Legowisko Sharery

Sharera

-Tah!-zawołałam, ale on chyba nie usłyszał. Wyszedł tak bez słowa. Aelę moje oko jeszcze dostrzegało. Ale się obawiałam o nią, wystarczy parę kroków, by znikła. Spojrzałam na Gallardo i Lauta. Sprawdzałam, czy wszystko jest w porządku.

Wilczur

Szedłem po terenie Watahy Wody. Westchnąłem. Poczułem znajomą mi woń. Woń, której nienawidziłem: Woń Taharakiego. Dobiegała z jaskini. Wszedłem do środka. Byłem tak cicho, że nikt mnie nie usłyszy. W jaskini byli Taharaki, Laut, dwa inne szczeniaki i wadera.

Laut

Nagle wyczułem znajomą mi woń. Z uśmieszkiem na pyszczku i rozmachanym ogonkiem podbiegłem do owej woni. Wiedziałem już, że to Wilczur. Nawet polubiłem tego "duzieeego" wilka.
- Cześć. - Powiedziałem do niego.

Wilczur

Zauważyłem jak Laut zbliża się do mnie. Machał słodko ogonkiem. Mimo, że nie do niego przyszedłem, mogę z nim pogadać.
- Cześć Laut.- Powiedziałem z uśmiechem za twarzy.- A wiesz może czy jest twój tata?

Aela

Spojrzała jeszcze raz na swoich rodziców, przybiegła wiewiórka i stanęła naprzeciwko Aeli. Schowała się przed nią skradając się powoli. Aż wyskoczyła, zaczęła biec za małym gryzoniem.

zt.

Sharera

-Aela!-Krzyknęłam i szybko wstałam i pobiegłam do wyjścia. Nie widziałam jej już. Znów to samo. Zobaczyłam znajomego wilka, nie wiedziałam w jakiej sprawie przychodzi.-Witaj, co ciebie tu przywiało?.-Zapytałam i czekałam na jego dopowiedz.

Wilczur

- Witaj, chciałem się spotkać z Taharakim. Chcę mu coś powiedzieć. Czy jest tutaj?- Zapytałem się spokojnie. Byłem trochę niecierpliwy, a Laut jeszcze mi utrudniał sprawę.

Sharera

-Niestety go nie ma. Wyszedł gdzieś bez słowa.-Powiedziałam a mój wzrok przeniósł się na chwilę na wyjście. Po chwili opuściłam łeb i na moim pyszczku pojawił się smutek.

Wilczur

- Szkoda. Bardzo mi przykro. Chciałem mu powiedzieć coś, co może odmienić stosunki między nami...- Powiedziałem lekko smutny. Spojrzałem na wyjście. Nagle spojrzałem się na Sharerę.
- Nie smuć się.

Taharaki

Taharaki z przygnębionym wyrazem pyska wrócił do legowiska partnerki. Zobaczywszy Wilczura, rzucił jedynie obojętne: 'Witaj' , bo czym padł ciężko na ziemię. Z niewielkiej rany po strzale, która wbiła się w jego prawy bark wciąż sączyła się krew. Nie bolało, nie w tym rzecz. Bardziej był wyczerpany psychicznie.

Wilczur

- O mój Boże! Trzeba mu pomóc, bo inaczej wykrwawi się na śmierć. Tylko, że nie znam się na opatrunku...- Powiedziałem przerażony. On nie może zginąć. Mimo to, że go nienawidziłem, już go zaczynam lubić.
- Powiedz coś...

Taharaki

- Nic mi nie jest. - powiedział, zgodnie z prawdą. Krwi sączyło się niewiele, samiec bowiem mimo pozorów wcale nie oberwał mocno. Jej grot bowiem wbił się bardziej w tkankę tłuszczową, ledwo naruszając ciało wilka. Wyraz pyska przybrał posępnego wyglądu, zamartwiał się bowiem o malce, nad którymi nie potrafił nijak zapanować. Do tego jeszcze ta sytuacja z Raven`em nad wodospadem... Bał się o własne szczenięta, chciał się o nie troszczyć z całych sił. Czy coś w tym złego? Wlepił oczy w jeden punkt, jakby nieobecny duchem.

Wilczur

Spojrzałem się na niego. O dziwo mu uwierzyłem, ale nie wygląda najlepiej. Chwila, czy on nie miał czwórki szczeniąt? Rozumiem... Jest taki posępny, dlatego, że mu szczenięta uciekły. Biedaczysko z niego...
- Takaraki wiesz, że nie lubiłem cię. Na pewno wiesz, ale właśnie chciałem ci coś powiedzieć, a konkretnie to, że już się na ciebie nie gniewam. Przyszedłem tutaj po to, by ci to powiedzieć. A wiesz dlaczego się na ciebie już nie gniewam?- Zapytałem spokojnie. Było mi go żal. Mam nadzieję, że mnie słyszy.

