Mroczna grota

Arya.

Ciemna mgła opada
Spowija to miejsce
Tu nie ma lata
Tu nie ma nic więcej...

Cicha, oddalona od pozostałych, jaskinia Aryii.
Na razie mieszka tu z młodszą siostrą Petrą.
W przyszłości się to zmieni.

Petra

- Ty to jednak lubisz takie ponure miejsca - stwierdziła filozoficznie i rozejrzała się po swoim nowym mieszkaniu. Była przyzwyczajona do surowych warunków, jednak miała cichą nadzieję, że uda im się urządzić tą ciemną grotę.

Arya.

Usiadła na chwilę, by zaczerpnąć powietrza, gdyż długa droga do legowiska trochę ją zmęczyła. Popatrzyła na małą - A Ty nie lubisz? - zapytała spokojnie, jednak dobrze wiedziała o tym, iż siostra ma zupełnie inne upodobania niż ona.

Petra

- Lubię, w sumie, dlaczego nie... Chociaż nie miałabym przeciwko temu, żebyśmy zaczęły żyć inaczej. W sumie - to ty tutaj rządzisz - uśmiechnęła się pod nosem.

Arya.

Arya nie chciała żyć inaczej. Robiła to co chciało i to jej się podobało. Nie lubiła wielkich zmian. Patrzyła na siostrę - No właśnie, ja tutaj rządzę - powiedziała spokojnie - Mogę zrobić dla Ciebie osobny pokój. