Wysepka Ozona

Ozon

- Masz rację. - zwrócił się do Carly obserwując przylot białego gołębia. Skojarzył mu się z pokojem.

Sharon

- Ehhh...- wstała prostując kości i odrzekła do Ozona drażniąc się z nim - Nikt cię nie prosił byś gasił mój temperament kochanie - zamachała ogonem i zwrócił wzrok na Carly - Cieszę się, że cię poznałam. Było mi bardzo miło - uśmiechnęła się szczerze i ruszając do wyjścia zagadała przez bark - To do zobaczenia Carly...Ozon, może jeszcze wpadnę - zniknęła.

Carly

Pomachałam jej łapką na pożegnanie.
- Bywaj.
Spojrzałam na Ozona, i stuknęłam pazurkami o podłoże. Machnęłam ogonem i zaśmiałam się.

Ozon

- O , ja moge to zrobić dobrowolnie. - powiedział ze śmiechem w głosie z Sharon chociaz wiedział że go już nie słyszy.
- Z czego się śmiejesz? - spytał Carly gdy usłyszał jej śmiech.

Carly

- Z waszego temperamentu do siebie - rzekłam rozbawionym głosem - Cóż, ja już będę lecieć, nie w moim stylu być długo w jednym miejscu, do zobaczenia.
Po tych słowach gołębica na moim ramieniu poderwała się do lotu. Zaczęłam za nią biegnąć, co chwila zaglądając z uśmiechem za Ozonem.

Sharon

Wróciła tutaj zaraz po zmianie swego stylu na zdecydowanie lepszy jej zdaniem i z uśmiechem spytała swego drogiego 'przyjaciela' - I jak? Lepiej? - okręcając się przez moment by mógł dostrzec każdy szczegół.

Ozon

Wzruszył ramionami, pożegnał się z Carly ciesząc się że mógł poznać kogoś nowego. Patrzał chwilę za wilczycą biegnącą za białym gołębiem po czym wszedł do swojej ciemnej ale przytulnej jaskini.

Sharon

- Hallooo! - krzyczała za nim. - Ignorujesz mnie - dodała wchodząc za nim do jaskini i potykając się o jakiś kamień przewróciła się.

Ozon

- Ciebie? O w życiu ty nie dałabyś się ignorować. - powiedział gdy usłyszał hałas i głos Sharon. Widząc jak się przewróciła spytał: - Wszystko w porządku?

Sharon

Podniosła się i otrzepała z kurzu - Tak - zaśmiała się i usiadła na przeciw niego. - Carly już poszła - stwierdziła nie zauważając jej obecności. - Obudziłam cię? - spytała nagle ponieważ tak wpadła tutaj.

Ozon

- Poszła. - potwierdził. - Nie lubi przebywać długo w jednym miejscu. Nie, nie spałem.- powiedział, zamrugał ślipiam i wyciągnął łapy wygodnie.

Sharon

- Hmm - zawinęła ogon wokół łap. - Co teraz będzie robił? - spytała bezinteresownie ponieważ jej się trochę nudziło. - Wiesz ja idę nad jezioro popływać. Może się przyłączysz? - dodała z diabelskim uśmiechem.

Ozon

Zastanowił się chwilę po czym wstał i podszedł do niej kilka kroków.
- A co jak mnie będziesz chciała utopić? - spytał.

Sharon

- No... - zmrużyła jedno oczko i dokończyła -...to na pewno później cie reanimuję - zaśmiała się i obeszła go dookoła przystając tuż przed jego pyskiem - To jak? - uśmiechnęła się.

Ozon

- A co jak ja będę chciał cię utopić? - spytał patrząc na nią z iskierkami w oczach. Już dawno podjął decyzję.

Sharon

- Hmm...nie sądzę by taka ewentualność miała miejsce, ale...- zrobiła przerwę patrząc mu prowokacyjnie w oczy i dokończyła - ...ale jeśli nawet to na tę ewentualność chyba nic sama nie poradzę - zaśmiała się.

Ozon

- No dobrze. - powiedział z ociąganiem, które tylko udawał. - Ale bądź przygotowana na podtopienie. - zaniósł się trochę diabolicznym śmiechem/ Słysząc swój śmiech zdziwił się i pomyślał ze to pewnie wpływ Sharon.

Sharon

Prychnęła i unosząc wysoko łeb ruszyła przed siebie. Wyszła z jaskini rozejrzała sie i teraz ruszyła biegiem nad jezioro.

Ozon

Pokręcił łbem z delikatnym uśmiechem wyszedł z jaskini i podążył jej śladem, biegnąc w stronę jezior.

Wszedł niosąc na grzbiecie Sharon. Wiedział że mogła być niezadowolona tym gdzie ją niesie. Niesienie Sharon na grzbiecie było dla niego wręcz przyjemnością - była leciutka. Położył się wciąż z wilczycą na grzbiecie i dopiero wtedy zsunął ją z siebie.
- Wiem że moja nora nie jest tak ciekawa jak cała reszta świata ale nie chcę żebyś mi się przeziębiła na dworze - powiedział troskliwie.

Sharon

- Jakiś ty troskliwy - dała mu buziaka w pyszczek i wygodnie się rozłożyła. Przymrużając ślepka - Wiesz nie chcę mi sie już spać - dodała.