Taharaki

Gniewa? Czarny basior mówi do niego tak, jakby Taharaki przynajmniej uprzykrzał mu życie na każdym kroku. No, ale nieważne... Przestał się gapić w jedno miejsce, przewrócił za to ślepiami i powiedział, głosem wskazującym na to, iż samiec nie bardzo przejmował się tym, czy stojący nieopodal wilk ma go w nosie, czy też nie.
- Nie wiem. Dlaczego? - rzucił beznamiętnie, a jego pysk spoczął na przednich łapach. Czuł się nieco zniecierpliwiony, fakt.

Wilczur

- To gniewanie było przez Sachiko. Zazdrość. Chciałem z nią być, ale ona mnie odrzuciła. Nie chce być nawet teraz moją przyjaciółką, więc nie mam nic do ciebie. Nie wiem dla się na ciebie tak gniewałem. Ale już tak miałem. Teraz kiedy nie chce mnie znać, możemy zostać przyjaciółmi. Wybaczysz mi, że cię tak nienawidziłem?

Taharaki

Spojrzał na Wilczura dużymi oczyma. Wyczuwał, że chodziło o Sachiko, jednak do końca pojąć nie potrafił, dlaczego był zazdrosny o niego? Przeciez Taharaki nie spędzał z nią ani jakoś wybitnie dużo czasu, nie kokietował, nie podrywał... Ech, widać jego gość miał zupełnie inne spojrzenie na świat, aniżeli on. Uniósł nieco łeb, przekrzywił go delikatnie.
- Błądzić rzeczą wilczą. - odparł spokojnie, głosem jednak kompletnie wypranym z jakichkolwiek emocji. - Nigdy się na Ciebie nie gniewałem, więc nie bardzo mam co Ci wybaczać. - westchnął. Spojrzał na Lauta. Cóż, nieco zazdrościł czarnemu basiorowi, iż lepiej dogaduje się z jego własnym synem, aniżeli on sam. Trudno jednak, nie zamierzał z tego powodu pałać nienawiścią ani do potomka, ani do Wilczura. Uśmiechnął się tylko krzywo, pokręcił łbem i ponownie ułożył go wygodnie na łapach.

Wilczur

- Wiesz może dlaczego ja tak inaczej patrzę na świat? Dlaczego tak zazdroszczę? Nie umiem się zbyt dobrze zachować? Dlatego, że przez całe moje życie byłem w jednym lodowym... Nie wypowiem się przy dziecku. Nie miałem z kim rozmawiać, nie miałem nawet na kogo patrzeć, ani nie mogłem poznawać świata i być normalny. Sachiko, to ona mnie od tego oderwała. To nią pierwszą poznałem i jak tylko cię zobaczyłem przy niej, to czułem zazdrość. Rozumiesz chyba? - Powiedziałem prawie krzycząc. Spojrzałem na Lauta i westchnąłem.

Taharaki

Pokręcił łbem. Cóż, czy możliwym było, by Wilczur czytał w myślach? Wszak tak dokładnie odgadł, co Taharakiemu pałęta się po obolałej od nadmiaru wrażeń głowie.
- Każdy jest inny. - westchnął tylko cicho, przymykając na chwilę powieki. Tak bardzo chciałby, aby wszystko to wyglądało inaczej. Miało wszak być tak pięknie: szczęśliwa rodzinka, masa pogodnych dni, uśmiechy na pysku. No bo... czyż nie to obiecała mu kilka tygodni temu Carly?

Wilczur

- Każdy jest inny, ale ja bardziej inny. Pamiętasz jak mówiłem ci tam na urwisku, że żebyś się cieszył szczęściem, póki je jeszcze masz? No to chyba już go nie masz, jak widzę. Ja tylko trzy razy w życiu zaznałem szczęścia: Jak się urodziłem. Znalazłem matkę i resztę rodziny. I jak zaprzyjaźniłem się z Sachiko, ale to ostatnie przerodziło się w smutek.- Powiedziałem, zamykając powieki i przegryzając wargę. Popłynęła kropla krwi. Ciepła i zimna zarazem.

Taharaki

Taharaki spojrzał na Wilczura. Było mu żal czarnego basiora? Nie, chyba nie, jakoś Tahi nie potrafił go żałować. Z resztą ogólnie ciężko przychodziły mu wszelakie wyższe emocje.
- Stary. Nie łam się. Słyszałeś może, że tego kwiatu jest pół światu? - wzruszył barkami. Po co to powiedział? Wiedział w końcu, iż takie słowa rzadko podnoszą na duchu, raczej dodatkowo utrudniają sprawę. Jednak jakoś go to nie obchodziło, miał aktualnie większe zmartwienia. Czy był egoistą? Tak, w tym momencie chyba tak. Czy było mu z tym źle? Nie, ani trochę.