Legowisko Naomi

Dessie

Dessie zupełnie nie wiedziała co zrobić. Powinna coś powiedzieć? Czy... na razie tylko się uśmiechnęła. Jak Iku. Ale co teraz? W końcu przerwała ciszę:
- Iku... - rzekła cicho, ale nie wiedziała co dodać, więc po prostu spuściła głowę i spojrzała ponownie na ślad wilka, który już zasypywał śnieg.

Iku

Otworzył szerzej oczy i poruszył uchem gdy usłyszał swoje imie wypowiadane przez Dess. - Wiem... - Powiedział cicho, lecz z nutką radości, która była wykrywalna w głosie. Można było ją przegapić, nie usłyszeć... Ale to zależało od kogoś. Czy powinien coś dodać? Czy powinien teraz sobie pójść i zniknąć? Nie, ta druga opcja odpada... Jeśli Dessie też coś do niego poczuła mógłby ją czymś takim zranić.

Dessie

Dessie usłyszała pewną nutkę radości w głosie Iku. Cicho odetchnęła z ulgą. I co będzie teraz? Co powinni zrobić? Co ona powinna zrobić? Podniosła łapę i postawiła ją obok odcisku śladu Iku. Chwilę później były tam już dwa ślady.

Iku

Dwa ślady... Jeden troszkę mniejszy od drugiego. Niby takie same, a jednak inne. Przyglądał im się przez krótszą chwilę, pozwalając aby białe płatki śniegu przykrywały go zimową kołdrą (xd). Po chwili delikatnie wytrzepał futro i z uśmiechem na pyszczku, jak gdyby nigdy nic położył się na brzuchu... Nie, zwrócił na to wydarzenie uwagę. Jednak chciał przebić tą niepewną i napiętą atmosferę. Zamachał ogonem.

Dessie

Dessie także pomachała ogonem. To w lewo, to w prawo. Położyła się obok Iku. Westchnęła. Nie wiedziała... czy ma coś powiedzieć, czy nie.
- Wiesz... - rzekła w końcu. - Chyba cię lubię. - Dopiero teraz zrozumiała, że mogłoby to zabrzmieć głupio. Bo chyba w końcu w miarę inteligentny wilk mógłby wyciągnąć podobny wniosek.

Iku

- Tak? - Spytał z udawanym zdziwieniem. Co prawda były to sympatyczne słowa, jednak z drugiej strony troszkę się domyślał, że jest dobrze... - To miłe. - Powiedział i w tym samym momencie przejechał delikatnie końcówką ogona po grzbiecie Dessie. Na jego pyszczku widniał uśmiech, na razie chyba nie planował zejść. Nie miał takiej potrzeby. Jednak to nie było ciągle, pewnie gdyby nagle zjawił się tu ktoś zupełnie mu obcy to by się zmieniło. Byłby dla tej osoby taki sam jak na początku dla Des... Obojętny i niby nic go nie interesuje... Ale czy wilczyca by zrozumiała?

Przepraszam, ale muszę spadać -,- Jutro wcześnie trzeba do szkoły iść ; (
Branoc . : D

Dessie

Dessie poczuła jak Iku przejechał końcówką ogona po jej grzbiecie. Zrobiło się jej miło z tego powodu. Jednak nie wiedziała co dalej. Lubiła tego wilka i chyba nawet bardziej niż lubiła. Miała nadzieję, że uda jej się zachowywać normalnie. Że nie zrobi żadnego głupstwa, przez który mogłaby zrazić do siebie Iku.

Iku

Wilk uśmiechnął się delikatnie w tym samym momencie kładąc ciężki łeb na łapach. Przymknął zmęczone od ciągłego zamykania i otwierania się powieki, a uśmiech nie znikał nadal z pyska. Ogon ponownie położył na ziemi, a tylko jego końcówka delikatnie się poruszała niczym za pomocą wiatru. Teraz zastanawiał się tylko czy Dess nie będzie zimno, w końcu jest zima...

Dessie

Nagle wilczycę przeszedł dreszcz. Rzeczywiście było trochę chłodno. Ale nie wiedziała czy Iku będzie wolał iść do środka czy zostać na zewnątrz. Położyła się obok i zaczęła machać ogonem, by trochę rozruszać swój organizm i namówić go do wytworzenia większej ilości ciepła.

