Domek pośród fal - miejsce Viktorii

Ines

-Co u mnie? A nic szczerze mówiąc, musiałam opuścić krainę na jakiś czas, ale wróciłam.- uśmiechnęła się i machnęła ogonem. -Dużo się zmieniło powiadasz... między innymi to.- szepnęła jej na ucho i kontem oka spojrzała na pomarańczowego wilka.

Dante de Cossa

- Shinro, może gdzieś pójdziemy? - Spytał Schatt po chwili. Całą reszta już była gotowa iść. Żal mu trochę było Viktorii. Tyle razy jej się nie udało, a nawet Koku wydawała się zawiedziona tym, że on wybrał inną. Ile nieszczęść może spotkać innych przy kierowaniu się sercem!

KokuRai

Koku spojrzał an Jaela. - Okej może być wodospad szeptów - powiedziała i wstała pomału. - Mizu chodź z nami - rzekła, a następnie ruszyła. - Ja będę tam czekać tylko się pośpieszcie - powiedziała wesołym tonem. Koku znikła za drzwiami legowiska.

zt.

Samuerian

- Dobrze. - rzekł Jael. - Niedługo przyjdę, tylko... muszę coś załatwić. - mówiąc to podszedł bliżej jamy, w której siedziała Viktoria. Spojrzał wilczycy prosto w oczy.
- Musiałem to zrobić. - powiedział. - Nie mogłem tak dłużej. Jeżeli jesteś na mnie wściekła - zrozumiem. Mogę nie pokazywać ci się więcej na oczy. Jeżeli jednak mi wybaczysz może nadal będziemy zgraną paczką. Jak dawniej. Nic nie stoi na przeszkodzie, żebyśmy się przyjaźnili. Oczywiście, chyba, że nie chcesz... - wilk patrzył na Viktorię z nadzieją w oczach.

Mizu

- Mhm... - Kiwnęła głową odprowadzając nieznajomego wzrokiem. Co było w nim innego? Racja, niektórzy dorośli byli dość... jak to nazwać? Interesujący. Ale to zainteresowanie było jakiś czas temu, a teraz jest inaczej. Już nie jest szczeniakiem latającym do wszystkich wokoło i wesoło skaczącym, ten czas już jest za nią. Przechodzi obok dorosłych wilków jak obok ... może powiedzmy niczego nadzwyczajnego... Westchnęła cicho i wstała na proste łapy. Odwróciła się i pobiegła za Koku kiwając jeszcze łbem na Jaela.

zt.

Viktoria

Jael, nie mam Ci tego za złe. To twój wybór. - Powiedziała stanowczo. - Alei tak zaraz oberwiesz! Hahaha! - Zaczęła się śmiać. Szybkim ruchem skoczyła na Jaela, przewróciła go i zaczęła smarować go śniegiem. Jak szczeniak! - No i co teraz powiesz?! Bo ja wiem co! Możesz być moim przyjacielem, wręcz musisz! Może później nam się uda! - Krzyczała i śmiała się. Nie chciała smutków. A Jael ją przygnębiał, więc musiała coś zrobić. W końcu przestała mu dokuczać i powiedziała. - No to jak idziemy nad Wodospad Szeptów? Przykro mi to mówić, ale impreza skończona. - Wstała, otrzepała się ze śniegu i pobiegła nad Wodospad.

zt.

Samuerian

Jael uśmiechnął się poderwał z ziemi. Po chwili władował kulkę śnieżną w Viktorię. Więc chyba wszystko było w porządku.
- Ale muszę już iść... - powiedział. - Koku na mnie czeka. - Zawahał się przez chwilę. Może nie powinien tego mówić. Viki mogłoby się zrobić przykro. - Oczywiście... możesz iść z nami jeśli chcesz... Nad Wodospad Szeptów... - Jael jednak zauważył, że Viktoria już poszła. Szybko pobiegł za nią.

