Test[drugi] Wilczura na szpiega

Wilczur

Polana na której miał się odbyć test, była duża i rozległa. Można było poczuć na skórze promienie słońca. Niebo było bezchmurne.

----------

Przyszedłem tutaj, by zdawać na szpiega. To mój drugi test w życiu. Ale jednak zmieniłem swój cel. Spojrzałem na niebo. Przygotowałem już sobie przedstawienie się do egzaminatora. Albo raczej egzaminatorki.

Atrita

Przybyła w to miejsce, jak zwykle praktycznie przebierając leniwie łapami i praktycznie ciągnąc je za sobą razem z długim, barwnym ogonem. Zatrzymała się naprzeciw basiora o ciemnej sierści i usiadła, rozkładając odrobinę swe pierzaste skrzydła muśnięte granatem i czerwienią.
- Witam - przywitała się krótko, skinąwszy przy tym głową.

Wilczur

Ociągałem się z odpowiedzią. Chciałem ją zlustrować.
- Witaj. Miło mi cię znowu widzieć alfo.- Przywitałem się powolnie. Nie widać było po mnie, że się palę do gadania. Nawet do przywitania.
Westchnąłem.

Atrita

Uśmiechnęła się lekko, delikatnie.
- Mnie również, ale postarajmy się, aby trzeciego nie było - odpowiedziała z dozą humoru, tak dziwnego dla jej zwyczajnego ja. Może miała dzisiaj dobry nastrój? Tak, prawdopodobnie.
- Możemy zaczynać? - zapytała retorycznie. - Powiedz mi, dlaczego chcesz stać się Szpiegiem Nocy?

Wilczur

- Chcę zostać szpiegiem, bo chcę pomóc watasze. Jako szpieg mogę dostarczyć alfie informacje jakie potrzebuje. Jako szpieg, mogę naprawdę pomóc watasze.- Powiedziałem pewnym tonem.- Znam się na szpiegostwie, bardziej niż na tropicielstwie.- Zaśmiałem się lekko.

Atrita

Przechyliła odrobinę głowę w bok.
- Tak? Powiedz mi w takim razie, jakie masz kwalifikacje w tym zakresie. Jakie umiejętności i cechy - odpowiedziała z lekki uśmiechem, widząc determinację basiora. Cóż, oczekiwała długich wypowiedzi i mimo iż jego poprzednia taka nie była, to przynajmniej nie była też chaotyczna i niezrozumiała. Wszystko było na swoim miejscu: Rita to ceniła. Zwłaszcza u Szpiegów, którzy muszą wypowiadać się konkretnie, prosto oraz często szybko.

Wilczur

- Umiejętności mi nie brakuje. Nie odpowiem po kolei... Potrafię niepostrzeżenie się przekraść i zebrać informacje w terenie. Umiem się kamuflować i ukrywać swoją obecność. Mogę zdobyć zaufanie poszczególnych osób, tylko po to by zebrać ów informacje. Mogę nawet zabić, jak zajdzie taka potrzeba. Jestem jak jedno ziarenko piasku na pustyni. Mało zauważalne i trudno zobaczyć s nim wroga.

Atrita

Przymrużyła ślepia z ukontentowaniem - czy ktoś mówił mu, iż lubi ona poetyckie porównania? Nie w nadmiarze, ale od czasu do czasu wtrącone działały na nią pozytywnie. Skinęła więc głową, dalej poruszając długim ogonem.
- A czy posiadasz również cierpliwość, sumienność, opanowanie, umysł stratega oraz bezwzględność? - zapytała z lekką nutą zaciekawienia, strzygąc prawym uchem.

Wilczur

- Oczywiście, ale zapomniałem wymienić.- Zachichotałem.- Ale mam jedną wadę: czasami jestem zbyt pewny siebie.- Dodałem.
Usłyszałem śpiew jaskółki. Ciekawe czy coś to znaczy? Pomyślałem. Uśmiechnąłem się kącikami ust.

Atrita

/O spacjach nie zapominaj przed i po myślniku x] I właśnie, za co dostałeś tego osta? Jakiś dziwny jest O.o/

- Pewność siebie to ważna cecha, lecz, jak wspomniałeś, czasami przeradza się w wadę - powiedziała spokojnym tonem, przyglądając się uważnie Wilczurowi. - A zdawanie sobie sprawy ze swych niezbyt pozytywnych stron jest bardzo ważne - dodała, lecz bardziej do siebie niźli do basiora o ciemnej sierści.
Mlasnęła głucho, przechylając głowę w drugą stronę i poruszając z zamyśleniem końcówką ogona. Wchodziło jej to już w nawyk - nie mogła się pod tym względem oszukać.
- Więc jesteś gotów nawet zabić lub zostać zabitym dla ważnych informacji? Jesteś w stanie wydrzeć ją komuś z siłą? Jesteś w stanie spokojnie spoglądać na czyjeś cierpienie wyłącznie dlatego, iż wyduszasz z niego istotne wiadomości? Naprawdę chcesz tak bardzo poświęcić się dla Watahy?