Iku

Wyczuł dreszcz, który przeszedł Dess. Odwrócił w jej stronę łeb i spojrzał się na nią pytająco. - Nie jest Ci zimno? Bo wiesz... Jak chcesz możemy pójść do środka, ewentualnie się gdzieś przejść. - Powiedział. - Wybór należy do Ciebie.. - Uśmiechnął się delikatnie...

Dzisiejszy brak weny ; (

Dessie

- Hmm... - zamyśliła się Dessie. Rzeczywiście siedzenie na dworze mogło się zakończyć katarem. Wilczyca nie miała ochoty na przeziębienie. - Możemy wejść do środka jeśli chcesz.

Iku

- No to chodźmy. - Powiedział i się uśmiechnął. Podciągnął się na łapach i wstał, lekko pochylił łeb i obserwował Dessie. Czekał na nią, no bo przecież co on by z siebie zrobił jakby poszedł i na nią nie zwrócił uwagi?! ; o To było by niewybaczalne (xd)

Dessie

Dessie powoli wstała z zimnej ziemi i przeciągnęła się jak kot. Następnie ruszyła w stronę domu. Obejrzała się na Iku, czy aby idzie za nią. Bo w końcu nie chciała zostawić go na mrozie. Potem weszła do domu i rozejrzała się po ciepłym wnętrzu.

Iku

Gdy Dessie już szła, ten ruszył za nią. Obserwował swoje łapy delikatnie idące po śniegu. Jednocześnie słuchał dźwięków, które wydawał dźwięk spod ich łap. Po chwili także znalazł się w grocie i usiadł w środku. Tu było ciepło czego powodem był brak wiatru. Śniegu napadało tylko przy wejściu, a ona owinął łapy ogonem.

Dessie

Dessie spojrzała na Iku i spytała:
- Może chcesz do picia? Mogę coś przygotować na szybko. - Wilczyca uśmiechnęła się niepewnie i podeszła do niewielkiego paleniska, na którym stał garnczek z wodą. - Herbaty? Wody?

Iku

- Herbaty? - Powtórzył pytająco. No tak, nasz Iku nigdy nie interesował się ludzkimi dziełami. Nie wiedziała czym jest herbata, bardziej jak smakuje i wygląda, domyślał się iż jest to picie... - Raczej poproszę wodę. - Uśmiechną się delikatnie i rozglądał kątem oka ponownie po gracie.

Dessie

Dessie nalała dwie porcje wody i postawiła jedną przed Iku. Sama zabrała się z swoją. Chciała zapytać o coś Iku... Ale nie umiała się do tego zabrać. Nie wiedziała czy wilk zostanie z nimi, czy po prostu odejdzie, a jej pozostawi pustkę w sercu. Czy...?

Iku

- Dziękuję. - Powiedział, lecz zanim się napił wpatrywał się jeszcze w Dessie. Od czasu do czasu przelatywało mu przez myśli pytanie... 'Czy ona czuje do niego coś, czy on jest jej całkiem obojętny.' Wilczyca miała coś w sobie, nikt nie działał na Iku tak, jak ona. Nikogo wilk nie dopuścił do siebie jak jej, nikt nie był tak blisko. Basior czasami zastanawiał się nad pewnym pytaniem, ale wiedział, że nie czas na nie. Że nie chce niczego przyśpieszać, nie chce nic zepsuć. Zamoczył język w misce z wodą...

Dessie

Dessie opróżniła swoją miskę z wodą. Od razu zrobiło jej się lepiej. W domu było ciepło i nie wiał wiatr. Nawet jeżeli zimno nie do końca jej przeszkadzało, to dobrze było posiedzieć w ciepłym pomieszczeniu. Wilczyca nie umiała połapać się w swoich uczuciach, ale wiedziała, że czuje do Iku coś więcej niż przyjaciel do przyjaciela. Miała tylko nadzieję, że on odwzajemnia to uczucie.

Iku

Po chwili także w misce Iku nie było już picia. Ziewnął krótko, cóż już dawno nie spał. A każdy ma prawo po paru nieprzespanych nocach być śpiącym prawda? Miał ochotę się przeciągnąć, ale czy wypadało? Mógłby, ale nie chciał żeby Dessie coś pomyślała. - Dziękuję. - Powiedział, a kącik jego pyska delikatnie uniósł się do góry. Zamiótł podłoże ogonem i spojrzał kątem oka w stronę wejścia.