Polanka Sziny-Miejsce Shamanki Watahy

Szina

-Nie było jej, tu też jej nie ma.-Powiedziała i zamknęła oczy.-Mimo że nie jestem duchem, umiem je wyczuwac. Jestem szamanką, nie zapominaj.

Master

- Od kiedy?- uśmiech zagościł na jego kufie.
- Nie chwaliłaś się.

Szina

-Co sie chwalic. Od niedawna.-Powiedziała wzruszając barkami.-Od zawze znałam magię, a teraz...

Master

- Gratuluję.- serce podskoczyło mu w górę i dół. Cieszył się szczerze jej szczęściem.
- Chyba już pójdę. Dziękuję Ci za informacje, przydatne :) I... wiedz, że Zorza jest prawdziwym duchem tej Watahy. Duchem Wody, żywiołem. Przemyśl to i przypomnij sobie, jakie cuda jej towarzyszyły podczas życia, śmierci i po niej. Do zobaczenia... Piękna Szino. - Po przedostatnim słowie nieznacznie podkulił ogon i niepewnie się wycofał. Szedł szybko jak nigdy, a rumieniec mocno go piekł. Dobrze, że już go nie zobaczyła.
Opuścił tereny Wody.

Szina

-Dziekuję za komplemant.-Powiedziała gdy wilk był w zasieg jej głosu.-Niestety, nie znałam Zorzy.-Powiedziała, niepewna czy basior to usłyszał. Wkrótce potem wyszła.

Zorza

Zorza uformowała się w legowisku Sziny z kropli wody na stropie. Nie była widoczna, ale dla szamanki wyczuwalna. Nie było jej tu jednak...

Szina

Wadera weszła do swego legowiska. Nosa nie miała już spuszczonego na kwintę. Myślała o Szaście. W pierwszej chwili, gdy postawiła łapę na własnym terenie nie wyczuła Zorzy. Dopiero po chwili.-Zorza?-Zapytała zdziwiona jej obecnością tu

Zorza

W odpowiedzi na jej kufę spadła kropla wody.
Zorza po raz pierwszy była w innym legowisku, niż swoje własne.

Szina

-Witaj w moich skromnych progach.-Powiedziała domyślając się, że oznacza to "tak".-Czy coś szczególnego sprowadza Cię do mnie?

Zorza

Cisza. Głucha cisza stała się nieprzyjemna. Czyżby Szinie się wydawało, że ktokolwiek tutaj był? Może to jedynie woda znalazła tu niezwykłe miejsce do skraplania się...?

Szina

Wadera nawet nie rozważyła tej możliwości. Nie byli to Bogowie Watah. A był tu z pewnością duch, który związany jest z Wodą. Była pewna, że Zorza. Podeszła jednak pod jakiś krzak i położyła się. Jeśli Zorza zechce, sama jej się ukaże.

Zorza

Lekka bryza dotknęła Sziny. Przed nią stopniowo zajaśniała postać Zorzy. Popatrzyła na nią z uwagą. Skinęła jej głową i patrzyła prosto w ślepia.
- Problem.

Szina

-Jaki, jeśli można wiedzieć?-Powiedział i odwzajemniła gest. Jednak nie wstała spod krzaka, pod którym przed chwilą się przecież położyła.

Zorza

- Chyba tylko Ty to zrozumiesz. Jak daleko byłaś... w przyszłości? - nie wiedziała nawet jak to nazwać, a co dopiero naświetlić.

Szina

-Masz na myśli przepowiednie?-Spytała patrząc na nią.-Bardzo rzadko to robię. Tylko, jeśli ktoś o to prosi.-Powiedziała i uśmiechnęła się do niej.

Zorza

- Tak więc. Nie zdradzaj jej nikomu, zwłaszcza tym, którym wydaje Ci się, że ufasz. Coś się święci, każdy wtajemniczony duch Ci to powie. Polecam Ci Leo. Od niego dowiesz się wszystkiego. Ale musisz pamiętać o jeszcze jednej rzeczy, Szino- mówiła cicho, część szeptem, część telepatycznie. gdyby ktoś inny jej słuchał, nie zrozumiałby z tego nic.

Szina

-Dobrze.-Powiedziała i zajrzała w jej wodniste oczy<jak>.-Z tym nie będzie problemu, bo nie mam już komu ufać.-Powiedział i smutno się uśmiechnęła.-Prawie.....-Dodała szeptem.

Zorza

- Nie ufaj nikomu, nawet mi. Wszystko co ode mnie usłyszysz przy innych wilkach, to pewnie będą bujdy. Wierz tylko sobie, jak przed chwilą- wskazała na sufit.

Szina

-Dobrze.-Powiedziała już z deka zaskoczona.-O co chodzi? Czy coś jest bardzo nie tak?-Spytała, patrząc na nią, uważnie uważając na każdy ruch.
Już się nie uśmiechała. Tym razem wyraz jej kufy odzwierciedlał coś innego; skupienie.

Zorza

- Bardzo nie tak. Będzie gorzej, niż podczas wojny. Lepiej wróć do magii. I to tej zaawansowanej. - Zorza nie drgnęła nawet na chwilę. Sprawa była zbyt poważna. A czasu nie miała za wiele.