Legowisko Naomi

Iku

- Nie, dziękuję. I dziękuję także za cały posiłek. - Powiedział i znów kąciki jego pyska delikatnie się uniosły, aby móc wysilić się na leciutki uśmiech. - Wiatr. - Odpowiedział na pytanie Dessie, które było zadane Adzie. Przynajmniej on tak sądził, w tym okresie wiatry były silne. A może lepiej było nie odpowiadać na to pytanie?

Dessie

- Tak... - zamyśliła się Dessie. - Wiatr... - ocknęła się i zebrała talerz, po czym odstawiła je do drugiego pomieszczenia. Potem posprząta. Westchnęła cicho i wróciła do Iku i Ady. - To jest Iku, a to moja córka Ada. - przedstawiła ich sobie nawzajem.

Iku

- Miło mi Cię poznać Ado. Wcześniej zbytnio nie miałem okazji, ale skoro teraz się nadarzyła. To trzeba z tego skorzystać. - Lekko się ukłonił co nakazywała w tym momencie kultura. Czasami dało się o niej zapomnieć, lecz rzadko. Wolał trzymać się swoich zasad.

Brak weny >.<

Dessie

Dessie spojrzała na córkę i szturchnęła ją lekko. Przywitaj się ładnie... - mówił wzrok wilczycy. Dużo wkładała w dobre wychowanie Ady. Nie chciała żeby jej córka w przyszłości była niegrzeczna.

Też brak weny...

Naomi

- Cześć Iku. - powiedziała z uśmiechem Ada. - Mamo.. wiesz, koleżanka urządza imprezę u siebie w domu... Mogę na nią pójść.? - spytała z uśmiechem tak szerokim, że widać było każdy ząb Ady. Po czym utkwiła wzrok w Iku. Wydawał się jej przemiłym wilkiem. Może kiedyś będzie kimś więcej niż tylko kolegą mamy.

Dessie

- Impreza? - Dessie odwróciła się w stronę córki. - Jaka impreza? - zaniepokoiła się trochę. A jeżeli jej córka wpadła w nieodpowiednie towarzystwo? Czy to ktoś w jej wieku? Czy starszy? Będą tam chłopcy? Czy ich aby zna? - Jaka koleżanka? - spytała.

Naomi

- Ale ja nie wiem.. czy mam iść. - powiedziała Ada smutno.. - Byłaś mamo kiedyś zakochana? - dodała wilczyca smutno. Po czym zaczęła chlipać cichutko.

Dessie

- Cicho... - rzekła przestraszona Dessie. Co się stało jej córce? Czy ktoś jej coś zrobił? - Co się stało? - spytała. Widziała, że Ada już wydoroślała i zaczyna myśleć o miłości. Wilczycę to przerażało. - Możesz iść jeśli chcesz... ale może wolisz zostać?

Naomi

- Bo jest taki jeden wilk.. ale on woli Lee. A mnie nie kocha.. I ona też go kocha.. I oni są razem, a ja.. a ja nie..- powiedziała cicho Ada. - Nie wiem czy mam ochotę tam iść. I na nich patrzeć. - dodała Ada.

Dessie

- No już... - Dessie pogłaskała Adę po głowie. - Tak bywa w życiu. Ale on nie był jedyny na świecie. Na pewno poznasz kogoś odpowiedniejszego. Wystarczy trochę poczekać. - uśmiechnęła się delikatnie. - Ale skoro on woli Leę to nie rób nic, żeby im przeszkodzić. Nie masz tam innych chłopców? - spytała.

Naomi

- Są... ale oni też już są zajęci. Poza tym ja nie chcę pierwszego lepszego - rzekła jeszcze ciszej niż poprzednio. Spojrzała smutno na Dessie. - To co ja mam zrobić - spytała smutno.

Dessie

- Musisz trochę poczekać. - powiedziała Dessie. - Miłości nie znajdziesz ot tak! Zobaczysz, że kiedyś na pewno ktoś ci się spodoba. A na razie się nie martw! Głowa do góry! - Wilczyca uśmiechnęła się zachęcająco do córki.

