Jaskinia Atrity /oraz jej rodziny/

Caro

- Nie przepadam za współpracą z innymi, wolę działać sama, jednakże zdołam poświęcić wszystkie moje wady, do tego by zdobyć swój cel - cenną informację - odparła bez zastanowienia - Jestem całkowicie przekonana, że będę potrafiła przedzierać się nocami, wkradać się do obcych watah lub nawet ponieść śmierć dla informacji, która wzbogaci moje obozowisko - dodała z przekonaniem.
Teraz była już zupełnie poważna, żadne zachwiań ani uśmieszków nie dało się po niej zobaczyć. Była zupełnie pewna tego, co mówi...

Przepraszam za nieobecność, miałam trening.

Atrita

Skinęła krótko, wpatrując się w waderę analitycznym wzrokiem.
- To mi wystarczy na Młodszego Szpiega - odezwała się, dalej rytmicznie, leniwie poruszając końcówką długiego ogona. - Gratuluję, od dziś dzierżysz tę rangę - rzuciła jeszcze z lekkim uśmiechem. - Mam nadzieję, iż dobrze będzie Ci się współpracować z Sandeem. Kiedy będę Was potrzebowała, wyślę kogoś po Was. Ach, możesz się także rozgościć w kwaterze dla Was stworzonej - dodała na koniec, podając wilczycy zwój z mapą do tego miejsca.

Caro

Wadera ukłoniła się nisko. Była bardzo szczęśliwa za to, że dostała tą posadę.
- Dziękuję! Naprawdę bardzo dziękuję! - zawołała szczęśliwa po czym pochwyciła mapę i włożyła ją do sakiewki, którą zawsze miała przy sobie. Uśmiechnęła się szeroko i udała się do wyjścia.
- Jeszcze raz bardzo dziękuję i do widzenia! - odparła oddalając się w swoje strony.

z.t.

Mystic

Mystic zawędrował aż tu. W zasadzie nie znał tego terenu, jednak czuł znajomą woń. Zaglądnął o jaskini. Uśmiechnął się. - Witaj, Atrito. Znów się spotkaliśmy. - Powiedział spokojnie. - Mogę wejść? - Padło pytanie. Wolał czekać, aż ona dopowie mu. Przecież mogłaby nie chcieć, aby ten wmaszerował jej w pole.

Atrita

Kiedy tylko wilczyca - nowa Młodsza - wyszła, Rita zabrała się za pisanie postanowień sojuszu na pergaminie. Ledwo skończyła, zapieczętowała go i zaczęła pisać notkę dla posłańca, a na terenie jej jaskini zjawił się Mystic. Westchnęła cicho, rzucając krótkie spojrzenie Duszy Nocy - Innej - która od jakiegoś czasu milczała niby zaklęta.
- Mam tutaj sporo roboty, niemniej jeżeli chcesz, czuj się gościem - odezwała się spokojnie, po czym napisała krótką wiadomość do Wilczura, poskładała ją i cmoknęła głośno. Jeden z jej wiernych kruków - Raikou - wleciał do groty i usiadł jej na ramieniu.
- Zanieś to do kwatery Szpiegów - nakazała mu, podając zwój oraz notkę. Ptak zakrakał, po czym prędko wziął obie te rzeczy w dziób i wyleciał, zostawiając za sobą jedynie niknący szum skrzydeł.

Wilczur

Podszedłem pod jaskinię. Westchnąłem. Czasami chce się zobaczyć na treść wiadomości, ale nie powinno się. Jak na razie ani razu nie spojrzałem. To dobrze.
- Przepraszam, to ja twój szpieg, Atrito. Mam wiadomość od Samuela.- Powiedziałem, wchodząc i podając Alfie karteczkę.
Treść kartki:
"Akceptuję wszystkie warunki sojuszu. Przeprowadzę wkrótce poszukiwania Wartownika w mojej Watasze. Proponuję także kolejne zebranie Ognia i Nocy, aby wybrać odpowiednich członków Rady, chyba że każdy przeprowadzi wybór kandydatów indywidualnie. Wybór należy do Ciebie, Alfo.
Z poważaniem.
Samuel"

Atrita

Uśmiechnęła się do Wilczura, odbierając kartkę. Przeczytała uważnie jej treść, po czym wzięła kolejny czysty pergamin i nakreśliła zwięzłą odpowiedź.
- Proszę, to ostatnia wiadomość na dziś - zwróciła się do Szpiega, podając mu zwiniętą w mały rulonik karteczkę.

Treść:
"Cieszę się, iż warunki zostały zaakceptowane i niedługo Spiżarnia dostanie nowego Wartownika. Jeżeli chodzi o Radę to sądzę, iż najlepiej będzie dokonać indywidualnego wyboru. Narada za długo by trwała i nie zjawiliby się na niej wszyscy członkowie Watah.
Atrita"

Wilczur

Westchnąłem.
- Dobrze. Ale zapewne Samuel, da jeszcze jakąś wiadomość. Pokój i bezpieczeństwo z tobą Atrito.- Powiedziałem, biorąc list i wyruszając do lasu, gdzie ostatnio widziałem Alfę Ognia.
z.t.

Atrita

Spojrzała za odchodzącym wilkiem - cóż, Szpieg rzadko pracował jako pośrednik czy posłaniec, o wiele częściej wybierano do tego typu zadań Młodszych. No, ale jeżeli Ci w danym momencie są niedostępni, to wyżsi rangą muszą ich wyręczyć - takie życie. Uśmiechnęła się lekko, układając pergaminy równiutko.

Wilczur

Wróciłem. Tylko po to by powiedzieć, że dostarczyłem wiadomość.
- Atrito, przekazałem wiadomość. Alfa Ognia nie ma dla ciebie żadnych już wiadomości.- Powiedziałem bardzo uszczęśliwiony. Nie chciało mi się znów latać do Samuela.

