Polanka z wodospadem Lii

Lia

-Kiedy wychodzę do innych słyszę wciąż to samo,czyli:zombie są złe,brzydkie,fuj,niebezpieczne,okropne wstrętne i tak dalej.Naprawdę nie jest to miłe dlatego niezbyt lubię wychodzić gdzieś dalej...a ja nie znoszę samotności to wszystko mnie dobija nie mam na nic sił,lecz wszystko się zmienia gdy spotykam takie osoby jak ty...ale takich jest naprawdę nie wiele.-wyżaliła się koleżance.

Ontaria

Wypuściła z głębokim westchnięciem nagromadzone w płucach powietrze. Fakt, czy ona sama też tak o niej nie pomyślała? Było jej teraz niezmiernie głupio, iż dała się zwieść pozorom. Niby dorosła wadera, a tak łatwo wywieźć ja w pole, niczym małe, naiwne dzieciątko. Poruszyła delikatnie ogonem, spoglądając niepewnie na tamtą.
- Tak, wiem... Sama w pierwszej chwili chciałam uciec, nawet nie wiesz, jak mi teraz głupio. - wyznała. Chciała jej pomóc. Ale... czy to możliwe? Co mogą zdziałać, jak przeciwstawić się całej tutejszej społeczności? Czy można być aż tak płytkim, aby nie dojrzeć wnętrza nieumarłej?

Lia

-Nie ważne że chciałaś uciec...ważne że tego nie zrobiłaś i zostałaś.-powiedziała prawie że poetyckim głosem,owszem było to dla niej naprawdę niezwykłe że została bo wcześniej na polance przed Lią siedziała przestraszona wadera a teraz...ona i Lia siedzą sobie w jaskini i piją czekoladę.

Ontaria

Skłoniła w milczeniu łbem.
- Ja już muszę iść. Gdybyś jednak chciała z kimś porozmawiać, jakoś się odnaldziemy. - powiedziała spokojnie, podnosząc zad od stołu. Odetchnęła głęboko, uśmiechając serdecznie do Lii. Powoli podeszła w stronę wyjścia, odwracając jeszcze łeb w jej stronę, po czym powiedziała:
- Do zobaczenia. I pamiętaj, pozory to nie wszystko - rzekła, równocześnie skinąwszy łepetyną. Nie minęła chwila, a zniknęła. Odeszła przed siebie, kołysząc rytmicznie ogonem na boki.
zt.

Lia

Lia skinęła głową na pożegnanie,na prawdę dobrze im się rozmawiało a przecież kiedyś gdy żyła wszyscy ją szanowali,pomyślała:
-No tak kiedyś gdy żyłam wszyscy mnie szanowali a teraz jest po prostu inaczej,lecz przysięgam sobie że nigdy nie będę żałowała tego że oddałam życie,zrobiłam to słusznie.-myślała.

Breezy

Breezy zjawił się tu szybko i zwinnie. Wystarczyło tylko podlecieć kawałeczek. Mhm... trochę często go widać przy wodospadach. Tak czy owak, jako duch też chciał trochę popływać w wodzie. Ale czy to możliwe? Tak, jasne, uważajcie, bo to możliwe. Wilk westchnął i usiadł przy jeziorku.
-To nie było dobrym pomysłem... umh.- mruknął wilk.

Lia

Lia stojąc u wejścia jaskini zobaczyła dziwnie przezroczystego wilka,po chwili pomyślała:

-Ach to na pewno duch więc jakby nie patrzeć też nie umarły tak jak ja.-myślała sobie,po chwili zgrabnie zeskoczyła ze skała i powiedziała:

-Cześć jestem Lia,a ty???-przywitała się radośnie z wilkiem siedzącym przy brzegu jeziorka tak jak to było w jej stylu.

Breezy

-Hm?- mruknął wilk i odwrócił się w stronę wadery-Uhm, aaa... tak. Ish nu palah, wilczyco.- wycedził. To była pewnie śmiertelniczka, pewnie nie znała jego bólu. Nie wiedziała, jak przykro jest być duchem-Kim jesteś?- spytał, bo nie orientował się, gdzie jest. Ba, on nawet nie wiedział, jakim cudem znalazł się na świecie. Tak czy owak, duch nie był zadowolony. Nie, po prostu nie, był w złym nastroju.

Lia

-Witaj jestem Lia, i mieszkam tu niedaleko...a ty???Jesteś duchem???-Przywitała się i zapytała.Lia wyczuwała to że przybysz jest duchem lecz musiała się upewnić.

Breezy

-Uhm, tak.- przytaknął i zmrużył oczy- A ty? Z tego co widzę, jesteś żywa, prawda?- spytał, zaciskając zęby. Jego duch wyglądał w miarę, jak dojrzewający wilk, bo kiedyś był wiecznym dzieckiem. Ale cóż, coś kiedyś musi się skończyć...
-Chciałbym znów być żywy...- jęknął-Ale pewnie i tak byłbym stertą kości.

Lia

Lia zastanowiła się i po chwili powiedziała :
-Nie jestem żywa... jestem zombie. Nieumarła zombie.-przyznała otwarcie wilkowi po czym uśmiechnęła się.

Zemi

Zemi przybyła tu czując znajomy zapach nie dokładnie wiedziała kogo tu spotka lecz czuła tu znajomą woń, po chwili zobaczyła błękitną wilczycę siedzącą pod skałami.Taak Zemi zkąź ją znała lecz nie mogła sobie przypomnieć więc postanowiła coś powiedzieć:
-Witaj błękitna!Jestem Zee...-powiedziała lecz po chwili przerwała, coś zaczęło jej świtać w głowie ale nie dokońca więc dokończyła:
-Jestem Zeemi...aaa tyyy???- jąkała się.