Naomi

Może jak pójdę to coś się zmieni. Zostając tutaj nic nie osiągnę. -Dobra, mamo.. pójdę.- Rzekła młoda wilczyca. Po czym odeszła stawiając delikatne kroki. Po chwili nie było już jej widać.

Iku

- Tego kwiata jest pół świata. - Powiedział cicho, jednak za późno. Ada już wybiegła. Iku zaczął myśleć (xd). Przypominał sobie czasy kiedy był w wieku podobnym do młodej wilczycy. Jedyne co pamięta to ciągłe wędrówki, samotne przemierzanie świata, życie do którego nie dopuszczał nikogo. Nie mógł, nie umiał, myślał nawet, że dobrze robi... Jednak to wszystko, czasy z dzieciństwa przyćmiewały mu rzeczywistość. Zamiast widzieć jej złe i dobre strony widział złe, a dobre... były przed nim ukrywane. Przyzwyczaił się do takiego życia, zmieniła się po tym jego postawa, głos, zachowanie. Jednak z dnia na dzień gdy dostrzegł różnicę to się zmieniało... Jednak on, pomimo swojego wieku nigdy się nie zakochał.

Dessie

Dessie westchnęła cicho patrząc na odchodzącą córkę. Nie umiała jej pomóc. Nigdy się nie zakochała. Miała przyjaciół, rodzinę i to jej wystarczyło. Jednak teraz oprócz córki nikogo innego nie miała. Biedaczysko... młodość bywa straszna.

Iku

Potrząsnął łbem wyrywając się tym samym z przemyśleń. Po co miał teraz się tym zadręczać, po co miał zajmować głowę niepotrzebną przyszłością. Przecież powinien patrzeć ze spokojem pod łapy, a nie za siebie lub przed. Niby powinien przejmować się przyszłością, lecz teraz liczy się teraźniejszość, której nie można zaniedbać. W końcu nawet ta przyszłość, o której mowa będzie przeszłością. Spojrzał na Dessie, która była zaniepokojona jak jemu się wydawało. - Nie martw się, poradzi sobie. Ma dodatkowo Ciebie i wierzy, że będzie miała w Tobie wsparcie. - Powiedział. Pomimo swoich sytuacji w dawnym życiu potrafił czasami coś powiedzieć.

Dessie

Dessie spojrzała na Iku. Chyba miał rację. Ada jest silna powinna więc sobie poradzić. Wiedziała, że skoro tamten wilk kocha inną, to jej córka może być załamana. Ale w końcu to nie koniec świata.
- Tak. - powiedziała. - Pewnie masz rację. - Wilczyca uśmiechnęła się niepewnie.

Iku

- Wiele wilków mówi, że to taki okres wieku. Jednak pomimo tego, ponoć każdy ma na świecie swoją drugą połówkę, którą musi spotkać w życiu. - Dodał do swoich poprzednich słów. Chciał podnieść na duchu Dessie. Jednak nagle zorientował się ile już tu przesiedział, na zewnątrz było już ciemno... - Upss... Jest już trochę późno, a ja Ci siedzę w domu, a dokładniej to na głowie i zajmuję wolny czas. - Powiedział. Cóż, jeśli przeszkadzał wilczycy to pójdzie, zrozumie to. Może wadera chciałaby odpocząć, a musi w jakiś sposób zajmować się prawie sobie obcym wilkiem.

Dessie

- Jeśli chcesz - powiedziała Dessie. - To możesz zostać. - Jej córka była prawie dorosła. Niedługo wilczyca znowu zostanie sama. Przynajmniej Iku stanowi jakieś towarzystwo. Ale oczywiście zrozumie, jeżeli nie będzie miał ochoty siedzieć ze starą, zrzędliwą Dessie. Może spieszy mu się do somu, a ona go tu trzyma?

Iku

- Jeśli chcę? A nie będę Ci przeszkadzał? - Spytał. Nie wiedział czy Des miała jakieś inne plany, co też mogło być możliwe. Choć może lepiej by przy niej zostać? Co prawda trochę jej się humor poprawił, ale co jeśli jednak nie? Jeśli nadal przejmuje się córką? Lepiej wtedy nie zostawiać jej samej sobie, jeszcze postanowi śledzić Adę (xd).