Mroczna grota

Arya.

Zastanowiła się chwilę. - Hm - westchnęła z poważną miną, jak gdyby myślała nad czymś ważnym. Nie wiedziała, czy mają to samo na myśli - Mnie chodzi o taką arię w operze - powiedziała cicho się śmiejąc.

Ozon

- Właśnie o takiej myślałem. Wiesz co? Ja cię będę tak przezywać. - zażartował. - Bo bardzo aria do ciebie pasuje.

Arya.

- Skoro tak - rzekła patrząc na Ozona - Nie widzę przeszkód - powiedziała z uśmiechem. - Hm, to teraz ja dla Ciebie muszę jakieś fajne przezwisko wymyślić - dodała cicho się śmiejąc.

Ozon

- No to super. Tylko bez Ozonków mam urazę do tego przezwiska. - poprosił bez widocznej zmiany w humorze, która by o tej zrazie świadczyła.

Arya.

- Masz uraz? - zapytała patrząc na niego ciekawskim wzrokiem. W środku, wymyślała już nowe przezwiska. Miała tysiąc myśli na sekundę, jak to ona.

Ozon

- Mam uraz, poza tym jakoś mi się aż tak bardzo nie podoba.- powiedział wciąż leżąc na plecach ciekawy co Aryia ( od teraz już Aria) wymyśli.

Arya.

- A jaka jest geneza tego urazu? - zapytała patrząc na Ozona. Tak, Arya (przechrzczona jako Aria) czasem była dość ciekawska. Uśmiechnęła się delikatnie, wciąż myśląc na przezwiskiem.

Ozon

Zamyślił się na chwile. Chociaż ufał Arii nie do końca chciał o tym mówić. -Cóż pewna wilczyca mnie tak nazywała... - powiedział tylko jakby to wszystko wyjaśniało.

Arya.

Aria zrozumiała. Jej nie trzeba było tłumaczyć po kilka razy - Taki już jest ten świat... - rzekła tylko. Właśnie dlatego, omijała ona szerokim łukiem jakiekolwiek bliższe stosunki. Wolała trzymać się z dala od partnerstwa. To ciągnęło za sobą same problemy.

Ozon

Uśmiechnął się. Wolał nie rozmawiać o tym temacie i cieszył się że Aria nie rozdrapuje jego ran. Spytał więc
-No i jak wymyśliłaś coś?

Arya.

- Mam tak wiele pomysłów, że nie wiem od czego zacząć - odpowiedziała z uśmiechem. Nie chciała rozmawiać z wilkiem o jego przeszłość, na razie. Może kiedyś sam jej powie, ona nie należała do ciekawskich.

Ozon

Uśmiechnął się i zamachał ogonem wesoło - A pierwsze co ci się nasunęło? - spytał. Jakoś nigdzie mu się nie śpieszyło.

Arya.

- Wolisz nie wiedzieć - rzekła powstrzymują śmiech. - Czarnoksiężnik z Krainy Oz- powiedziała wreszcie. Po chwili zaczęła się śmiać, ale wciąż patrzyła na wilka i jego reakcję.

Ozon

Zaśmiał się. - Czyżbym miał aż tak magiczne właściwości? - zapytał przekornie. Ale przezwisko Oz spodobało mu się.

Arya.

- Być może. W końcu jesteś jedyną istotą, przy której się uśmiecham - odpowiedziała mu, po czym puściła oczko w jego stronę - Hm, a czy przezwisko Ci się podoba? - zapytała po chwili.

Ozon

- Czuję się zaszczycony każdym twym uśmiechem - powiedział i dodał - A przezwisko bardzo mi się podoba.Teraz zamiast chwalić się wszystkim tym głupim imieniem będę się przestawiał jako Oz.

Arya.

- Hm, imię masz dość ciekawe i nietypowe, muszę przyznać - powiedziała z delikatnym uśmiechem. - Nieprawdaż, Oz - dodała szturchając go lekko w bok, cicho się zaśmiała

Ozon

Odszturchnął się - Zgadza się ale to już nie moja wina. Nietypowe i dziwne dlatego zawsze z wahaniem się przedstawiam ale to jedyna pamiątka po moich rodzicach.

Arya.

Słysząc słowo 'rodzice' przeszły przez nią dreszcze. Nie lubiła tego słowa, nienawidziła swoich rodziców za to, co zrobili jej i Petrze. Nigdy im tego nie wybaczyła. Poszła w kąt groty i usiadła na futrze. Rozmyśliła się na chwilę.

Ozon

Spojrzał na nią. Na wspomnienie jego rodziny zachowywała się jakoś dziwnie. Spuścił łeb. Poczuł jakby ktoś przebił jego serce cierniem trafiając w zabliźniającą się ranę. Dystans. Jasne.. Uniósł łeb i podbiegł do niej niepewnie. Z równą niepewnością usiadł obok.