Atrita

Zaśmiała się cicho, widząc postawę Wilczura. Miał on trochę racji - w końcu do Młodsi powinni latać z wiadomościami, nie pełnoprawni Szpiedzy. Mruknęła cicho, kładąc się znów na swoim legowisku.
- Dziękuję Ci, Wilczurze - odezwała się, skinąwszy mu głową. - Nie mam Ci nic więcej do zadania na ten czas - dodała, dając tym samym znak, iż może odejść odpocząć po tej bieganinie.

Mystic

Mystic spoglądał na to, co robi Atrita. - Widać w Watasze Nocy nikt sie nie leni. - Powiedział, spoglądając na Wilczura. Jednak on, Mystic, wolał drogę Tropiciela, bardziej niż szpiega, wojownika czy łowcę. To nie oznaczało jednak, że nie szanował tych i innych posad. Nie chciał już pytać o sojusze. Szczerze... To nie wtryniał się w sprawy innych watah.

Wilczur

- Mystic'u, widzę, że mało się przejmujesz rodziną. U matki i siostry wszystko w porządku, tylko mama nie może mówić. Pokój i bezpieczeństwo z wami.- Powiedziałem po czym zniknąłem w morkach.
z.t.

Mystic

Ale Mystic nie miał dostępu do mamy. Nim zdążył cokolwiek powiedzieć bratu, ten już wyszedł. Przecież nawet nie wiedział gdzie jest matka. Błądził po tym świecie strasznie, nim odnalazł Atritę. Zwiesił łeb. Był pełen niezmierzonej goryczy. Ale... Brat mu ma za złe. Nawet nie zaprowadził Mystic'a tam, gdzie przesiaduje Britta. Jak mógł tam Mystic trafić więc? Wilk znów poczuł się zagubony, jakby samotny, jeden w tym świecie, który teraz wszystkiego żałuje. |W końcu się ostrząsnął. znów zobaczył Atritę. Był wściekły na siebie za to. Czyli... Będzie musiał gnać gdziekolwiek na oślep w poszukiwaniu swej rodziny? Chyba tak... Jeśli Anviller go tam nie zaprowadzi, to nie będzie miał wyboru. Spoglądał znów dwojgiem ślepi prosto na Atritę.

Wilczur

Przybyłem tutaj znów. Miałem wyrzuty sumienia. Wiem, że szpieg tak ie powinien postępować, ale Mystic to moja rodzina...
- Mystic, bracie, przepraszam. I na A'lela, jeśli zrobiłem przez to coś złego jako szpieg to niech mnie ktoś ukarze. Ale muszę cię przeprosić. Chcesz się o coś zapytać?

Mystic

Mystic nadal ze zwieszonym łbem, jednak dwrócił łeb w stronę brata, który właśnie przyszedł. Czemu ktoś miałby ukarać Anviller'a? Przecież to co on mówił... Było prawdą. Wilk te słowa przyjął sobie do serca. - Nie, nie przepraszaj. Może i masz rację? Może naprawdę coraz mniej się przeujmuję rpdziną? - Mówił, wzruszając raz barkami. Jednak łzy w jego ślepiach nawet się nie pojawiały. Jako Tropiciel nie chciał w ten sposób okazywać swych uczuć. Wstał tylko i chwiejnie poszedł w inną stronę. Chodziło o to, że może i Atrita powie to samo, co na początku Wilczur. Chwiejnym krokiem poszedł nad jezioro.

zt.

Wilczur

Poleciałaby mi łza, gdybym nie był szpiegiem. Muszę zatrzymać kamienną twarz, uniesiony łeb... Muszę iść. Ciekawe jak on się czuje... Ja się czuję źle. Ale ja przez całe życie, żyłem w katuszach klimatycznych, głodzie i niewiedzy... W smutku... Wyszedłem, za bratem. Ale nie wiem czy go znajdę.
z.t.

Atrita

Obydwa wilki wyszły z jej jaskini, zostawiając za sobą zaledwie zapach, mgliste wspomnienie. Rita westchnęła krótko, układając się wygodniej na swym legowisku i spoglądając na zawieszone pod sufitem najróżniejsze rzeczy. Niektóre z owych przedmiotów rzucały migotliwe, barwne blaski na ściany jaskini, lecz ona nie zwracała uwagi na grę świateł, a na chyboczące się leniwie piórka, kryształki, kamyki...

Tod

Sandsea powoli kroczył tędy. Rozglądał się uważnie. Pamiętał, że tu mieszkała Atrita. Po jakimś czasie znalazł się w pobliżu jaskini. Wszedł powoli. Bardzo ostrożnie. - Witaj, Alfo. Czy są jakieś zlecenia dla Nas, Szpiegów i Młodszych?[/i] - Zapytał głosem pełnym niezmierzonej ciekawości. Może będzie coś do roboty ważnego? Może odszukanie czegoś, albo inne zlecenie...

Atrita

Uśmiechnęła się lekko, nie podnosząc się jednak z legowiska. Skinęła głową basiorowi na powitanie, przyglądając mu się spokojnie.
- Na chwilę obecną nie posiadam dla Was innych zdań, niż nasłuchiwanie wieści - odezwała się wreszcie, dalej używając tego stonowanego, niskiego tonu. Przechyliła łeb odrobinę w bok, przymrużając jasne ślepia. - Jeżeli tylko coś się dla Was znajdzie, wyślę do Was posłańca - dodała i jak na zawołanie w powietrzu rozległo się kraknięcie.
To Kaminari, czarny kruk; samica, odezwała się ze swego miejsca skrytego w gęstych cieniach, jak gdyby chcąc potwierdzić, iż dostarczy im w razie czego rozkazy.