Test[drugi] Wilczura na szpiega

Wilczur

Zamknąłem oczy.
- Pamiętasz jak mówiłem, że dostaniesz nagrodę? Nie odpowiadaj. Oto ona.- Wstałem i odszedłem od niego krok do tyłu. Dało się pomyśleć, że ta nagroda to zostawienie go przy życiu.
- Zobaczyłeś kłamcę.- Wyszeptałem, po czym rzuciłem w niego nożem. Celowałem w czoło. - Cel zlikwidowany... Dziwny ci się zrobił głos.

Atrita

Mlasnęła, wpatrując się w martwe ciało nieprzyjaciela z dziwną, swoistą satysfakcją. Wreszcie przeniosła wzrok na zdającego basiora i posłała mu ukontentowany uśmieszek świadczący o tym, iż jest zadowolona z jego poczynań.
- Za bardzo się z nim patyczkowałeś - odezwała się wreszcie po dłuższej przerwie. - Powinieneś zadać większy ból w krótszym czasie, aby bardziej go zamroczyć i szybciej wyciągnąć od niego informacje. Chociaż zmiana z dobrego na złego ciągle i ciągle też była dobrym pomysłem, ponieważ dezorientowała go i nie wiedział on, co już ma myśleć - ciągnęła dalej, aby następnie skinąć głową. - Gratuluję, od dzisiaj nosisz miano Szpiega - rzekła uroczystym, poważnym tonem.

/Niech jeszcze stąd nie wychodzi. Rita ma mu jeszcze coś do powiedzenia.

Wilczur

- Gdybym mu zadał większy ból i więcej ran, nie doszlibyśmy do końca, bo by stracił za dużo krwi.- Powiedziałem dziwnie odmieniony. Chciałem już odejść, ale jednak zostałem.- I dziękuje.- Dodałem.

Atrita

Parsknęła cicho, przymrużając swoje jasne ślepia.
- Jest wiele sposobów na zadanie bólu bez upuszczenia kropli posoki. Cierpienie nie zawsze idzie w parze z krwią - odezwała się. Basior musiał się jeszcze sporo nauczyć o torturach, ale i tak dobrze mu szło. - Gdy będę Cię potrzebować, wyślę do Ciebie jednego z moich kruków. Jeżeli usłyszysz coś ciekawego, natychmiast dostarcz mi te wieści - rozkazała twardszym głosem, jasno wskazując na to, czego oczekuje.

Wilczur

- Tak jest, Atrito. Nie zawiodę cię.- Powiedziałem bardzo podekscytowany. Ale nie mogłem tego po sobie zdradzić. Jednak się lekko uśmiechnąłem. Westchnąłem w duchu i spojrzałem alfie w oczy. Czarna wilczyca...

Atrita

Skinęła mu krótko, podnosząc się leniwie na łapy. Jej ciemne futro czochrał czule letni wiatr, pióra szeleściły bezgłośnie.
- W Mrocznej Głuszy jest siedziba Szpiegów - odezwała się, rozkładając odrobinę skrzydła. - Oto mapa do niego - dodała, podając Wilczurowi zwinięty w rulon pergamin.
Jako pełnoprawny Szpieg miał przecież prawo wiedzieć, gdzież ta kwatera się znajduje.
- Dbaj o Młodszych Szpiegów - dopowiedziała po chwili z lekkim uśmiechem.

Wilczur

- Dobrze Atrito. Mogę już odejść?- Zapytałem patrząc leniwie na mapę. Wolę ją zapamiętać, a później ją schować. Przetarłem oczy i spojrzałem w niebo.
Chciałem już pójść, ale nie wiedziałem, czy alfa ma coś jeszcze do powiedzenia.

Atrita

- Nie mam Ci jak na razie nic więcej do powiedzenia, nowy Szpiegu Nocy - odezwała się spokojnym, stonowanym głosem, przyglądając się jasnymi oczyma Wilczurowi. - Możesz więc odejść w swoją stronę. - Skinęła mu krótko. - Wypatruj jednak kruków - dodała z nutą osobliwego humoru.
Bo któż nie wiedział, iż ptaki te towarzyszami samej Śmierci były? Że wędrowały niejednokrotnie z czarnymi, czerwonookimi sowami A'lela - boga krwi oraz zemsty stada Nocy. A teraz dwa kruki - Kaminari i Raikou; Błyskawica i Piorun - były towarzyszami Rity, jej posłańcami i pupilami.

Wilczur

Zauważyłem, że zaczął padać deszcz i robiło się ciemno.
- Będę je wypatrywał. Pokój i bezpieczeństwo z tobą, Atrito.- Powiedziałem. Wykorzystałem cień i deszcz i zniknąłem stąd niezauważalnie. Jakby z kamuflażem. Po cichu.
z.t.

Atrita

Spojrzała w miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą stał Wilczur, po czym odwróciła się z ukontentowanym uśmieszkiem i ruszyła niespiesznym krokiem w swoją stronę. Nie leciała, nie wzbiła się w powietrze - pogoda nie była dogodna do takowego czynu, a Rita nie zamierzała ponownie zawitać do Lecznicy. Parsknęła cicho, znikając z tych terenów niby rozwiewający się cień, złudny mrok.

z.t.