Dolina Nosiles - Tu żyje Savar

Savar

Savar szła przed siebie prowadzona wyczulonym instynktem. Za sobą ciągnęła młodą sarnę, a za nią tworzył się długi pas, wypełniony krwią. Wilczyca, idąc tak, nagle przystanęła i puściła zwierzę, kucnęła i wyczuła przed sobą nieprzytomną obcą. Wilczyca zmarczyła brwi i jednym ruchem wyrwała część upolowanej sarenki, położyła ją następnie przy pysku nieprzytomnej. Resztę pozostawiła węchowi wilczycy, który natychmiast powinien zareagować, gdyż wilczyca musiała być głodna. Niewidoma wilczyca chwyciła swą zdobycz i wróciła szybszym krokiem do legowiska.

Sunset

Zapach zabitej sarny pobudził jej zmysły. Szybko wstała i obejrzała się za siebie. Rozmyślała nad tym, co powiedziała Katana o obcej wilczycy.
Odstawiła sarnę, bowiem nie mogła jeść. Przyszła do legowiska wilczycy.
- Skąd wiedziałaś.. o duchu? - pytała spoglądając na nią tajemniczym, wilczym wzrokiem.

Wredny

Przybiegłem. Teraz jednak zwolniłem kroku. Tamto spotkanie z Svar było takie zaskakujące, że zaraz zapragnąłem zobaczyć ją znowu. Tylko co teraz jej powiem? W głowie panoszyła się pustka... Szedłem dalej rozglądając się wokoło. Co prawda, byłem tutaj po raz pierwszy...

Savar

Savar stała przed jaskinią starannie oddzielając części sarny, na pytanie wilczycy przerwała i obróciła łeb w jej stronę.
- Zaczęło się to pewnego dnia, i od tamtej pory zostało... - wyszeptała kłamiąc. Uniosła łeb i poczuła znajomy zapach, obróciła się instynktownie w stronę drogi. Na jej pysku ukazał się cień uśmiechu, po czym odwróciła się ponownie do wilczycy i spokojnie usiadła oczekują na jej odpowiedź.

Sunset

Yhym.. - odparła. Skierowała łeb za wzrokiem Savar. Czuła nieznajomy zapach.
Odeszła w ciemności legowiska by nikt ją nie widział. Obserwowała czujnie sytuację.

Savar

- Któżby pomyślał... - parsknęła do siebie podnosząc się. Ruszyła spokojnym krokiem by wyjść naprzeciw wilkowi. Przeszła zwinnie po śniegu używając skrótu, po chwili wyszła na drogę i stanęła pare długich kroków przed wilkiem, zatrzymując Wrednego. Usiadła spokojnie w miliczeniu.

Wredny

Uśmiechnąłem się lekko. - Wiedziałem, że tutaj cię znajdę. - Zrobiłem jeszcze parę kroków ku niej. - Zdaję sobie sprawę, że po tak długiej nieobecności oraz stosunkach jakie były między nami, trudno przejść do zwykłej pogawędki. Niemniej jednak mój głos wewnętrzny kazał mi tutaj przyjść i zobaczyć się z tobą...

Savar

Wilczyca spokojnie słuchała Wrednego, słowa jednak nigdy nie potrafiły poruszyć jej serca.
- Wiedz, że gdybym nie opuściła tej krainy, do dziś wspominałabym czasy, gdy twoja krew spoczywała na mym pysku... - mruknęła beznamiętnie. Odwróciła się i ruszyła w stronę swojej jaskini, po chwili jednak stanęła i odwróciła łeb do wilka. - Głodny?

Wredny

- Hmmm... troszeczkę... - Zacząłem iść za Savar.

Savar

- Tu jest sarna. - wskazała na sarenkę, gdy już dotarli. - Ty na pewno również jesteś głodna - zwróciła się do ukrytej Sunset.

Wredny

Rozejrzałem się dookoła, by sprawdzić do kogo jeszcze Savar się zwracała.

Sunset

Spojrzała na wilki. Skinęła łbem do wilczycy, po czym kierując się cieniem od skał wyszła. Lekko zadrżała z zimna. Poszła na polowanie. Po chwili nieopodal jaskini pod drzewem zaczęła jeść sarnę.

Savar

- Jedz, sarna jeszcze świeża.. - zwróciła się do Wrednego wskazując pyskiem na ciut zmarzniętą już sarenkę. Sama weszła do swojej jaskini zostawiając ich na dworze. Po chwili wróciła z zawiązaną na oczach chustą, położyła się opierając o ścianę przy wejściu jaskini.

Sunset

Sun właśnie kończyła jeść. Jej wzrok przyciągnęła chusta, która była na oczach Savar. Przyglądała się jej chwile nie mogąc się domyślić w jakim celu wilczyca ją założyła.
W ostatniej chwili ugryzła się w język by nie zapytać o ten.. jakże tajemniczy dla niej powód.
Przestała się gapić na nią i spojrzała w niebo, zimny wiatr targał jej sierść.

Wredny

Podszedłem do sarny. - Witaj Sunset. Dawno się nie widzieliśmy.

Sunset

- Witaj - odpowiedziała przyglądając się przez chwile wilkowi, nie mogąc go za bardzo rozpoznać.

Wredny

Spróbowałem sarny. Miała takie delikatne i świeże mięso. *.*

Savar

Savar oparła się wygodniej czując, iż nic, co mogłoby zwrócić jej uwagę, w tej chwili się nie wydarzy.
- Tutejsza zwierzyna nie jest taka jak w innych częściach krainy, zakładam, że Wam smakuje.. - powiedziała bardziej stwierdzając, niż by pytając.

Sunset

Spojrzała tylko znacząo na Savar nic nie mówiąc. Położyła się w śniegu patrząc przed siebie.

Wredny

Przestałem skubać sarnę i usiadłem w pobliżu. - Co sprawiło, że wróciłaś? - spytałem Savar po dłuższym zastanowieniu.