Legowisko Zorzy...

Zorza

Pokręciła energicznie łbem, przecząco.
- Nie chodzi mi teraz o Watahę. Chodzi mi o Ciebie, personę. Co z Sziną, Masterem? Co z Twoją przeszłością?

Desmond

- ze mną? Juz nie jestem z Sziną. A moja przeszłosc była bardzo bolesna, partnerka nagle znikneła. Ale ja ją ciągle kocham, te wspomnienia mnie dręczą. A Master? Nie wiem co z nim, ale radziłem mu byc z Sziną. Ja nie moge być z nią, z nikim nie moge. Pierw musze uporac sie z wspomnieniami- powiedział, cały czas na nią patrzył. Jego oczy zalśniły niebieskim kolorem.

Zorza

Trwała chwilę w ciszy. Pochyliła łeb w dół. Zamknęła oczy...
Nagle wszystkie wspomnienia Desmonda o jej partnerce wróciły. Mocne, wyraziste... Silnie oddziałujące. Było to jak sen, jakby wciąż trwała tamta sytuacja. Potem zgasło, nagle, jak światło.
Zorza miała oczy otwarte,patrzyła wprost na Des'a.
- Desmondzie. Ah, Desmondzie...- Podeszła do niego, przytuliła swoim łbem jego łeb.
Odsunęła się.
- Naprawdę nie wiesz, co z nią się stało?

Desmond

Potzrąsnał łbem.
- nie, nie wiem. I to jest najgorsze- powiedział, spuścił łeb i zamknął oczy.
Po chwili je otworzył i powoli podniósł łeb.
- mam nadzieje że wróci- dodał cicho.

Zorza

- Opowiedz mi o niej. - w jej głowie rodził się pomysł. Będzie potrzebować pomocy jego samego. Ale chyba warto. Wilk musiał stanąć na wszystkie łapy.Teraz stanowił zagrożenie... Dla innych, dla samego siebie.

Desmond

- niewiele pamiętam, wiem tylko że miała na imie Riana, była bardzo miłą i wesołą wilczycą. Niewiele pamiętam, bo to było bardzo dawno- powiedział, spojrzał na Zorze.

Zorza

- Trudno mówić tak ogólnikowo o kimś, kogo się kochało, Desmondzie...- westchnęła. Plan się nie powiedzie. Szkoda. Postanowiła zając się więc Watahą...

Desmond

-tak, trudno-powiedział, patrzac w podłoge. Nie ruszał ogonem, nic. Był niczym posąg. Jego oczy były puste, pozbawione wyrazu.

Zorza

- Nie podobało mi się to, że zawarłeś sojusz, z nikim nie rozmawiając. Takie decyzje Wataha powinna podejmować razem, a Ty nie powiedziałeś nawet drugiej Alfie... Widziałam Cię tam, z Jainą. Urok chwili.... Ale musisz być bardziej Alfą, niż samotnym basiorem. Rozumiesz mnie, Des?- zapytała na koniec cicho.
- Dla dobra nas wszystkich.

Desmond

Des nadal patrzył w podłogę.
-Długo Cie nie było-powiedział, cicho. Nie poruszył ogonem nic.
-Oczywiscie, że rozumiem-dodał po chwili.

Zorza

- Nie było mnie? Też coś. Jestem cały czas,o d stworzenia tej Watahy przeze mnie. Po prostu nie wspomniałeś nic a nic... Nie wiesz o tym, że ducha trzeba wezwać albo nieźle wkurzyć, by się pokazał?- zapytała pół żartem, ale jednak na serio.
- Jestem zawsze, ale Wy nie zawsze mnie widzicie. Zapytaj Sziny, ona Ci powie, że zawsze jestem w pobliżu...

//To, że nie piszę postów, nie znaczy, że ich nie czytam i że nie jestem na bieżąco, Des (; //

Desmond

-Wiem ze jestes innym duchem niz reszta-powiedział, po chwili podniósł łeb i spojrzał na nia.
-To juz sie nie powtórzy-dodał po chwili.

Zorza

Zorza dłuższą chwilę stała w milczeniu, jak gdyby trawiąc zaistniałą sytuację. Po chwili ledwo zauważalnie się uśmiechnęła...
Desmond poczuł liźnięcie na boku pyska, gdy znikała.

Desmond

Zastrzygł lekko uchem, spojrzawszy na nia zanim znikneła. Potem westchnął, nie nadawał sie na przywócę. Nie miał doswiadczenia. Był głupi, mysląc ze sie nadaje.

Zorza

- Będziesz głupi, jeśli teraz uznasz, że się nie nadajesz!- syknęła mu wprost do ucha.
-Uszy, nos, pysk w górę, ściągnąć tyłek i do boju... Desmond, nie poddawaj się. Właśnie owe doświadczenie zdobywasz.- Jej głos był milszy niż przed chwilą.
Po raz kolejny udowadniała, że mimo że jej nie widać, to jest. Często tuż obok.

Desmond

Des drgnał jakby obudził się ze snu. Po chwili podniósł łeb.- Dziękuje, Zorzo-powiedział cicho, wręcz niedosłyszalnie. Powoli wstał i wyszedł z groty.

Zorza

Skinęła łbem, nie orientując się, że tego nie widzi. Miała mu to trochę za złe, ale był młody, niedoświadczony...
No i nie wiedział o niej tyle, ile powinien. Jej wina.
Uniosła się więc w górę, gubiąc się między swymi myślami.