Grób Seele

Shinra

Las ciągnie się dookoła, a mokra trawa tańczy z wiatrem. Ciemne konary klekoczą swymi palcami o siebie, a świerszcze akompaniują wdzięcznie. Dźwięczna melodia byłaby zapewne idealna dla członków tej watahy, ale nie dla szczeniaka, który tu przybył...

Wbiegła szybko na polanę. Puściła kości, dysząc ciężko. Było dalej niż myślała. Usiadła na miejscu, wypatrując Schatta. Ogon jej krążył za nią, a czasem zawijał się dookoła przedniej łapy Shinry. Wiatr targał jej futrem, a woda nie perliła się, lecz ciekła po przemoczonej już sierści i całym ciele wadery.
- Schatt?! Gdzie jesteś? - Wołała w ciemność. Nie podobało jej się tu.

Reika

Gdzieś wśród owego klekotania gałęzi bezlistnych drzew szła biała, skrzydlata postać. Machała końcem ogona na boki, przymykając iście niebieskie ślepia, uszy tuląc do głowy. Gdzież ona zawędrowała? Co jej zrobią, jeśli jakiś szpieg złapie ją na terenach Nocy? Bała się, ale ciekawość sprawiała, że łapy same szły jej do przodu. Targana wiatrem i myślami, zauważyła szczeniaka przy kościach. A jeśli i szczeniak jest z Nocy i ją wyda? Teraz strach zupełnie skrępował jej ruchy. Podwinęła delikatnie ogon i przylgnęła do ziemi, włażąc pod gołe krzaki. Była zbyt daleko by poczuć, że szczenię jest z Watahy Wiatru. Czekała.

Samuerian

Jael przybiegł za Shinrą, położył kości i rozejrzał się. Oprócz wilczycy nie widział tutaj nikogo. Więc Schatt jeszcze nie dotarł.
- To co? - odezwał się. - Trzeba to chyba zakopać.

Shinra

- Musimy poczekać na resztę. Schatt niesie kilka, a one też coś pewnie mają. - Stwierdziła, podchodząc bliżej. Zobaczyła gdzieś białą waderę. Wzrok jej automatycznie przeszedł na nią. Łapki niosły ją ku nieznajomej.
- Witam. - Rzekła, uśmiechając się pogodnie. Pierwsze wrażenie musi być. Oczy jak zawsze widziały skrzydła. Ona też może latać?! Czy marzenie jej musi być tak dla niej tylko nieosiągalne, że połowa wilków, które zna, może latać? Usiadła, wpatrując się w waderę, co jakiś czas przyłapując się na tym, że spogląda na jej skrzydła.

Reika

Gdy ujrzała dwoje szczeniąt, uniosła uszy i wypełzła z krzaków. Uśmiechnęła się i rozprostowała skrzydła, główne dlatego, że już długo trzymała je zwinięte. Wtedy było nie widać w całej okazałości. Wielkie, śnieżnobiałe skrzydła. Kończyny które wykradły tajemnicę latania. Machnęła nimi kilkakrotnie i odetchnęła, jakby z ulgą, po czym usiadła i z powrotem powróciły do składanej postaci. - Witaj. Nazywam się Reika. A ciebie jak zwą? - przedstawiła się i skinęła łbem rezolutnemu jak widać szczenięciu.

Shinra

- Shinra... - Powiedziała niepewnie, widząc dodatkowe kończyny Reiki. Wzrok jej skupił się na ziemi, by nie mógł patrzeć na tak wspaniałe skrzydła, których już zapewne nie posiądzie. Marzenie to było coraz bardziej tłumione z każdą chwilą. Może powinna przestać żyć marzeniami? Bycie realistą? To nie dla niej. Podniosła wzrok na białą waderę, a swoje oczy musiała powstrzymywać od wpatrywania się w nie.

Lea

Lea przybiegła za Jaelem i położyła kości obok stosiku zrobionego przez Jaela i Shinrę. Kiwnęła z szacunkiem do starszej, skrzydlatej wilczycy i rozejrzała się.
- Może trzeba wykopać dół? - spytała.

Viktoria

Viki dogoniła przyjaciół. Położyła ostrożnie kosteczki. - Skoro jeszcze nie kopiemy dołu to powiem Ci Jael, dlaczego za mną nie przepadają - Zaczęła - No to tak... Jak przybyłam do tej krainy, wszyscy byli szczęśliwi, ale ja byłam coraz bardziej zakochana w Schattu i zaczęły się kłótnie. Zaczynałyśmy ze sobą konkurować: ja i Lea. W końcu się doigrałam. Obiecałam po tym wilkom, że nie będę więcej taka. Od tamtej pory staram się być radosna i pełna życia... - Po policzku Viki zaczęły płynąć łzy. Nienawidziła mówić o przeszłości, ale Jael prosił. Marnie zaczęła życie w tej krainie i marnie skończy.

Shinra

Viktorio: Nie Schattu, tylko Schattcie, ew. Schacie, ale wątpię, by tak było poprawnie.

Kiwnęła głową waderze i zbliżyła się do reszty.
- Teraz czekamy na Schatta. - Stwierdziła jak zawsze pogodnie. Ziemia była wilgotna, a gdzieniegdzie znajdowały się błotniste, lub wodne kałuże. No i gdzie tu kopać? Shinra krążyła niby bez celu mocno naciskając łapkami w ziemię. Nie mówiła o swoich zamiarach. Znalazła miękką glebę, która nie była błotem.
- Hej! Tutaj! - Zawołała, zaczynając kopanie.

