Polanka Sziny-Miejsce Shamanki Watahy

Szina

-Dobrze. Pójdę, po swoje księgi ze sklepu.-Powiedziała i spojrzała na nią poważnie.

Zorza

- I... Uwierz mi. Będą działy się rzeczy straszne. Jeśli nie chcesz zniszczyć siebie, nie poświęcaj się zbytnio dla innych. Wiem, co będzie. A nie chcę Twojej zagłady. Weź to sobie do serca, bo drugiej takiej szamanki nie znajdę nigdzie. Rozumiemy się? - popatrzyła na nią uważnie. Z naciskiem w oczach.

Szina

-Tak. Nie wiem, czy powinnam, ale zadam Ci pytania. Dwa.-Powiedziała i westchnęła. Spuściła głowę i wzrok z alfy. Po chwili jednak zebrała się w sobie i powiedziała.-Skąd to wiesz.-Powiedziała, znów przerwa.-I co się stanie.-Dokończyła. Nie lubiła zadawać pytań, a dziś szczególnie trudno jej to szło.

Zorza

- Skąd... A co o mnie wiesz, Szino?- zapytała po dłuższej chwili milczenia. Wiedziała, że nie wszystko. A plotki chodzą po wilkach. Więc sama zapytała.

Szina

-Niewiele.-Powiedziała wprost, podnosząc pysk i oczy. Spojrzała w oczy Zorzy.-Właściwie tylko to, że założyłaś tą watahę, że jesteś jej Alfą i Jej Duchem.-Powiedziała i patrzyła w jej oczy. Czekała na odpowiedź.

Zorza

Pokręciła tylko głową.
- Tak to jest, jak się nie jest za życia gwiazdką, jak Inna. - westchnęła. Nie lubiła mówić o sobie, w ogóle nie lubiła rozmawiać. Wolała działanie.
- Jestem wodą. - szepnęła.

Szina

-Och, współczuje.-Powiedziała, a pomyślała, że to również je łączy. Zorza ją ciekawiła.

Zorza

- Jestem żywiołem. I nikt nie zwraca na mnie uwagi. Interesujące, nieprawdaż? Za każdym razem, gdy ktoś wkłada łapę w strumień, wiem o tym. Gdy kropla deszczu uderza z szelestem o ziemię, czuję to.
Zorza zamknęła oczy. Myślała, co jej jeszcze może powiedzieć.

Szina

-Musi być to ciekawe odczucie.-Powiedziała.-Lecz wątpię, czy po dłuższym okresie przyjemne.-Znów przerwa.-Chodź nie mnie to oceniać... .

Zorza

- Dużo wiem. Ale chyba nie będzie odpowiednie, jeśli Ci powiem zbyt wiele. Masz jeszcze jakieś inne pytania?- zapytała nawet całkiem miłym tonem jak na nią.

Szina

-Nie.-Odpowiedziała równie uprzejmie.-No, może poza jednym.-Dodała po chwili.-Dlaczego ostrzegasz właśnie mnie?

Zorza

Tego się obawiała. Usiadła i zaczęła mielić język w zębach.
- No cóż. Bo ktoś Cię odwiedzi. Żebyś nie zniszczyła czegoś. Bo od Ciebie będzie zależało życie. Jeśli będziesz za dobra, on to życie straci. A jesli rozegrasz to dobrze, i on, i Ty będziecie żyć. A Ty mi się jeszcze nie raz przydasz.

Szina

Wadera nic nie powiedziała. Tak, tego się nie spodziewała. Usiadła. Na chwilę zamknęła oczy.-To duża odpowiedzialność i duży ciężar.-Stwierdziła w końcu.-Czy jesteś pewna, że jestem odpowiednią osobą?-Spytała, domyślając się odpowiedzi, a chcąc się upewnić.

Zorza

- Albo Ty, albo nikt. - krótko i zwięźle, patrząc prosto w oczy. Bo tych słów była pewna.

Szina

-Dobrze.-Powiedziała tylko. Nie chciała się wymigać, a upewnić.-Czy możesz wyjawić kto to jest? Lub chociaż, czy go znam?-Spytała w końcu

Zorza

- Znasz lepiej, niż byś może chciała. Nie pytaj o więcej, niż możesz. Uspokój myśli. Pamiętaj, byś ufała tylko sobie i mi, jeśli jesteśmy same. I Leo. I nie bądź litościwa i zbyt bohaterska. Trzymaj się, Szino- powiedziała i lekko zamigotała.

Szina

-Dobrze.-Powiedziała i zamknęła oczy. Po chwili je otworzyła. Wstała.-Będę po prostu sobą, jak zawszę.

Zorza

Uśmiech Zorzy był ledwo dostrzegalny, gdy już znikała. Zamigotało przez nią światło, a potem zgasła. A ze stropu spadły ostatnie dwie krople wody.

Szina

Wadera spojrzała za nią.-To było dziwne.-Stwierdziła tylko i położyła się. Jeszcze długo patrzyła przed siebie, z pyskiem złożonym na łapach. Zaczął padać deszcz. Ona jednak leżała pod krzakiem i patrzyła w dal, myśląc o tym, co właśnie usłyszała. Aż pogrążyła się w wilczy sen... .

Master

Pod sam krzak podszedł wilk. Spojrzał na nią zapłakanymi oczyma, które wraz z deszczem spadały na jej szlachetny pysk. Nie wydał żadnego dźwięku, nie chcąc przeszkadzać. A teraz chciał, by dalej tak słodko spała. Łzy płynęły jak wielka rzeka, po obu stronach jego kufy.