Wysepka Ozona

Ozon

Zastanowił się chwilę na odpowiedzią.
- Wszystko w porządku. No cóż jak widać trochę zdążyłem się zadomowić i na razie nie chce mi się nawet ruszać z jaskini. - powiedział żartobliwie.

Sune

Uśmiechnęła się delikatnie - No to dobrze - odpowiedziała. Wstała - Ja będę się zbierać. Już wiem kto jest moim sąsiadem - dodała śmiejąc się cicho - Na razie - oznajmiła i wybiegła do swojego legowiska.

Ozon

- Na razie i do zobaczenia. - zawołał za nią a uśmiech momentalnie zniknął. Położył się i zamknął oczy. Myślami wędrował daleko.

Sharon

Przybiegła tutaj z promiennym uśmiechem udając zadowoloną choć była niesamowicie znudzona. Stanęła w wejściu - Wróciłam. - zaczęła z uśmiechem a jej oczy zabłyszczały.

Ozon

- Cieszę się. - powiedział budzą się z zamyślenia. - Jak tam łowy na przystojne wilki? - spytał.

Sharon

- Świetnie mówię ci tyle 'towarów' - zrobiła cwaniacką minę i usiadła na przeciw niego.
- Normalnie ten jeden...mhmm...było ciekawie - zaczęła wymyślać.

Ozon

Pokiwał łbem i zaszurał ogonem.
- Cieszę się twoim szczęściem. - powiedział chociaż nie do końca tak było.

Sharon

- No weź! - pacnęła go łapą w nos. Usiadła obok niego i uśmiechnęła się tajemniczo - Co robiłeś? - spytała zainteresowana.

Ozon

- Co! - powiedział z rozbawieniem. Humor mu wrócił. Potarł nos jakby naprawdę go bolał.
- Nudziłem się, cieszyłem się dożywotnią samotnością i spotkałem jeszcze jedną sąsiadkę.

Sharon

- Dożywotnią samotnością - powtórzyła śmiejąc się z niego. - Ja za to...a nie ważne. - drażniła się z nim jak zazwyczaj lubiła to robić.

Ozon

- Co ? - spytał. - Zakładam że robiłaś coś ciekawego. - powiedział i znowu położył łeb na łapach ale tak by widzieć Sharon.

Sharon

- No...nawet nie wiesz jak bardzo...- zaśmiała się delikatnie i dodała - ...jeszcze mam na ustach te dwa słowa "Weź mnie" - teraz wybuchnęła śmiechem. Przywróciła się do porządku choć cały czas żartowała.

Ozon

Uśmiechnął się.-
- To rzeczywiście musiało być ciekawie. Oszczędź mi jednak szczegółów. - poprosił żartobliwie. Przewrócił się z brzucha na plecy.

Sharon

- Jejuuu! Żartuję...na prawdę byłam tak znudzona, że wróciłam do ciebie. - skoczyła na niego kładąc się na nim. - Jednak z nikim mi nie jest tak wesoło jak z tobą - szepnęła mu do ucha.

Ozon

Zrobił zdziwioną minę.
- Ze mną? Ciekawie? Jestem ostatnim nudziarzem. - powiedział w duchu zadowolony z jej słów.

Sharon

- Mhmm...jakoś mnie nie nudzisz. - spojrzała mu prosto w te błękitne ślepka - No chyba, że się do ciebie upodobniłam - zażartowała.

Ozon

- Szczerze w to powątpiewam. - uśmiechnął się jej prosto w pysk ucieszony faktem że się jej z nim nie nudzi.

Sharon

- Tęskniłeś za moją osobą? - spytała z iskierką w oku. - Jak nie to sobie idę - zażartowała i uśmiechnęła się szerzej.

Ozon

- Tęskniłem bo mi się nudziło. Tak mi się nudziło że aż się zastanawiałem czy nie rozpocząć na nowo mojej tułaczki. Tak mi się nudziło że aż mi się popsuł humor. - przyznał.

Sharon

- Biedaczysko ty moje. - otarła się swoim pyskiem o jego pysk i uśmiechnęła puszczając mu oczko. - Mój Ozonek... - dodała ze śmiechem.