Lea

Lea zauważyła, że impreza powoli się kończy. Westchnęła cicho. Nie rozumiała o co chodzi. Nie chciała iść za Jaelem, Viki, Mizu i Koku. Czuła, że mają swoje sprawy, w które nie powinna się wtrącać. Podeszła do Anabell, Ady, Setha i Kartela.
- No to jak? - spytała z uśmiechem. - Chyba, skoro impreza skończona, trzeba by się zmywać. Idziemy gdzieś?

Ines

-Ok, a gdzie idziemy?- zapytała An machając ogonem. Wlepiła swoje srebrne ślepia w Lee, wyczekując od niej jakiejś odpowiedzi. Po chwili zwróciła ślepia na Ade i jej kolegę.

Lea

- Nie wiem. - powiedziała Lea. Usiadła obok i zaczęła machać ogonem. Zerknęła na Setha. Nie odzywał się od dłuższego czasu... nadal nie była pewna co do niego czuje, ale chyba... podobał jej się. Przeniosła wzrok z powrotem na Anabell. - Gdzie tylko chcesz. - Wilczyca cieszyła się, że znowu spotkała przyjaciółkę.

Ines

-Hmm.... byłaś kiedyś na Tęczowej Pustyni? Podobno tam można znaleźć skarby... - powiedziała po chwili myślenia i machnęła ogonem. Chętnie by się tam przeszła, i zobaczyła czy ta pustynia jest aż tak piękna, jak każdy mówi.

Lea

- Tak szczerze... to nie. - Lea uśmiechnęła się do przyjaciółki. Miała ochotę przejść się w to nowe miejsce! Skoro nigdy o nim nie słyszała. - Skoro twierdzisz, że jest piękna, to możemy iść!

Ines

-No zgoda, idziemy, idziecie i wy?- zapytała patrząc na Ade i uśmiechając się. -Słyszałam, że ta pustynia mieni się kolorami tęczy.. ciekawe czy to tylko mit, mogę się założyć, że są tam Leprekauny.- zaśmiała się.

Naomi

Ada spojrzała na Kartela. Nie potrafiła odczytać nic z jego twarzy. No cóż.. - Kartel, idziesz?, Jeśli tak to czekam na Ciebie na miejscu- rzekła Ada. Po czym powoli i z gracją wyszła z mieszkania.

Lea

Lea nie miała pojęcia czym mogą być Leprekauny.
- A co to? - spytała Anabell z nieukrywaną ciekawością. W niej nadal drzemał ukryty, ciekawski szczeniak. Spojrzała na wilczycę wyczekującą.

Shinra

Wzrok jej przebiegł po tym miejscu, zatrzymując go na chwilę na jaskini. Nie podobało jej się tu. wolała wolne tereny i samotność. No... Ewentualnie mniej tłoku.
- Cześć! - Zawołała, podnosząc się prędko. Pobiegła przed siebie, machając ogonem i uśmiechając się radośnie. Odwróciła się na chwilę, patrząc znowu na cały teren. Wybiegła. Już jej tu nie było.

Ines

Zaśmiała się tylko. -Są to mityczne i legendarne stworzenia, które według podań i legend pilnowały kociołków ze złotem, te kociołki znajdowały się na końcu tęczy, a gdy ktoś je znalazł, był bogaty i wiódł szczęśliwe życie.- wyjaśniła i machnęła ogonem.

Lea

- Aha. - Lea uśmiechnęła się. Leprekauny... Podobało jej się to. - No więc... chodźmy! - Wilczyca spojrzała w stronę Ady, Setha i Kartela. - A wy? Też idziecie? Bo zapowiada się całkiem całkiem...

Ines

Podniosła się i otrząsnęła futerko z kurzu który sie na niej zebrał. Podeszła do wyjścia z pokoju i spojrzała na Lee, Adę i dwóch samców. -No, dobra ja idę, dogonicie mnie?- zapytała i wciągnęła powietrze.

Dante de Cossa

Schatt widząc, że wszyscy się zbierają, też postanowił pójść.
- Ja już idę, cześć. - Powiedział i szybko wybiegł z tego miejsca. Na razie nie pójdzie tam gdzie reszta. Sam zdecyduje, lecz nie tam. Potrzebował samotności.