Polanka Sziny-Miejsce Shamanki Watahy

Szina

-Wiem jak to boli.-Szepnęła i przytuliła Go. Głaskała go po łbie.-Dlaczego nie możesz być w tej watasze?-Spytała poddenerwowana.

Master

- Bo... Ja też to dla Renesmee...- nie mógł o tym mówić. Przysiągł.
- Wiesz? A co... Co z Desmondem?- zapytał.

Szina

Wadera wyczuła, że wilk ni chce o tym mówić.-Jest z Jainą.-Powiedziała. Po chwili dodała drżącym głosem.-Nawet mi o tym nie powiedział... .

Master

Zakstusił się.
- Z TĄ JAINĄ?!- wykrzyknął czując, jak jego ciało przechodzą dreszcze, niemiłe dreszcze. Oczy wyszły mu trochę na wierch, nie potrafił się pohamować. Dopiero gdy spojrzał na Szinę, przeprosił ją cicho.
- Przepraszam, Szino. Ten, ten... Drań! Jak ona....! Nie, to nie może być prawda- zaczął szybko przebierać łapami w ziemi. Tym różnił się od matki- on nie potrafił tego pohamować, podczas gdy ona sobie z tym radziła.

Szina

-Ciiiiiii, ciiiiiiiiiii.-Powiedziała tylko.-Uspokój się, ja to przeżyłam i ty musisz teraz stanąć na łapy.-Powiedziała, chodź jej powieki drżały, od łez pod nimi uwięzionych.

Master

- Niech tylko dorwę tego drania...- wywarczał naprawdę złowrogo. Walka z demonem nauczyła go tylko jednego- że naprawdę można mieć wrogów.
- Szino... Przykro mi- powiedział po chwili, gdy się trochę uspokoił. Złość świetnie leczyła smutek.
- A w zaistniałej sytuacji... Być może będę mógł należeć do Wody. Ale... Co Ci po tym?- zapytał. Nie rozumiał, dlaczego jej na tym zależało.

Szina

-Nic, ale myślę, że brakuje Ci rodziny.-Powiedziała i przycisnęła go do swojej piersi. Martwiła się o Niego, na prawdę.-Wcześniej w jakiej watasze byłeś?

Master

- Nie mogę mówić. Jeśli mnie wydasz, stracę życie- powiedział cicho.
- I... Wygląda na to, że nikt mnie nie kocha. Nie mam z kim tworzyć rodziny- rzekł.

Szina

-Kiedyś kogoś znajdziesz.-Powiedziała i uśmiechnęła się.-Nie będziesz jak ja. Ciebie wszyscy kochają, nie czują niesmak.-Powiedziała i uśmiechnęła się smutno.

Master

- Niesmak?- powtórzył zdziwiony. Popatrzył na nią. Nie mógł tego zrozumieć, zdziwiło go, że mówiła tak o sobie.

Szina

-A jak myślisz, co czują gdy widzą samotną waderę w moim wieku, która ich nie rozumie.-Powiedziała otwierając wreszcie oczy.

Master

- Myśle i czuję to, co przedtem- powiedział, nadal przebierając łapami.
- A nie mówię tego, by znów Cię nie ranić- rzekł jeszcze ciszej niż przed chwilą.

Szina

-Nie raniłeś mnie.-Powiedziała smutno. Puściła Go.-Sama siebie raniłam.-Dodała i spuściła głowę. Usiadła.

Master

- Pogodziłem się z tym, że jesteś dla mnie niedostępna. Że nigdy już nikogo nie będę miał przy sercu tak, jakbym chciał- powiedział szeptem.
- Ale nie mów mi, że budzisz niesmak. We mnie budzisz uczucie miłości. I to takiej bez względu na wszystko. Nie rań więc siebie, a pamiętaj o tym.
Jeśli chcesz, pójdę już.- powiedział po chwili.

Szina

-Nie odchodź.-Poprosiła cicho. Spod jej na powrót zamkniętych powiek wypływały łzy. Był jej dobrym znajomym, przyjacielem. Niegdyś, jak był szczeniakiem, kochała Go jak matka dziecko. Ale co czuła teraz?

Master

Ponownie spojrzał w niebo. Został, tak jak go o to prosiła. Położył się wygodniej, zostawiając jej tyle przestrzeni, ile tylko chciała. Zatopił się w rozmyślaniach.

Szina

Spojrzała w gwiazdy.-Powiedzieć Ci, co Cię czeka?-Spytała teraz kierując swój smutny wzrok na niego. W jej oczach stanęły łzy. Jakiś czas temu przestało tu padać... .

Master

Zamknął oczy.
- mów. Jeśli tylko tego chcesz, Szino.- powiedzial, otwierając oczy.

Szina

Spojrzała w jego oczy. A Potem w gwiazdy. Zaczęła odczytywać ich ruchy i układy.-Nie. chyba nie powinnam.-Powiedziała cicho. Wiedziała już, co się stanie. No mniej więcej.

Master

Spojrzał na nią.
- Chcę wiedzieć. - Słowa tak proste, a jednak tak trudne. CO mu teraz zależało? Nie wiedział, co ma robić. Może to pomoże.