Grób Seele

Lea

Lea uśmiechnęła się. Znała ten typ. Typ młodego podrywacza. Ale Jael poza tym wydawał jej się bardzo miły. Stwierdziła, że warto byłoby mieć takiego przyjaciela. Zaciekawiło ją czy szczeniakowi aby nie wpadła w oko Viktoria. W końcu co chwila na nią patrzył... Uśmiech na pyszczku wilczycy nieco się powiększył.

Reika

No tak, szczeniaki dobrze czuły się w swoim towarzystwie, więc postanowił ten zrzędliwy los, że Rei będzie ignorowana. Opuściła uszy smętnie i wstała. Odeszła kilka metrów dalej i położyła się, kładąc łeb na ziemi, pomiędzy rozstawionymi łapami. Przez jej łeb non stop przewijało się mnóstwo myśli. Między innymi wciąż myślała Jerome. Westchnęła głęboko. Jerome, jej kochany Jerome... Tak dawno go widziała. A może ma inną i nie wraca do krainy? O nie, wilczycę nabiegają negatywne myśli! To bardzo źle! Potrzepała łbem na boki, by odgonić owe myśli. Lecz zaraz znowu smętnie trzepnęła nim o nawilżoną deszczem ziemię. Myślała o Jerome, o panu Sasorim, o Melu i Phobsie. Ciekawe, co u nich?

Samuerian

Jael bardzo chciał odpowiedzieć dorosłej wilczycy, czuł, że jak tego nie zrobi okaże jej brak szacunku. Ale gdyby się do niej odezwał przerwałby kontakt wzrokowy z Viktorią. Jego brat zawsze powtarzał, że kontakt wzrokowy jest najważniejszy. Więc szczeniak nie odezwał się.

Lea

- Ja nazywam się Lea. - powiedziała wilczyca w stronę dorosłej skrzydlatej wadery. Podeszła do niej lekkim krokiem. - Miło mi panią poznać. Znała pani Seele? - Spytała i utkwiła ciekawskie spojrzenie w wilczycy.

Reika

Uniosła łeb, a na jej pysku znów zawitał uśmiech. - Mi także miło Cię poznać, Leo. Niestety, nie znałam Seele. Łapy jakoś same mnie tu przywiodły - jej ogon, a właściwie jego koniec od nowa zaczął miarowo się ruszać. Reika położyła łapę na łapę, wlepiając błękitne oczy w fioletowe szczenię, które raczyło się do niej odezwać. Gdy napotkała ciekawskie jej spojrzenie, zaśmiała się cicho. Wiele razy już je widziała, nawet w oczach dorosłych wilków.

Lea

Lea uważnie przyjrzała się pięknym skrzydłom wilczycy.
- Fajnie jest latać? - spytała ciekawa. Latać chciał chyba każdy szczeniak i Lea nie była wyjątkiem. Utkwiła spojrzenie w waderze.

Viktoria

Vika coraz bardziej patrzyła w oczy Jaela. Co on od niej chciał. Viki potrafiła wyczuć co kto myśli, czuje, lecz z nim miała problem. Jakby jakaś bariera go chroniła. Poczułą smutek Reiki. Podeszła do niej i uśmiechnęła się. Przekręciła oczywiście zawadiacko łepek - Czemu się smucisz? Czy to chodzi o bliską Ci osobę? - Zapytała się. Nie czekając na odpowiedz podeszła do Jaela z powrotem i patrzyła mu w oczy. - Czy podobają Ci się moja oczy, że tak w nie patrzysz? - Zapytała podchwytliwie - No odpowiedz! - Krzyknęła i ze śmiechem skoczyła na Jaela. Usiadła na nim i zaczęła się śmiać, ale nie traciła kontaktu wzrokowego.

Samuerian

- Oczywiście. - odpowiedział spokojnie Jael. - Są bardzo ładne. - Wilk spojrzał na siedząco na nim Viktorię i też się uśmiechnął. - A co? - zapytał z błyskiem w oku. - Nikt nigdy ci tego nie mówił?

