Jaskinia za Wodospadem - Legowisko Sempress

Sempress

Sempress poruszyła trochę głową na widok jej Fenka, który przybiegł między łapami tego 'ktosia'. Popatrzała na niego trochę obojętnym wzrokiem, i pogłaskała fenka - To skąd masz skrzydła? - zapytała i wskazała płonącym patykiem, na skrzydła Waspa.

Wasp

Roześmiał się głośno. Pytanie wilczycy wyraźnie go rozbawiło. - Aż tak młoda jesteś czy aż tak życia nie znasz? - zapytał, wciąż chichocząc. - Istnieje coś takiego jak skrzydlate wilki. Nie wiedziałaś?

Sempress

Sempress popatrzała na nim sarkastycznym wzrokiem - Może jestem jeszcze młoda, ale przynajmniej nie zadaje się z mutantami. - powiedziała, a na jej pysku pojawił się cwany uśmieszek.

Wasp

Od razu dostrzegł ten cwany wyraz, który przybrał pyszczek wilczycy. Roześmiał się po raz kolejny - to, co miało być uszczypliwością skierowaną ku jego osobie, stało się po prostu kolejnym przejawem rażącej niewiedzy Sempress. - Skrzydlate wilki to zwyczajna odmiana normalnego wilka, nie żadna mutacja - odpowiedział tonem, jakby tłumaczył wilczycy coś oczywistego. Bo w gruncie rzeczy było to czymś oczywistym - latający wilk to normalność.

Sempress

Wilczyca zdziwiła się z reakcji wilka, nie zareagowała za bardzo na jego śmiech. Jej Fenek, który przed chwilą jeszcze siedział obok niej, zasnął, rzuciła na niego okiem i przestała go głaskać - Zwyczajna odmiana? Prędzej zwyczajna mutacja, nawet, jeżeli to nie jest żadna mutacja, to wiem, że latające wilki to nie jest coś normalnego. - powiedziała i wrzuciła resztkę płonącego patyka do ognia

Wasp

Westchnął w pretensjonalny sposób i teatralnie przewrócił czerwonymi oczami. Nie chciało mu się kłócić z wilczycą, nie miał dziś odpowiednio bojowego nastroju. - Niech i tak będzie, skoro tak bardzo chcesz - powiedział, doskonale kryjąc rozbawienie. Dodał. - Masz więc przed sobą coś nie do końca normalnego.

Sempress

Sempress przyjrzała mu się, on coś ukrywał - Poddajesz się? - zapytała z kpiną w głosie, wiedziała że on raczej by się tak łatwo nie poddał.

Sory, nie mam weny

Wasp

- Ależ skąd! Ja nigdy się nie poddaję - odrzekł, znowu przywołał ten prawdziwie teatralny tembr głosu. Zanim dokończył wypowiedź, uniósł łapę i odgarnął gęstą grzywkę z prawego oka. Nie znosił, gdy ta kupa dłuższej sierści zabierała mu połowę pola widzenia. Dodał. - Po prostu niezmiernie spodobało mi się określenie mnie nie do końca normalnym.
Tym bardziej, że określenie to spotykało się z prawdą. Choć teraz Wasp był zazwyczaj zrównoważony, niegdyś nękały go różne psychozy, manie i depresje. Choroba afektywna dwubiegunowa, w skrócie ujmując. I chociaż tamte czasy minęły zapewne bezpowrotnie, wariat zawsze zostanie wariatem.

Sempress

Sempress nir była głupia, wiedziała że już mu się nie chciało - Niestety, nie wierzę ci. - powiedziała, potrząsnęła troche głową - Wcześniej zaprzeczałeś, teraz już nie... Napewno się poddajesz. - dodała i zaczęła wolno macha ogonem

Wasp

Wasp pokręcił łbem z pewną dozą niedowierzania i uśmiechnął się lekko.
- Wyjątkowo podejrzliwa z ciebie wilczyca, moja droga - odpowiedział. Przez chwilę się zawahał, lecz zdecydował się dodać jedno zdanie. - I wyjątkowo ładna.
Nie było to zdanie naznaczone ironicznym tonem ani złośliwością. Szczera wypowiedź, lecz powiedziana przez Waspa zwykłym dla niego, drwiącym tonem.
Tak, przyszedł już czas na odejście Waspa z legowiska nieznajomej. Wiele spraw go goniło.
- Do następnego - rzuciwszy to, odwrócił się na pięcie i odszedł.

Sempress

Wilczyca nie odezwała się, kiedy wilk odszedł przewróciła oczami i machnęła mocno ogonem i ruszyła w stronę wyjścia. Po drodze zabrała parę kości i po chwili zniknęła za wodospadem. Po chwili było tylko widać zarys jakieś postaci gdzieś daleko w lesie.