Wysepka Ozona

Ozon

- Już weź, weź bo mnie zawstydzasz... - zaśmiał się. - czuję się jak ofiara losu.
Rzeczywiście trochę się tak czuł.

Sharon

- Dobra - wstała z niego i usiadła gdzieś z boku śmiejąc się - Tak lepiej? - zapytała z tajemniczą miną na pysku. Zaszurała ogonem.

Ozon

- Nie. - zaśmiał się i machnął ogonem wesoło. Jednak coś wciąż go trapiło. Na jego uśmiechniętym pysku jednak nie było śladu zmartwienia.

Sharon

- Bożeee...jesteś w ciąży czy co, że masz takie huśtawki nastrojów. - zażartowała i podeszła do niego - To czego sobie życzysz? - spytała z uśmiechem.

Ozon

- Teraz jest dobrze. - powiedział gdy podeszła bliżej ledwo powstrzymując się od rechotu, bo taki odgłos zapewne by z siebie wydał.

Sharon

- Ale mi nie jest dobrze! - krzyknęła i wskoczyła znów na niego - Noo! Teraz mi wygodnie. - zaśmiała sie kładąc na jego miękkim futrze.

Ozon

Zaskoczyła go nagłym " atakiem". Jęknął jakby był przytłoczony jej ciężarem. W istocie dla niego prawie nic nie ważyła.
- No niech ci będzie. - poddał się.

Sharon

- Nie jestem taka ciężka...no chyba, że co innego ci przygniotłam - zażartowała kładąc pysk na jego piersi i wpatrując się w jego oczy.

Ozon

- Wcale nie jesteś ciężka. - przyznał z rozbawieniem. - Jesteś wręcz lekka jak piórko.
A więc chyba doszliśmy do kompromisu w sprawie komfortu? - zaśmiał się i jak zawsze zadygotał od tego śmiechu co mogło być wyczuwalne także dla Sharon.

Sharon

Westchnęła i zamknęła oczy na moment - Co ja bym bez ciebie zrobiła - odrzekła i uśmiechnęła się do niego szczerze.

Ozon

- Leżałabyś na twardszym podłożu. - zasugerował. - A ja prawdopodobnie nudziłbym się. Albo już by nie tu ni było.

Sharon

- Aż tak na ciebie działam. No nie mów. - zaśmiała się i wtuliła w swojego przyjaciela. - Wiesz co...nie mam swojego legowiska. - stwierdziła po chwili.

Ozon

Uśmiechnął się trochę krzywo .
- Możesz do woli korzystać z mojego. Byłoby mi miło. - zaproponował jej dobrodusznie.

Sharon

- Kusząca propozycja Ozonie - zaśmiała się i zawinęła ogonem wokół jego szyi uśmiechając się - Co będziemy robić? - spytała.

Ozon

- Czekam na propozycje. - powiedział. Łapy aż świerzbiły go by wyjść ze swego schronienia. - Masz jakiś pomysł? Tylko nie każ mi cię znowu topić bo jak znowu zemdlejesz to mnie trzeba będzie reanimować. - zażartował.

Sharon

- No to chodźmy pobiegać na plażę - uśmiechnęła się i wstała wychodząc z jaskini i ciągnąc za sobą wilka - To jak? - uśmiechnęła się.

Ozon

- Czyż mógłbym się oprzeć takiej propozycji?- zapytał retorycznie wstał i powiedział:
- To idziemy?
Cieszył się. Chociaż lubił swoje legowisko nie mógł przebywać tam zbyt długo . Miał duszę włóczęgi.

Sharon

- Świetnie - skwitowała jego wypowiedź i ruszyła biegiem przed siebie w kierunku plaży. Jej oczy błyszczały delikatnie.

Ozon

Uśmiechnął się westchnął i natychmiast ruszył za nią biegiem pobudzając do ruchu wszystkie mięśnie. Tak, to jest życie.