Viktoria

Nie, jesteś pierwszym wilkiem, który to powiedział - Uśmiechnęła się - Dzięki za komplement. Jeszcze nikt nic miłego mi nie powiedziała - Uśmiechnęła się już oschle. No, ale nie będzie zasmucać Jaela. Poprawiła swoją "pufę" i zaczęła ja gilgotać. - Masz łaskotki? - Zapytała zawadiacko. Była w swoim żywiole: odważna a zarazem szczęśliwa i nikogo nie krzywdziła.

Dante de Cossa

Schatt przybiegł i zaczął się rozglądać. Położył kości. Reszta już tu była... oprócz Seele. Gdzie się podziewała? Może wkrótce też tu przyjdzie? Przecież nie mogła nie wiedzieć, gdzie są tereny watahy nocy. Może po prostu nie chciała na razie odwiedzać tego miejsca.
- Witajcie - powiedział do wilków - nie było tu czasem Seele?

Samuerian

Jael uśmiechnął się szeroko.
- A jeżeli ci powiem, że mam? - mrugnął do Viktorii i zobaczył, że właśnie przyszedł Schatt. - Cześć. - zwrócił się do wilka nie wstając. - Nie, Seele nie przyszła. - rzekł i znowu spojrzał na Viktorię.

Seele

Seele przyleciała w to miejsce roztaczając między sobą delikatną mgiełkę.
- No to jestem. Widzę, że trafiliście na tereny mej watahy. - Rzekła głosem, który wydawał się pochodzić z daleka, a w rzeczywistości dobiegał z bliska. Ale to sprawa bycia duchem. Być wszędzie lub nigdzie. Ciekawa była tylko, dlaczego nie zakopali jeszcze kości.

Dante de Cossa

- Może zakopiemy te kości? Nie powinny leżeć tak na środku. - Powiedział i zaczął kopać dziurę. Powinna być dość duża, żeby wiatr wiejąc nie przerzucił piasku i kości nie wystawały. Obejrzał dziurę i doszedł do wniosku, że dziura jest wystarczająco duża. Zaczął wrzucać kości. Ciekawe, czy inni pomogą.

Lea

Lea poczuła dziwne ciepło, gdy zobaczyła Schatta. Jak zawsze z resztą kiedy go widziała. Nie umiała określić tylko co to za uczucie, ale podobało jej się.
- Cześć Schatt! - zawołała wilczyca podbiegając do szczeniaka. - Witaj Seele! - Schatt połóż kości w dole, dobra? Trzeba go teraz będzie zakopać. - rzekła i znów spoważniała.

Dante de Cossa

Schatt wrzucił resztę kości i zakopał dół. Krytycznie spojrzał na swe dzieło. Wyrównać tu i wyrównać tam... Gotowe! Teraz było idealnie, tylko napis... Ciekawe, co chciała mieć za napis... Tylko przydałaby się jakaś płyta, żeby napis przetrwał. Zaczął biegać po okolicach i w końcu znalazł idealny głaz.
- Pomożecie mi nieść? - Spytał reszty, sam sobie nie poradzi.

Samuerian

- Jasne! - zawołał Jael delikatnie "zrzucając" z siebie Viktorię. Podbiegł do kolegi i spojrzał na głaz. Złapał go z jednej strony - ty weź go z drugiej strony! - powiedział do Schatta.

Naomi

Ada wędrowała tutaj trochę "na około". Jednak w końcu udało się jej dotrzeć.
-Hej, witam wszystkich- Powiedziała Ada uśmiechając się szeroko. Nie czekała na odpowiedź. Od razu wzięła się do roboty. Chwyciła płytę dość mocno i czekała na kolejne wskazówki.

Lea

Lea także pobiegła by pomóc przy przenoszeniu głazu. Złapała go równie mocno jak Jael i Ada, chociaż nie była zbyt silna.
- Szybko przenosimy go, bo mi zaraz wypadnie! - zawołała.

Naomi

Ada śmiała się z Lei. Była strasznie zabawna. Ale mimo to wiedziała, że Lea teraz nie żartuje. Głaz był naprawdę ciężki. -Dawać, chłopaki.. gdzie to zanosimy?-spytała się Ada patrząc na Shatta i Jaela.

Samuerian

- No tam! - powiedział Jael wykonując niewiele mówiący ruch łbem. - Na grób Seele, chciałem powiedzieć. - jej, głaz był bardzo ciężki. Szczeniak zaczął powoli iść z nim w stronę świeżego grobu.