Mroczna grota

Arya.

- Też dziwię się sama sobie - dodała żartobliwie. Czuła, że przy tym wilku może być wreszcie sobą, że może się rozluźnić. - Lubisz śpiewać? - zapytała cicho się śmiejąc.

łowca

Przybiegł i zapytał piskliwym głosem
-Mogę wejść
Po Czym roześmiał się w wniebogłosy już większym tonem pytając
-Pamiętacie mnie?
Trochę się zmienił dorósł i wskoczył do jeziora zmian tera jest od ważniejszy i się nie boi

Arya.

Nagle usłyszała głos, który ją niesamowicie drażnił - Dziecinko, idź się pobawić - rzekła przesłodzonym głosem do Łowcy. Dobrze wiedziała, iż to on. Nie ruszyła się z miejsca.

łowca

-No już nie taka dziecinka
Powiedział oziębłym głosem i dodał
Wskoczyłem do jeziora zmian wyszło to mi na dobre
Po Czym roześmiał się i oparł o ścianę

Ozon

Uśmiechnął się i powiedział do Łowcy :
- Z nią nie zadzieraj.
A do Aryi powiedział ze zmieszanym uśmiechem: - Raczej takiego rzemiosła nie praktykowałem.

Arya.

Zaśmiała się na chwilę, po czym przeniosła wzrok na Łowcę - Oprócz tego, że jesteś bardziej wkurzający, nie widzę zmian - rzekła ozięble, po chwili warknęła na niego. Znów zakłócił jej spokój.

Ozon

Powstrzymał się od śmiechu tylko jego błękitne oczy się zaśmiały. Nie odezwał się by zachowac resztki uprzejmości którą kiedyś posiadał w nadmiarze.

łowca

uśmiechnął się i powiedział
-Bardziej wkurzający? tak o tym nie myślałem
Po czym roześmiał się jak małe dziecko

Arya.

Popatrzyła z poważnym wyrazem twarzy na Ozona - Ależ ja jestem miła, prawda? - zapytała, a po chwili wybuchnęła niekontrolowanym śmiechem. Arya zawsze była szczera, nie lubiła owijać w bawełnę.

Ozon

- Powiedziałbym że nawet wyjątkowo jak na ciebie. - zaśmiał się razem z nią i dalej obserwował sytuację.

Arya.

- No to co dziecinko, tym razem znów jesteś tu przez przypadek? - zapytała równie piskliwym głosikiem jak i on. Zrobiła maślane oczka i ironicznie się do niego uśmiechnęła.[Łowcy]

łowca

przestał się śmiać i powiedział poważnie
-Nie Moge ty miła chyba w snach
po czym wyszedł i po drodze krzykną
-Zapraszam do mnie
I dziwnym ruchem łapy pokazał na parę gołąbków XD

Arya.

- Odszedł... - rzekła ze śmiertelnie poważną miną, jak gdyby mówiła o śmierci bliskiej osoby. Próbowała pohamować śmiech, jednak jej nie wyszło. Po chwili zaczęła się rechotać.

Ozon

Zaniósł się śmiechem. - Chyba nie będziemy zbyt długo nosić żałoby. - powiedział wciąż się śmiejąc przy czym pokazał swoje białe ząbki. Miał się czym bronic , ale zębów póki co używał do jedzenia i niesienia pomocy.

Arya.

- Jak możesz tak mówić? - zapytała udając obrażoną - Toż to jest mój najlepszy przyjaciel - dodała i po chwili znów zaczęła się śmiać.

Ozon

Uśmiechnął się do niej i puścił jej perskie oko.
- Ja też się z nim zżyłem. - powiedział. Po chwili spoważniał i powiedział - Lubie jak się śmiejesz.

Arya.

Jeszcze przez chwilę się śmiała. Popatrzyła na niego - Co ty nie powiesz? - zapytała dokładnie akcentując każde słowo. Zaczynała być coraz bardziej otwarta w towarzyskie tego wilka.

Ozon

- No. Bo jak ktoś się śmieje to wiadomo że mu jest dobrze. - wytłumaczył.- A u wilka który rzadko się śmieje to hmm prawdziwa uciecha gdy się jego śmiech usłyszy.

Arya.

- To tylko twoja zasługa, że słyszysz mój śmiech - rzekła spoglądając na niego z delikatnym uśmiechem. Westchnęła, położyła się na futrze. Uśmiech nie znikał z jej pyska.

Ozon

- W takim razie jestem z siebie dumny. - powiedział zaniósł się śmiechem wywinął koziołka i znalazł się na plecach obok Aryi.Na chwilę spoważniał i powiedział : - Ja też kiedyś wcale się nie śmiałem.