Kącik Waspa

Wasp

Na widok oblepionej śniegiem Carly, z trudem powstrzymał chichot. - Ha, więc dobrze zrobiłem, zostając w legowisku - powiedział. Wstał i podszedłszy do Carly, przytulił ją. Zapytał. - Nie zmarzłaś za bardzo?

Carly

- Żartujesz? Ja prawie nigdy nie marznę. Może troszeczkę - uśmiechnęłam się.
Mimo wszystko ogon znów zaczął chodzić, jednak nie tak energicznie.

Wasp

- No widzisz... ja na zimno nie jestem odporny - powiedział, odsuwając się nieco od Carly. - A Ty masz zimną sierść...

Carly

- Ja zostałam przyzwyczajona, m.in. z samotnej wędrówki przez świat - mruknęłam, siadając.
Zaczęłam czyścić swoje futerko, które i tak było mokre.

Wasp

- To ty musiałaś wędrować tylko przez jakieś śnieżne krainy - powiedział i położył się obok Carly, owijając tylne łapy ogonem.

Carly

- Nie tylko - mruknęłam, kładąc się obok wilka.
Położyłam łeb na łapach, zdejmując sobie powtórnie z szyi wisiorek, ze znamionami wody. Zamknęłam oczy, jakby czując od niego bijący spokój.

Wasp

Z braku ciekawsze zajęcia, utkwił wzrok w wisiorku, który trzymała Carly. Patrzył na niego przez chwilkę, po czym z powrotem przeniósł wzrok na partnkerkę.

Carly

Schowałam naszyjnik i wstałam.
- Ja już będę się zbierać. Znasz mnie, nie wytrzymam w jednym miejscu - mruknęłam.
Poruszyłam uchem i wybiegłam, gdzieś przed siebie.

Wasp

Z rozbawieniem przewrócił oczami. - Do zobaczenia - powiedział, patrząc jak Carly oddala się od jego legowiska. Że też chce jej się biegać w taką pogodę...

Sune

Gnała po całej krainie, a jej ciało drżało nieco z zimna. Przebiegając nieopodal legowisk samotników, postanowiła odwiedzić swojego przyjaciela. Doszła do wejścia prowadzącego do jego domu, po czym przystanęła - Waasp? - zapytała spokojnie, słysząc po chwili swoje echo.

Wasp

Z głębi legowiska wydobył się dobrze znajomy wilczycy głos. - Suuuuune! - Z mroków nory wyłonił się uśmiechnięty szeroko Wasp. Samotność w tej ponurej norze coraz bardziej mu dokuczała.

Sune

Wpatrywała się uważnie wgłąb legowiska, aż nagle ujrzała wilka - Witaj. Sto lat cię nie widziałam! - przywitała się żartobliwie i objęła go przyjacielsko jedną łapą.

Wasp

//"wgłąb" łącznie//

Zaśmiał się. - Masz doskonałą pamięć, skoro przez te sto lat nie zapomniałaś o starym Waspuchu - powiedział. - Chyba jako jedyna.

Sune

- No wiesz. Jakbym mogła o tobie zapomnieć? Ty stary Waspuchu - zażartowała i przysiadła niedaleko wilka - W takim razie, co u ciebie mój ty staruszku? - zapytała tą samą barwą głosu.

Wasp

Smętnie położył sobie po sobie uszy. - A cóż może być? - odrzekł nadzwyczaj melancholijnym i trochę teatralnym głosem. - To samo, co ostatnio. Nadal.

Sune

- U mnie też, niestety - odrzekła patrząc na ziemię - Chociaż. Zdaję na pomocnika lekarzy. Może mi się powiedzie i będę pełniła tę posadę w mojej watasze - dodała nieco żywszym głosem.

Wasp

Wasp momentalnie postawił uszy na sztorc. - Pani doktor Sune? Będziesz grzebać wilkom we flakach i składać połamane kości? Fajnie! - odpowiedział.

Sune

- Dokładnie tak - odrzekła, po czym zaśmiała się - Zawsze marzyłam o tym, by przeprowadzić operację - dodała z nieco diabelskim uśmiechem, zacierając łapy.

Wasp

Widząc ten niepokojący uśmiech wymalowany na pysku Sune, powiedział. - Jak dobrze, że nie należę do Watahy Wody...

Sune

- Bardzo miło mi to słyszeć - odrzekła, udając obrażony głos. Schowała łeb w łapach, by Wasp nie mógł ujrzeć jej delikatnego uśmiechu. Po chwili jednak odsłoniła twarz i posłała mu spojrzenie mówiące, iż był to tylko żart.