Jaskinia Atrity /oraz jej rodziny/

Atrita

Spore wejście do groty porośnięte jest po bokach bujnym, czerwonawym bluszczem, który szeleści delikatnie przy silniejszych podmuchach wiatru. Przestronne wnętrze oświetlono nikłym, nie rażącym oczy niebieskawym światłem. Po nierównych ścianach błąkają się szare, bajeczne cienie należące do zawieszonych pod sufitem kolorowych przedmiotów. Głównie są to kępki barwnych piór, różnego rodzaju materiały, czasem dojrzeć można również półprzeźroczyste kamyki czy inne przedmioty. Głębiej w jaskini ulokowane jest wygodne legowisko, zaś w kącie znajdują się ułożone w małą piramidkę kości.
Dziwne jest to pomieszczenie, które na pozór nie pasuje do chłodnej wilczycy.

Henna · Wysłany: Sob 17:59, 06 Mar 2010 Temat postu:

Weszła powolnym krokiem, przyglądając się temu miejscu. Ujrzała czarną wilczycę i pochyliła przed nią łeb.
- Witam. - powiedziała cicho. - Mam na imię Henna. Czy mogę liczyć na gościnę? Nie mam gdzie spać, a na dworze zimno... Jeśli oczywiście nie jest to problem... - głupio jej było prosić obcego o nocleg, ale w końcu chodzi tylko o jedną noc. Powaga nie znikała z jej twarzy. Z niepokojem spoglądała w oczy wilczycy.

Atrita · Wysłany: Sob 19:04, 06 Mar 2010 Temat postu:

/Mnie tu nie było.../

Stała za białą wilczycą, gdy wygłaszała swoją prośbę. Wyminęła ją i weszła do swojej jaskini, na powitanie wieszając pod sufitem nowe pióro barwy ognia. Potem spojrzała na waderę, mierząc ją uważnym spojrzeniem.
- Jeżeli niczego nie zepsujesz, możesz zostać - odparła, po czym położyła się na legowisku.

Henna · Wysłany: Nie 18:13, 07 Mar 2010 Temat postu:

"Czyżbym pomyliła wilczycę z cieniem?" - pomyślała.
- Nie ma takiej opcji. Nie będę nawet tykać się twoich rzeczy... Właśnie... jak masz na imię? - spytała.

Atrita · Wysłany: Nie 20:15, 07 Mar 2010 Temat postu:

- Atrita - przedstawiła się krótko wilczyca, po czym przeciągnęła się mocno. - Jak mniemam, jesteś tu od niedawna - zwróciła się do jasnej wadery, przymrużając lekko ślepia swoim zwyczajem.

Henna · Wysłany: Pon 16:05, 08 Mar 2010 Temat postu:

- Miło mi cię poznać. Tak, to prawda. Przybyłam do tej krainy kilka dni temu. - powiedziała i usiadła. Czarna wilczyca niezbyt budziła jej zaufanie.

Atrita · Wysłany: Pon 17:13, 08 Mar 2010 Temat postu:

Skinęła łbem w odpowiedzi na wypowiedź jasnej wilczycy. Zauważywszy dystans w jej zachowaniu, rzekła z lekkim, zadziornym uśmiechem:
- Nie musisz się mnie obawiać.

Henna · Wysłany: Pon 19:48, 08 Mar 2010 Temat postu:

Spojrzała za siebie. Zaczęło padać. Skryła się w głąb jaskini by nie dosięgnął jej deszcz. Chcąc zacząć jakąś rozmowę rzekła lekko: - Znasz może wilczycę o imieniu Kristal?

Atrita · Wysłany: Pon 20:01, 08 Mar 2010 Temat postu:

- Nie - odparła, podnosząc się. Przeciągnęła się, a następnie podeszła do jednej z kamiennych półek wyrzeźbionych przez czas. Chwyciła leżący tam kamyk barwy najczystszego nieba i podeszła do wyjścia jaskini. Obejrzała porośnięte gęstym bluszczem przejście, przyjrzała się sklepieniu blisko niebo, po czym powiesiła minerał po prawej stronie.

Henna · Wysłany: Wto 20:27, 09 Mar 2010 Temat postu:

"Niezbyt towarzyska" - pomyślała Henna i postanowiła milczeć. Zastanawiała się gdzie mogłaby położyć się spać. Rozejrzała się po legowisku. Spojrzała na ścianę przy której siedziała i ułożyła się pod nią. Zamknęła oczy. Zasnęła. Chłód bijący od ziemi nie przeszkadzał jej, a wręcz przeciwnie - uspokajał, wyciszał. Nie chciała więcej. Wystarczał jej ten mały kawałek ziemi pod ścianą.

