Villa Paradise

Paige

- Nie było po co. - odparła. Już sięgnęła po moce, gdy napotkała przeszkodę. Nie....! Skupiała się, lecz stawiało upór. Zaatakowała, lecz wtedy zobaczyła biel. Paige straciła przytomnośc.

Wasp

- Paige! - zerwał się na równe łapy, stając przy wilczycy. Lekko trącił nosem jej pyszczek. Oddychała. Postanowił chwilkę poczekać zanim zacznie ją cucić.

Paige

Biel wciął przykrywała jej widok, ale wyraźnie miała świadomość. Jęknęła - bolały ją wszystkie mięśnie. Spróbowała się porozumieć z Wasp'em. - Lecznica ... - wymamrotała.

Wasp

Trudno mu było zrozumieć co wymamrotała Paige, lecz podejrzewał, że chodzi o lecznicę. Delikatnie podniósł wilczycę i z nią na grzbiecie i pognał do lecznicy.

Paige

Przyszła ponownie, prosto z legowiska Smith'a. Zdenerwowana nie tylko na niego, na siebie, ale przede wszystkim na Desmond'a. Myślała długo nad swoją decyzją. I wydawała się jej być rozważna.

Desmond

Des zjawił się przy wejściu.
-Paige-rzekł, cichym lecz spokojnym głosem.
Podszedł do niej wolnym krokiem, skrzydła złozył u boku.

Paige

Odwróciła się z jego stronę. Pociągnęła nosem. - Desmond - wymówiła jego imię starannie.

Desmond

-Mam nadzieje że się na mnie nie gniewasz-powiedział, spokojnym głosem. Stał tuż koło niej. Machnął ogonem trącając ją w bok. Lecz na jego pysku nie było uśmiechu.

Paige

-Widzisz. - dobierała starannie słowa. - Nie powinnam, a jednak tak.

Desmond

-Paige, znamy się tak długo-powiedział. No tak to jest prawda.
Zastrzygł lekko uchem, patrząc na nią. Szturnął ją lekko pyskiem.

Paige

-Wiem. I to bardzo dobrze. - odparła.

Visse

Spośród gęstej roślinności po chwili zaczęła wyłaniać się sylwetka basiora. Wciąż łudził się, że nie zna wielu wilków. Przybył tutaj pod pretekstem, że ma jakąś sprawę do bety. Jednak w zupełności wystarczyła mu krótka rozmowa z nią, żeby znów podnieść się jakoś na duchu. Rozglądał się za waderą. - Hop hop? - zawołał radośnie wertując wzrokiem miejscówkę.

Paige

- Visse! - zawołała uradowana. Cieszył ją widok starego ... zaraz, nie starego, w każdym bądź razie przyjaciela. Podeszła blisko niego z uśmiechem na twarzy. Zmienił się on. Tak uśmiechała się do kogoś bliższego. A jednak.

Visse

- Witaj szanowna beto. - uśmiechnął się cwanie, skłonił łeb jakby chciał oddać jej należny szacunek. Poczuł, że na sercu zrobiło mu się lżej. - Jak miło jest spotkać kogoś znajomego! - pomyślał patrząc na wilczycę. - Co u Ciebie? - zapytał siadając pod drzewem.

Paige

Parsknęła. -Z tą szanowną odrobinę przesadziłeś - dodała lekki uśmieszek. - Co leci? Jak zwykle. Poplątałam się we własnym życiu, jak w nitce. Mieszkam, nie wiedząc tak naprawdę do czego dążę. A! Byłbym zapomniała. Wyobraź sobie tylko - widziałam się z twoją siostrą. - wypięła się dumnie. - Co z tobą, Visse? Gdzie byłeś? - jej głosik zadrżał lekko.

Visse

Spostrzegł zmieszanie w jej głosie, ale zbytnio się tym nie przejął. - A błądziłem.. tu i tam. - powiedział wywracając oczami, zawsze łaził gdzieś bez celu. - Z moją siostrą? Mówiła coś interesującego? - zapytał przyglądając się jej.

Paige

Zmarszczyła brwi. -Przynajmniej nic na Twój temat. - jej pyszczek rozświetlił uśmieszek. Wyjęła z szafki dwa kubeczki ze słomkami, i nalewając do nich gorącego kakaa zachichotała. - Czemu od Was, facetów muszę słyszeć zawsze taką samą odpowiedź? - podała mu kubeczek i wskazała pień przy dużym stole, który musiałam widocznie służyć jako ławka.

Visse

- Nie wiem. - odpowiedział krótko cicho cichocząc. Wziął od niej kubeczek i usiadł na prowizorycznej ławce. Upił łyk parującego (czy zimnego? xD) napoju. Uśmiechnął sie do niej słodziutko. >D

Desmond

Des skinął łbem w stronę Visse, po czym odwrócił się i wolnym krokiem wyszedl. Po chwili zniknął gdzies za drzewami, za nim suneła delikatnie czarna mgła.

Paige

Skinęła pyszczkiem Desiowi, po czym odwróciła się do Visse. Pod nosem wymamrotała parę przekleństw, gdyż, na jej nieszczęście wylała całe kakao na ... siebie i ścianę jaskini. Teraz Visse mógł zobaczyć piękny widok, bo za machnięta Paige tak mocno "wystrzeliła" napojem (tak, gorącym - środek zimy!) że brązowa substancja w pięknym stylu przeleciała tuż nad głową jej przyjaciela. Prawo grawitacji było czasem mylne, ale cóż. Zabierając sie do czyszczenia siebie i jaskini zapytała - A jak Tobie życie mija?