Mroczna grota

Arya.

- Też nie chcę się już więcej topić - odrzekła patrząc na niego - No to co? Następna kolejka? - zapytała patrząc na wino. Wzięła kieliszek do łapy i wykonała gest, by on zrobił to samo.

Ozon

- I bardzo dobrze. - wyraził aprobatę na jej słowa. Ujął kieliszek w łapę.
- No dobra nalewaj. Ale i tak nie dam się upić!

Arya.

- Oczywiście, wierzę ci - odrzekła z całkowitą powagą. Nalała wino do kieliszków - Za przyszłość! - wzniosła toast i uśmiechnęła się delikatnie.

Ozon

- Za przyszłość jakakolwiek planujesz! - odpowiedział jej toastem gdyż trochę go zdziwiły słowa toastu wypowiedzianego przez Aryię.

Arya.

Wypiła całe wino, troszkę zakręciło jej się w łbie - Smakowało? - zapytała spokojnie, po czym poczuła, że dostała czkawki. Przez przypadek wlała sobie do kieliszka wino i wypiła.

Ozon

- Smakowało. - tyle zdążył powiedzieć zanim wybuchł śmiechem i przewrócił się aż z tego śmiechu. - Tobie chyba też.

Arya.

- Swoich dzieł się nie ocenia - odparła z uśmieszkiem. - Teraz Ty wznieś toast - rzekła patrząc na Ozona. Wzięła butelkę wina do łapy i nalała im trunku. Czekała, aż wilk odpowie.

Ozon

Uśmiechnął się wziął do łapy kieliszek i uniósł go wysoko po czym po chwili zastanowienia powiedział
- Za wolność.

Arya.

Wypiła, po czym następny toast sam nasunął jej się na myśl - Za wieczną samotność - rzekła patrząc w dno kieliszka. Po chwili namysłu, wzięła i spokojnie nalała wino.

Ozon

Wypił wino i powiedział
- To ty wznos taki toast bo ja gdybym do końca życia był sam ze sobą prawdopodobnie zwariowałbym.

Arya.

Popatrzyła chwilę na wilka. Wstała i poszła w stronę futra. Położyła się na nim chowając łeb w swoich łapach. Zrobiło jej się niedobrze.

Ozon

- Oho, chyba komuś wino dało się we znaki. - powiedział wstał miejsca z pewnym trudem i troszkę niepewnym krokiem podszedł do wilczycy.
- Żyjesz jakoś?

Arya.

- Jakoś żyję - wymamrotała z wciąż schowanym łbem. Wino jej nie zaszkodziło. Dzisiaj miała po prostu zły dzień. Westchnęła głęboko tak, że nietrudno było to usłyszeć.

Ozon

Cóż w takiej chwili mógł zrobić? Cóż mógł zrobić jedno. Usiadł na wprost niej i spytał
- Czy mogę zaoferować ci jakąkolwiek pomoc?

Arya.

Pokiwała łbem, robiąc gest w stylu 'nie'. Powoli podnosiła głowę, aż w końcu jej jasnofioletowe oczy dotknęły jego oczu. Nie odpowiedziała nic, jedynie przez chwilę wpatrywała się w ślepia wilka.

Ozon

Uśmiechnął się i też na nią spojrzał po czym spytał
- Mam ci zejść z oczu?- poznał już trochę Aryię i jej charakter, wiedział więc że może chce by zostawić ją samą.

Arya.

- Zrobisz jak uważasz - odrzekła spokojnie. Polubiła wilka, w jego towarzystwie czuła się dobrze. Jednak za nic w życiu, nie powiedziałaby mu tego. Może w tym tkwił jej problem? Nie potrafiła wyrażać swych uczuć?

Ozon

Pokiwał łbem. Uśmiech z jego pyska gdzieś znikł. Wstał. Zawahał się na chwilę po czym uśmiech rozbłysnął w jego oczach na chwile. Zamiast do wyjścia wszedł na niedźwiedzie futro i położył się w pewnej odległości od wilczycy.
- Zaryzykuję. - powiedział.

Arya.

- Do odważnych świat należy - odrzekła. Popatrzyła na niego, po czym musnęła go końcówką swego ogona, udając, że to przez przypadek. Nikle się uśmiechnęła.

Ozon

Uśmiechnął się i powiedział - No patrz! Do wody skaczę bez wahania by cię ratować ale teraz bałem się bardziej niż wtedy. Z resztą bycie odważnym to trochę nie w moim stylu.