Polanka z wodospadem Lii

Aleksandra

Aleksandra bawiła się świetnie...ale i ona czasem się męczy wyszła z wody otrzepała się i położyła nieopodal.
-Och jak ja tak dawno się nie bawiłam.-powiedziała wesoło do Morta.

Zed

Basior uśmiechnął się do wadery, bo i ona świetnie się bawiła.
Czas upływał powoli tak jakby chciał zatrzymać się w miejscu, choć na chwilę. Dla Morta te chwile były upojne, zadowalające.
Zapomniał o problemach i o przeszłości. Chciał żyć przyszłością.
To kolejny krok ku lepszemu żywotowi. Jednak to nie koniec problemów. Samiec nie zdawał sobie sprawy, że i w nim drzemie jeszcze zło, został naznaczony tak jakby rzucono na niego klątwę.
Tylko silne uczucia potrafiłyby pokrzyżować plany temu złu, które w nim tkwi niczym uśpiona bestia, czekająca na odpowiedni moment do ataku...
-Chyba się zdrzemnę.- oznajmił towarzyszce po czym zmrużył swe zielonkawe ślepia i głośno westchnął.
Po chwili jednak zbudził się i wstał mozolnie. Znów te koszmary....
Spojrzał na towarzyszkę.
-Wybacz, ale muszę już iść. Muszę poukładać swoje myśli.- oznajmił nieco oschle, ale już tak miał. Coś go najwidoczniej dręczyło.
Wykonał w tył zwrot i ruszył przed siebie, znikając z tego miejsca.

z.t

Aleksandra

-Dobrze to do zobaczenia.-pożegnała odchodzącego basiora,po chwili podeszła do białej wadery i odrzekła:
-Przepraszam cię że nie podeszłam do ciebie,lecz poznałam Morta i chciałam go bardziej poznać...lepiej zrobię gdy już pójdę, dziękuję Ci do zobaczenia.-powiedziała po czym odeszła w swoją stronę.
Z.T

Lia

Lia przyglądała się odchodzącemu basiorowi, lecz najbardziej zdziwiło ją zachowanie wadery która tu wcześniej leżała...mruknęła do niej od niechcenia:
-Do zobaczenia.-mruknęła do niej po czym sama położyła się.

Daisy

Skocznie przybyła tu Daisy. Zgubiła się w tej wielkiej krainie, nie miała przecież przewodnika. Userka aż pęka ze złości, bo w sklepach nie sprzedają "Przewodnik po krainie" i "Miejsca w krainie".
- Dzień dobry. - Przywitała się z dorosłą waderą, która leżała właśnie. Wciągnęła jej zapach. Zero niebezpieczeństwa, nie ma nigdzie ani zombie, ani truposzów. Uśmiechnęła się szeroko i czekała, aż dorosła odpowie.

Lia

-Witaj, jestem Lia... a ty???-przywitała się radośnie z małą waderą, po czym usiadła na ziemi. Lię ciekawiło co taka mała wilczyca robi tu sama.

Daisy

/Pisz trochę dłuższe posty i staraj się nie robić błędów. Najlepiej ściągnij sobie Mozillę Firefox albo Google Chrome, to będziesz miała podkreślane błędy. ; D

Daisy klapnęła na ziemi i wpatrywała się w wilczycę.
- Daisy. Daisy Trouble. - Przedstawiła się i ukłoniła lekko. Od zawsze była uczona szacunku dla starszych, toteż nie zachowywała się źle. Wobec dorosłego nigdy nie zachowywała się źle, nigdy. Uśmiech nie znikał z jej facjaty, wręcz przeciwnie, zupełnie jakby stawał się coraz szerszy. Czarny kocurek położył się niedaleko swej właścicielki i obserwował sytuację.

Lia

-Miło mi cię poznać Daisy, co tutaj robisz sama???-Zapytała małą waderę, martwiła się by potem Daisy nie miała kłopotów. Lia również szeroko się uśmiechała odwzajemniając uśmiech towarzyszki.

Daisy

/Rób jeden znak zapytania, dobsz? I opisuj dokładnie, co robi Twoja postać, czyli np. czy usiadła, zastrzygła uchem... to po prostu przedłuża posta. ;]

Daisy westchnęła głośno i zastrzygła uszkiem.
- Ja nie mam rodziców, to dlaczego mam nie być sama? - Zapytała się spokojnie, bez pretensji w tonie głosu. Była opanowana, choć energia już ją rozpierała. Westchnęła po raz drugi, chciałaby mieć rodziców, ale to raczej niemożliwe... bo kto by chciał tak kopnięte pozytywnie i wszędobylskie dziecko jak Daisy? Mała co prawda nie myślała o tym, ale co tam. Ważne, że userka tak myślała tylko.

Lia

-Ach, więc współczuję Ci...ja też nie miałam rodziców,i na pewno nie jest Tobie łatwo.-Odrzekła po czym zastrzygła uchem i rozejrzała się do okoła. Spojrzała na małą waderę i przypomniało jej się kiedy była w ciąży...jak mogła by wyglądać jej nienarodzona córeczka,jaka ona by była? Tak teraz znów ją zaczęło dręczyć...tak bardzo chciała mieć córkę.

Daisy

Daisy nagle zapragnęła, by Lia była jej mamą, bała się jednak do tego przyznać. Westchnęła ciężko, jej oczka wwiercały się w oczy wadery.
- To okropny ciężar nie mieć rodziców i dzieci. - Powiedziała w końcu po długiej chwili milczenia. Zaczęła smarować łapą w podłożu, zaś jej ogon nie poruszał się. Gdyby wstała, wisiałby i leżał na ziemi niczym worek na ziemniaki, lecz Daisy siedziała i nie zamierzała wstawać w najbliższym czasie.

Lia

Nadarzyła się wspaniała okazja by Lia znów mogła zostać przyszywaną mamą, już raz tego próbowała lecz wszyscy się sprzeciwili. Lia postanowiła spróbować, w końcu co miała do stracenia:
-Daisy czy chciała byś bym została twoją mamą???-powiedziała lekko niepewnie, bała się że mała wilczyca wyśmieje Lię za jej trochę szalone pomysły.

Daisy

Daisy jednak nie roześmiała się. Spojrzała oczyma pełnymi nadziei w oczy Lii, od zawsze pragnęła przecież mieć mamę! Nie ważne, czy miała ona być prawdziwa, byleby się nią opiekowała i tyle.
- A... a chcesz? - Spytała, by upewnić się. Nie chciała po chwili zostać odtrącona, co mogło być możliwe. Przecież Lia mogła tylko tak dla żartu powiedzieć.

Lia

-Tak oczywiście że chcę.-powiedziała pewna nadziei wpatrując się w ślepia Daisy. Oby tylko jej nie odrzuciła, to był by cios poniżej pasa. Tak wadera miała nadzieję że pójdzie po jej myśli i zostanie mamą.
Lia ziewnęła i położyła się... leżała i wpatrywała się gdzieś w dal...
nagle przypomniało jej sie że miała ona cos pilnego do załatwienia.
-Przepraszam cie bardzo ale muszę iść.- odrzekła i wstała.
Następnie szybko pobiegła w strone ogromnej ściany lasu.
Z.t