Viktoria

Viktoria odwróciła się od Jaela, machnęła mu w twarz ogonem i podeszła do Shinry. - No to może zaczniemy kopać? Oby tylko doszedł w końcu Schatt z resztą kości. O no i jeszcze Seele. Powinna być na swoim pogrzebie. - Opowiadała. Zdziwiła się, że Shinra nie usłyszała rozmowy Viki z Jaelem.

Shinra

Słyszała, ale stwierdziła tylko, ze to nie jest jej sprawa. Powinna interesować się własnym życiem, a nie wtrącać się w cudze.
- Hej, kopiecie, czy nie? - Spytała, przebierając zawzięcie łapkami. Ziemia sypała się za nią, tworząc małą stertę, a ona sama znów dała się ponieść wyobraźni. Myślała o skrzydłach, o tym, że lata nad Krainą, że ogląda na uziemione wilki z góry i krąży nad nimi. Czuła ten wiatr w sierści, lekkość i wolność. Mogła zrobić wszystko! Ale przyziemne życie wróciło, a ona zorientowała się, że wykonała pół roboty. Kości zajmowały mniej miejsca niż ciało, więc dziura nie musiała być zbyt duża.

Lea

Lea dołączyła do Shinry. Dół powoli się powiększał. To już drugi grób, który wilczyca wykopywała w swoim krótkim życiu. Spojrzała na Jaela.
- No, może byś nam pomógł? - spytała.

Viktoria

Viki także wzięłą się za kopanie. - No dziewczyny juz nie dużo nam zostało - Dopingowała. TEż myślała o skrzydła marzyła, aby je mieć od dzieciństwa. SZybować jak ptak hen daleko. Ach, to musiało być cudowne

Samuerian

Jael zabrał się za kopanie. Sojrzał na Leę i uśmiechnął się.
- Przepraszam cię. - powiedział, chociaż ledwie mu to przez gardło przeszło. - Za to, że nie pozwoliłem ci wtedy schodzić po kości. Nie wiedziałem, że jesteś taka... - zawahał się - silna. No bo skoro tak dobrze sobie radziłaś kiedy Koku źle się czuła i tak dalej... myślałem, że jesteś delikatna. - Jego uśmiech się powiększył. - Ale widać ty nie masz wad.

Lea

- Mam wady... - powiedziała cicho Lea nie patrząc na Jaela. - Na prawdę, nic się nie stało. - rzekła. - Dziękuję ci. To ja powinnam przeprosić. - Wilczyca wreszcie spojrzała na szczeniaka. - Po prostu nie chciałeś, żeby stała mi się krzywda. To dobrze o tobie świadczy. - grób był prawie skończony. - Jesteś bardzo miły.

Shinra

Nasłuchiwała ich rozmowy, choć pochłonięta kopanie analizowała tylko słowa, nie biorąc w niej czynnego udziału. Wreszcie skończyli. Włożyła kilka kości do grobu i czekała, aż zrobią to inni. Tylko gdzie był Schatt i Seele? Oglądała się za siebie, obserwowała wszystko dookoła, by ich zobaczyć. Z duchem nie było problemu. Iluminował. Schatt miał za to ciemną sierść.

Samuerian

Jael uśmiechnął się na słowa Lei i szturchnął ją głową w bok, na znak sympatii. Potem tak jak Shinra wrzucił kości do wykopanego dołu. Przeciągnął się i otrzepał z piachu i spojrzał po zgromadzonych. Jego wzrok padł nagle na Viktorię. Więc coś zrobiła. Jej także podobał się Schatt? Według niego do szczeniaka bardziej pasowałaby Lea, skoro jest taka opanowana i spokojna. Ale cóż. Szybko przeniósł spojrzenie z wilczycy gdzie indziej.

Viktoria

Viki zauważyła jak Jael się na nią patrzy. Czuła się niekomfortowo, gdy to robił. Nie lubiła, gdy chłopak się na nią patrzy. - Jael... - Zaczęła nieśmiało - Czemu się tak na mnie patrzyć? To przez moją przeszłość? - Wypytywała samca podsuwając delikatnie noskiem resztę kości. Po wepchnięciu ich spojrzała się na wilka i przekręciła na bok głowę. To oznaczało u niej, że się czymś interesuje. ZAczęła chodzić wokół wilka. Znów poczuła w sobie radosne dziecko. - Jael, no powiedz jak to jest? - Śmiała się. Viktoria nie przepadała za tą słodkością. Włączała jej się zawsze, gdy była ciekawska. Viki jest silną wilczycą, czasem zachowującą się jak nastolatka a nie słodkim szczeniakiem.

Samuerian

Jael stwierdził, że Viktoria znowu zachowywała się dość dziwnie.
- Nie... - powiedział. - O nic nie chodzi. - Zaraz jednak uśmiechnął się zawadiacko, a oczy utkwił w oczach wadery. - Chyba można sobie czasami popatrzeć na piękną wilczycę, czyż nie? - mówiąc to sam zaczął okrążać Viktorię, tak jak ona jego wcześniej. Jednak nie przerywał kontaktu wzrokowego, a uśmieszek nie znikał z jego twarzy.

Reika

Reika otrząsnęła się nagle i rozejrzała. Przybiegło jeszcze kilka szczeniąt. Uśmiechnęła się. Te wesołe buźki rozweselały to ponure miejsce. Podeszła do wykopanego dołu i spojrzała na kości. Usiadła i poruszyła uchem, a następnie popatrzyła na każdo szczenię z kolejna. - Jestem Reika - powiedziała raz jeszcze, tym razem tak, żeby przywitać się ze wszystkimi. Uśmiechnęła się ciepło, jak to miała w zwyczaju i przymknęła lekko błękitne ślepia, machając ogonem na boki.