Wilczur

Milczałem. Bałem się odpowiedzieć na to pytanie. Jednak trzeba było to zrobić. Nie było innego wyjścia. Byłem zdecydowany.
- Tak. Chcę się tak poświęcić, a nawet jeszcze bardziej.- Odpowiedziałem wolno. Patrzyłem się w jej oczy. Coś w nich tkwiło.

Atrita

A ona siedziała spokojnie, nie ruszała się z miejsca - w jej ślepiach jednak coś mignęło, zadowolenie spowodowane stanowczością basiora.
- Czego oczekujesz od tego zawodu, a czego od Alfy odnośnie szpiegostwa? - zapytała, nie przerywając obserwacji młodszego basiora.
Cóż, jak na razie szło mu nieźle - zobaczymy, co będzie dalej.

Wilczur

- Od zawodu oczekuje tylko tego: chcę się zasłużyć dla watahy przez niego. Nie chcę też zginąć przez niego. Od Alfy, tylko tyle: nie chcę by jej zadania donośnie mnie, były niewykonalne i naruszały niektóre prawa. Prywatne, jak i społeczne.

Atrita

- Niedawno powiedziałeś, że gotów jesteś na śmierć dla sprawy, a teraz, że nie chcesz zginąć przez ten zawód. Jak również twierdzisz, iż oczekujesz od Alfy tego, iż nie będzie Ci dawać zadań łamiących praw prywatnych, jak i społecznych. - Mlasnęła głucho, przypatrując się wilkowi. - Szpiedzy właśnie po to są: aby je łamać. Są po to, aby szpiegować, łamać prywatność wrogów, torturować ich dla wiedzy i zabijać - wyjaśniła spokojnie, acz dobitnie.

Wilczur

Dobiła mnie doszczętnie. Ale nie było tego po mnie widać. Zachowałem kamienną twarz.
- Nie chcę zginąć bez powodu. Nie chcę, gdy nie wypełniłem zadania. I powiedziałem ,,niektórych''. Nie wszystkich praw.- Powiedziałem, nadal z kamienną twarzą.- Zabić mogę nadal i trzymam się wszystkiego co powiedziałem.

Atrita

Skinęła więc jedynie, aby zaraz wskazać łapą za jeden z większych krzaków.
- Tam znajduje się osobnik, którego schwytano poza naszą Krainą. Należy on do stada, które trudni się jako najemnicy i zabójcy. Twoim zadaniem jest wyciągnąć z niego takie informacje, jak: z jakiej dokładnie jest Watahy, jaką mają nazwę, jakie miał zadanie i gdzie był punkt spotkania z resztą - dała mu zadanie. - Potem masz go zlikwidować - dodała twardym, stanowczym tonem.

Wilczur

Kiwnąłem łbem i podszedłem do krzaka i zobaczyłem basiora. Rzeczywiście wyglądał na takiego nie stąd. Jaką metodą go wziąć? Zastraszanie, zaufanie...?
- Jak się zwiesz wilku?- Zapytałem go zimno.

Atrita

Basiora, nieco mniejszy od wilczura, acz z zaciętym wyrazem pyska, jedynie napluł mu w kufę. Łapy miał związane, lecz szczęki nie były skrępowane - jakoś mówić musiał, prawda?

Rita przyglądała się temu wszystkiemu spokojnie, siedząc na swym miejscu.

Wilczur

Wytarłem pysk ze śliny, po czym chwyciłem wilka za futro. Zacząłem nim szarpać i trząść.
- Gadaj, albo już nie zobaczysz tego świata.- Wybrałem zastraszanie. Wyraz twarzy zmienił mi się z miłego na krwiożerczy. Byłem zły.- Jak się zwiesz?!

Atrita

Wilk tylko zarechotał.
- I tak mnie zabijesz, dlaczego miałbym Ci mówić? - zapytał szyderczo, jego kufę wykrzywiał ironiczny, złośliwy grymas.

Nie odzywała się, jedynie spoglądając na całą sytuację obojętnie. Ciekawa była, kiedy zdający przejdzie do bardziej konkretnych, brutalnych metod. Jej ślepia zmrużyły się.
- Może pokażesz mu, dlaczego niektórzy z nas czczą A'lela?