrążyła ją w podskokach po czym usiadła przed swoją opiekunką i czekała aż ta zparzy herbatę. Gdy to zrobiła skoczyła a nią lekko nie mogąc się doczekać.

Loba

Wilczyca uśmiechnęła się i położyła dzbanek na stole i nalała herbaty.
-Mam nadzieje że będzie smakować.-Rzekła i postawiła na stole kubeczek z cukrem. Wilczyca spojrzała na wylot jaskini. Do jaskini wpadała jej biała orlica.
Omega zrobiła kilka kółek nad Izabellą i siadła na brzegu swego gniazda w kącie jaskini.

Izabella

Bella uśmiechnęła się szeroko i posłodziła trochę herbatkę. Ciekawiło ją czy będzie jej smakować.
- Dziękuję - powiedziała cicho do Loby. - Dziękuję, że zechciałaś się mną zaopiekować - przytuliła się do ślicznej wilczycy. Po jej policzku popłynęły ciche łzy. Chciała wrócić do rodziny, ale wiedziała, że już jej nie ma. Właśnie dlatego była tak wdzięczna Lobie i tamtemu wilkowi. Dzięki nim znowu poczuła, że ma rodzinę.