Legowisko Carly

Virve

- Spadają? Ale nie spadną na naś? - spytała taty, nieco zlękniona.
Mimo to, nie traciła uśmiechu. Zerknęła na tatę, który już wszystko wiedział. W małej główce Virve nie mieściło się, jak można było być taakim mądrym i dużym.

Wasp

Zaśmiał się cichutko. Jak te maluchy jeszcze mało wiedziały o świecie...
- Oczywiście, że nie, nie bój się o to - odpowiedział, łapą przygarniając do siebie Virve. - Ziemia, czyli nasz dom, jest z każdej strony ochraniana atmosferą - taką jakby tarczą, która zatrzymuje wszystkie spadające gwiazdy. Nic nam z ich strony nie grozi.

Colin

- Spadają? Dlaczego? - zapytał, patrząc na ojca z ciekawością. Strach minął tuż po wyjaśnieniach Waspa, a skoro to nie była jego wina, to nie zamierzał się więcej tym zadręczać. Teraz interesowało go tylko, dlaczego też te migoczące punkciki spadają.

Virve

- Ahaa..A tatuś, skąd ty o tym wszystkim wieś? O duźej wodzie, o tej a, a, atmosfeźe? - starała się mówić poprawnie, lecz niezbyt jej to wychodziło.
Przytuliła się do taty, nie spuszczając jednak oczu z nieba. Może było trochę straszne, ale było śliczne. Jej małe ślepka spostrzegły dużą gwiazdę.
- A cio to? - zapytała, wskazując na nią.
Gdyby tylko wiedziała, że to księżyc...

Wasp

Wasp powstrzymał westchnięcie. Nie miał nic przeciwko odpowiadaniu na wszystkie pytania dzieci, męczyło go tylko dobieranie słów, które na pewno będą dla nich zrozumiałe.
- Niebo jest pełne ciekawych tworów, które bardzo się od siebie różnią. Te świecące punkciki, które się nie ruszają, nazywane są gwiazdami i rzeczywiście, zawsze są w tym samym miejscu. Ale są na niebie też inne ciała, takie jak na przykład ten meteor, który widziałeś. Są one inne niż gwiazdy między innymi dlatego, że zamiast stać w miejscu, lecą po niebie z ogromną szybkością, bo przyciąga je nasze Słońce. Ta wielka kula światła, która sprawia, że mamy dzień i noc - powiedział. Spojrzał na niebo, w miejsce wskazywane przez Virve. - To duże i błyszczące to Księżyc. Można go nazwać przyjacielem, bo zawsze krąży dookoła naszej planety, Ziemi.

Amija

Nagle w oddali na niebie można było dostrzec coś w rodzaju ogromnego ptaka, który zbliżając się przybierał wyraźniejsze kształty. Będac blisko można było rozpoznać postać wilka. Tak, to Amija. Dopiero niedawno dowiedziała się o rodzeństwie i nadszedł najwyższy czas, by w końcu ich poznać. Po chwili wylądowała, a przynajmniej próbowała to zrobić. Prawe skrzydło nadal dawało o sobie znać, ale chociaż można już było lecieć. Wyszła z wielkiej zaspy, która 'stanęła jej na drodze' mrucząc coś pod nosem. Nawet nie zauważyła, ze nie jest tu sama.

Colin

Słuchał uważnie i z fascynacją słów ojca, jednak uwagę jego szybko odwrócił ktoś, kto przyleciał tutaj - przyleciał! - i wpadł w zaspę. Młody wilczek zaraz poderwał się na równe łapki, z ciekawością spoglądając na nowo przybyłą. Na nikogo nie czekając, skoczył do przodu i zaczął obserwować nieznajomą wilczycę rozszerzonymi ślepkami.
- Hej! - wykrzyknął, kiedy wreszcie otrząsnął się z szoku, jaki wywołał u niego lot wilczycy. - Nie dotykałaś ziemi!

Amija

Momentalnie uniosła łeb szukając właściciela głosu. Nikogo nie ujżała. Czyżby się przesłyszała? Nagle o mało co nie stratowała jakiejś czarno-czerwonej kulki. Zaniepokojona spojrzała na ową kulkę. - Nic ci nie jest? - zapytała nie zwracając uwagi na wcześniejsze pytanie. Pochyliła łeb do samej ziemi, by samczyk mógł dokładniej jej się przyjrzeć. - Jak mniemam jesteś Colin, nieprawdaż? - uśmiechnęła się do niego delikatnie. - Tak, nie dotykałam ziemi. Ja leciałam. - zaśmiała się rozbawiona. Już polubiła tego wilczka. A raczej jej brata...

Virve

Wskazała łapką na nieznajomą. Chwilkę się zastanawiała, po czym podreptała do niej, machając ogonkiem.
- Cześ! Jak ty to robiś? Ja teź chcę... - zawołała wesoło.
Nagle w jej małym łebku przypomniało się, jak się nazywa.
- Jestem Vij..Vij...Virve Fabiano - powiedziała, jakby z dumą.