Atrita · Wysłany: Wto 20:43, 09 Mar 2010 Temat postu:

Spojrzała przez ramię na śpiącą pod ścianą waderę. Na zewnątrz panował chaos tańczących kropel deszczu, wycie szalonego wiatru odbijało się w całej okolicy. Gęsty bluszcz zatrzymywał większość nieprzyjemnej pogody, lecz jej namiastka wdzierała się do wnętrza raz za razem. Wilczyca podeszła do swego legowiska, chwyciła w zęby koc i nakryła nim jasną waderę. Po tym bez słowa położyła się u siebie i również zasnęła.

Henna · Wysłany: Śro 18:38, 10 Mar 2010 Temat postu:

*****następnego dnia*****

Powoli otworzyła oczy. Rozejrzała się po legowisku. Dostrzegła śpiącą Atritę. Powoli wstała i ziewnęła. Spojrzała jeszcze raz na wilczycę z wdzięcznością. Cicho kierowała się w stronę wyjścia starając się nie obudzić znajomej.

Atrita · Wysłany: Śro 18:43, 10 Mar 2010 Temat postu:

Spiczaste uszy zadrgały, powieki rozchyliły się, ukazując białe ślepia. Łeb zwrócił się w kierunku jasnej wilczycy, wyraźnie zmierzającej do wyjścia. Podniosła się bezszelestnie, siadając na legowisku i spoglądając na waderę. Skinęła jej łbem.

Henna · Wysłany: Śro 19:04, 10 Mar 2010 Temat postu:

- Dziękuję za gościnę. Nie chcę ci dłużej przeszkadzać... do widzenia. - powiedziała cicho i wyszła. Kierowała się w kierunku lasu. Chciała zapolować.

Atrita · Wysłany: Czw 18:05, 11 Mar 2010 Temat postu:

Patrzyła na jasną wilczycę, póki ta nie zniknęła z widoku. Rozejrzała się po jaskini, podniosła z legowiska mozolnie. Przeciągnęła się leniwym ruchem, po czym chwyciła pawie pióro i zawiesiła je obok szafirowego kamienia. Zrobiwszy to, wyszła z jaskini, zostawiając ją pustą.

Wilczyca_23

Weszła przyglądając się miejscu.Szła powolnym krokiem.
-Witam.-powiedziała Utykając.Usiadła i wylizała ranę spowodowaną kamieniem.Rozglądała się za jakimś wilkiem w mroku niewiele było widać.

Atrita

/Na Merlina! Po kropkach dajemy spację, wiesz? Dwa czasowniki rozdzielamy przecinkiem, a dialogi to już zupełnie u Ciebie upadły w czarną otchłań. Co te dzieciaki teraz w szkołach robią? -,-
Nie wspomnę także o tym, że ten avatar już u kogoś widziałam. Bodajże u Deemona./

I znowu miała nieproszonego gościa, który na dodatek zakrwawiał jej jaskinię. Pojawiła się w wejściu, stojąc tuż za wilczycą i wpatrując się w jej plecy natarczywie białymi ślepiami.
- W czymś pomóc? - zapytała lodowatym tonem.

Wilczyca_23

-Chciałam się rozejrzeć-odpowiedziała mając chęć opuścić jaskinię-Nie mam znajomych i chciałam spróbować się poznać-dokończyła już nie mówiąc nic więcej.Postanowiła znów iść na wodospad żeby się umyć od polowania.
-To ja już pójdę- odpowiedziała

Atrita

Skinęła krótko łbem, przyjmując to do wiadomości. I nic więcej. Zmierzyła jasną wilczycę chłodnym wzrokiem na pożegnanie, po czym sama zagłębiła się w pobliskich krzakach. Oddaliła się od swej nory, zaś kroki wkrótce potem utonęły gdzieś tam dalej.

KokuRai

Koku przywędrowała, stawiając niepewnie łapki. Dlaczego przyszła? Ponieważ wyczuła znajomy zapach. Rozejrzała się z zaciekawieniem po pomieszczeniu i najbardziej ze wszystkiego zainteresował ja sufit - pod którym zawieszono pełno różnych rzeczy. Nikogo akurat tam nie było. Przerażona wadera schowała się w cieniu, czekając na właścicielkę tej jaskini.