Villa Paradise

Paige

- Ja Cię zaprosiłam. - odparła szybko, wciąż jednak nie przekonana. - Byłeś inny - przyjaźniej nastawiony do otaczającego Cię świata, i innych stworzeń. Troszczyłeś się o ... - przęłknęła ślinę, by nie powiedzieć "Rennę". - Przyjaciół.

Wasp

Westchnął ciężko i odrzekł po krótkiej chwili milczenia. - Jedyne co się zmieniło to fakt, iż teraz już nie mam o kogo się troszczyć.

Paige

- Oczywiście, że masz - o siebie. Stan Twój krytyczny, a im bardziej tak funkcjonujesz, tym bardziej pogłębiasz wyjście z niego. - powiedziała łamliwie. - Wiele oddałoby coś swojego w zamian za Twój dawny stan.

Wasp

- O siebie? Nie uważasz, że to by było bardzo egoistyczne? - na pysku Wasp'a na moment pojawiło się rozbawienie, które po sekundzie stłumiła zamyślenie. Po chwili dodał. - Sądzę, że moje postrzeganie świata wróciłoby do poprzedniego stanu gdybym miał świadomość, że nie jestem na tym świecie sam... że jest w tej krainie ktoś mi bliski.

Paige

Uśmiechnęła się nagle. - I wreście zrozumiałeś, Wasp. Zrozumiałeś, czemu tu jesteś. Nie miałam serca, zostawić Cię samego. Chociaż bliska Ci nie jestem.... Chcę, byś był taki jak dawniej.

Wasp

Wasp uśmiechnął się słabo i odrzekł. - To nie jest takie proste, wierz mi. Nie wystarczy, że ktoś mi powie, że chciałby bym był taki jak kiedyś. Gdyby to nie było za mało, już dawno temu wyszedłbym z tego cholernego dołka.

Paige

- Więc co Twoim zdaniem Ci pomoże?

Wasp

- Przyjaźń. Ale taka prawdziwa, bez zmuszania się do przebywania ze mną "bo nie chcę patrzeć jak Wasp snuje się jak struty po krainie" - odpowiedział.

Paige

- Tak też na początku myślałam.... Ale przerodziło się to w prawdziwą sympatię do Ciebie. - uśmiechnęła się delikatnie.

Wasp

Roześmiał się i spytał. - Jak w ogóle można poczuć sympatię do czegoś takiego jak ja?

Paige

- Jak widać, można. Częściej się śmiejesz, uśmiechasz - mówisz szczerze, choć czasem to boli...- zatrzymała się na moment. - A Ty? Czy Ty też mnie lubisz?

Wasp

- Oczywiście, że tak - odpowiedział Wasp, uśmiechając się lekko. - Jesteś jedną z najbardziej wartościowych osób jakie kiedykolwiek spotkałem w tej krainie.

Paige

Nie takiej odpowiedzi się spodziewała. Uśmiechnęła się tylko, po czym odparła. - Dziękuję. - łezki wzruszenia poleciały po jej policzkach. - Wybacz, dawno takich słów nie usłyszałam. Karmelki? - sięgnęła ogonem po paczkę.

Wasp

Na widok paczki karmelków zmarszczył lekko nos, po czym na jego pysku wykwitł grymas obrzydzenia. - Fuj! Ludzkie przysmaki! Jak możesz to jeść?

Paige

Mruknęła coś niezrozumiałego pod nosem. - Czekaj... Czy Ty może masz jakieś pojęcia o innych stworzeniach? Na... smokach? - zapytała.

Wasp

- To zależy od tego, co masz na myśli. Znam kilka smoków, ale z pewnością nie jestem specjalistą w dziedzinie tych stworzeń - odpowiedział.

Paige

Pochyliła się nad nim i podała mu kamień. - Dostałam. Jajo. Nie wiem, co z nim zrobić - westchnęła, obserwując Go uważnie.

Wasp

- Podejrzewam, że powinnaś je wysiadywać dopóki nie wykluje się z niego obrzydliwe, pomarszczone stworzenie ziejące ogniem - powiedział i parsknął cichym śmiechem, gdy oczami wyobraźni zobaczył Paige wysiadującą smocze jajo. Dodał. - Ja na twoim miejscu od razu bym się tego pozbył.

Paige

Zachichotała. - Nie! Nie zrobię tego... - zaprotestowała smutno. - Kto wie kto je otrzyma? Wysiadywanie - ciepło - ruszyła w stronę otwieranego kaloryfera i włożyła jajo.

Wasp

Dopiero teraz zwrócił uwagę na wnętrze jaskini Paige. Spytał. - Dlaczego twoje legowisko tak bardzo przypomina mieszkanie człowieka?