Colin

Zamrugał.
- Tak, Colin - przytaknął z uśmiechem, przechylając śmiesznie łepek z wlepionymi w wilczycę ślepkami. - A ty? - zapytał, po czym stanął na tylnych łapkach i przednimi oparł się o policzki Amiji. - Latałaś? Jak? Co to? - Wskazał na skrzydła. - Ja też tak będę mógł? - zasypał ją pytaniami, w których pobrzmiewała wielka ciekawość. Cóż, młody wilczek fascynował się wszystkim, co go otaczało i chciał wiedzieć na temat tego wszystkiego wszystko.

Wasp

Wasp z rozbawieniem patrzył, jak Colin i Virve podchodzą do Amiji. Sam również wstał i zrobił parę kroków w kierunku córki.
- Cześć, Amijciak - powiedział. Z jeszcze większym rozbawieniem obserwował fascynację Colina jej skrzydłami. Az dziw brał, że mały nie dostrzegł wcześniej równie dużych, ciemnoszarych skrzydeł Waspa.

Amija

Ponownie rozległ się jej głośny śmiech. Może i wygląd odziedziczył po ojcu, ale charakter bez wątpienia po Carly. - Amija. Jestem twoją siostrą. - przedstawiła się, po czym zmarszczyła zabawnie nos. Cóż, już teraz wiedziała, że wilczek będzie miał ciekawą osobowość. - To są skrzydła. Latać można tylko wtedy, jeśli się je posiada. No, może jeszcze, jak ktoś ma jakąś nadprzyrodzoną moc, ale to rzadkość. - powiedziała przyglądając się Colinowi. - Czy będziesz mógł? Cóż... to całkiem prawdopodobne. Jednak, żeby latać trzeba się bardzo długo uczyć. - dodała po chwili. Położyła się na brzuchu, by było jej wygodniej.

Virve

Odwróciła się to taty. Spojrzała na jego duże skrzydła.
- Tatuś...Ty teź tak umieś? A, a ja mam teś takie? - i tutaj zaczęła się obracać, żeby zobaczyć, czy nic jej nie wystaje z grzbietu.
Spojrzała na tatę pytająco. Na chwilę Amija zniknęła z pierwszego planu, Virve czekała na odpowiedź tatusia .

Wasp

Zaśmiał się.
- Umiem, umiem - odpowiedział. - I możliwe, że kiedyś też będziesz umiała latać i wyrosną ci skrzydełka. U nas to chyba rodzinne.
Spojrzał na Amiję. To prawda. Zarówno on, jak i jego siostra, córka i rodzice, których pamiętał jak przez mgłę, posiadali skrzydła. Bardzo więc prawdopodobne, że Colin i Virve również je posiądą.

Virve

Jej pyszczek rozjaśnił uśmiech. Będzie miała skrzydełka! Najfajniej, żeby były biało- turkusowe, o
- Fajnie! - zawołała wesoło.
Odwróciła łebek i podeszła do latającej wadery. Dotknęła jej swoją małą łapką.
- Jesteś Amija? - spytała, na wpół było to pytanie, a na wpół twierdzenie.

Colin

Latać! Tak, Colinowi niezwykle spodobała się ta koncepcja, zaś nauka go nie przerażała. Wręcz motywowała. Zaczął więc biegać dookoła skrzydlatej siostry, podskakując co chwilę, jakby w ten sposób pragnął wzbić się w powietrze. Śmiał się przy tym wesoło, aż wreszcie zręcznym, jak na szczeniaka, susem dostał się na grzbiet Amiji.
- Lecimy? - zapytał, wspinając się po jej karku i wreszcie zwieszając się w dół między jej uszami.

Carly

W legowisku rozbrzmiał wesoły śmiech, a zaraz potem wyjrzała stamtąd biało-niebieska wilczyca, podobna teraz niezmiernie do Virve. Hmm, jak ona to zrobiła? Tego nie wiadomo. - Cześć Ami, maluchy. Ah, cała rodzina w komplecie. - uśmiechnęła się ciepło, stając obok Waspa i wtulając pysk w jego ciemne futro.

Amija

Spojrzała na Waspa. - Cześć, tato. - powiedziała z uśmiechem, po czym przeniosła wzrok na małą białą waderkę. - Tak, jestem Amija. - odpowiedziała, by po chwili ze śmiechem patrzeć na próby wzbicia się w powietrze Colina. Uniosła spojrzenie próbując popatrzeć na wilczka, który zwisał jej między uszami. - Jasne. Hej, może zrobimy zawody? Virve poszłaby do Waspa, a ty, Colin, byłbyś u mnie. - rzekła z uśmiechem. - Hej, Carly. - dodała po chwili widząc swoją przybraną matkę.

Virve

- Tak! - zawołała radośnie, i już po chwili wdrapywała się na grzbiet taty.
Gdy znalazła się pomiędzy jego skrzydłami, wtulona w jego długą grzywę położyła się. Wolała tak ,,latać". Nie chciała przypadkiem spaść.
- Dobzie, tatuś? - spytała się taty, szepcąc mu te słowa do ucha.

Colin

- Tak! - wykrzyknął, łapiąc mocniej sierść siostry w oczekiwaniu na upragniony lot. Nie chciał spaść, lecz nie chciał również zrezygnować ze swego miejsca, toteż wzmocnił jedynie uchwyt na futrze. Pochylił się, przyciskając do ciepłego ciała Amiji i patrząc przed siebie z fascynacją oraz wyczekiwaniem. Chciał już wzbić się w powietrze i ujrzeć, jak wszystko wygląda z góry.