Lia

Lia spostrzegła błękitno-niebieską wilczycę, tak wadera ta przedstawiła się jako Zemi,Lii zaczęło wszystko się przypominać i krzyknęła radośnie:
-Zemi o mój boże.....-mówiła po czym przerwała na chwilę i zamyśliła się po i podeszła bliżej Zemi po czym kontynułowała nieco spokojniejszym i bardziej poważnym głosem:
-.....tyle lat minęło a ty strasznie urosłaś....-mówiła już spokojnym głosem.

Zemi

Zemi wpatrywała się w oczy błękitnej i słuchała uważnie co mówiła do niej,przed nią ukazały się już obrazy z przeszłości i rzekła:
-Li...Liiii....Lia???To ty???- zapytała niepewnym głosem wilczycę.

Lia

Tak Zemi była siostrą Lii,a Lia myślała że straciła już całą swoją rodzinę teraz te chwile były dla niej bardzo ważne i szczęśliwe.
-Tak Zemi to ja Lia.Gdzie się podziewałaś przez tyle czasu???-Zapytała się wadery.

Kayla

Łoskot jej jasnych skrzydeł wyraźnie zasygnalizował przybycie jej osoby. Miękko, z gracją, wylądowała przed jaskinią Lii, rzecz jasna - na początku wytracając prędkość i schodząc coraz niżej i niżej, podobnie, jak czynią to ptaki, kołując przed finalnym zejściem na ziemię. Pokręciła głową, rozrzucając nieco złotych i białych piór dookoła siebie. Nie wiedziała jeszcze, iż oto naruszyła czyjeś tereny. Pojęcia nie miała, jak niedaleko znajduje się mieszkanie jednej z wilczyc. Machnęła zamaszyście ogonem, przechadzając się powoli, nieco jakby majestatycznie po polance. Ładnie tu.

Lia

Lia zobaczyła gryficę stojącą na polance i nie wahając się podeszła do niej:
-Witaj jestem Lia,a ty???- zapytała.

Kayla

Kiedy usłyszała słowa, które najprawdopodobniej skierowane były do niej, odwróciła głowę w stronę, skąd dźwięk ten pochodził. Zastrzygła nerwowo swoim całkiem długim uchem, unosząc kąciki ulokowanych w dziobie ust, w serdecznym uśmiechu. Skinęła płytko ptasim łbem.
- Witam Cię, Lio. Mnie zwykli nazywać Kaylą. - przedstawiła się krótko, z gracją odwracając się przodem w jej stronę. Przystanęła, oplatając całkiem długi, lwi ogon dookoła tylnej kończyny. Ostre jej paznokcie wbiły się w glebę, brudząc nieco na brązowo. Rzecz jasna, Kay wcale się tym nie przejęła. Zamrugała nerwowo, chociaż wcale się nie stresowała. Może to jej podświadomość? Któż wie? Uśmiech zszedł z jej dzioba, wszakże mięśnie poczęły z wolna drętwieć. Kiwnęła energicznie głową, kilkukrotnie, wlepiając spojrzenie bursztynowych oczu w postać wilczycy.
- Miło Cię poznać. Nie jesteś gryfem, prawda? - zauważyła dość... błyskotliwie... taaak, ironia bywa wspaniałą. Tak czy inaczej, przekrzywiła głowę niczym zainteresowane czymś szczenię. Tam, skąd przybyła, nie istniały inne stworzenia, jak jeno gryfy czy ewentualnie jakieś gryzonie, może owady... Na pewno nie wilki. Wilków tam nie było.

Lia

-Ach więc witaj Kaylo!!!-Przywitała się radośnie tak jak to było w jej stylu.Lia w swoim życiu nie widziała jeszcze nigdy gryfa....ale za to wiele słyszała i tak właśnie je sobie wyobrażała.Lia miała wiele pytań do Do Kayly więc zaczęła od najprostszego:
-Co cię tu sprowadza???-zapytała ciekawskim tonem.

Kayla

Zmarszczyła czoło, co mogło nadać jej nieco gniewnego wyglądu. Och, jakże pozory bywają mylące! Ona po prostu, najzwyczajniej w świecie, myślała. Analizowała pytanie Lii. A że Kay to istota całkiem otwarta, nie zamierzała niczego zatajać czy coś. Uśmiechnęła się pogodnie.
- Widzisz, moja mama była typem wędrowca. Całe życie w podróży. Zapomniałam już nawet, jak wyglądała... - zwiesiła na moment smętnie łeb, potrząsając nim z wyraźnym niezadowoleniem. Miała do niej żal. Nadal. Mimo upływu lat, pomimo minionych dni. Nadal czuła, jak rana w sercu zamiast się zabliźnić, odradzała się na nowo. Miała matce za złe to, że ich opuściła, że wędrówki były ważniejsze od rodziny. Nie potrafiła tego po prostu pojąć. Ale... nie wiedziała, że nie do końca było tak, jak jej się wydawało. Młodej gryficy bowiem nigdy przez myśl nawet nie przeszło, jakoby matka jej zginęła podczas jednej z podróży. Zapewne nawet, kiedy ktoś by jej to uzmysłowił, nie uwierzyłaby, za wszelką cenę starając się postawić na swoim. Uparte to - to jak mało co!
- Poszłam w jej ślady. Geny. - dodała, siląc się na blady uśmiech. Uniosła łepetynę, starając się, by jej ton zabrzmiał nieco weselej. Nie można całe życie się smucić. Trzeba żyć przyszłością, nie oglądając się wiecznie na to, co minęło.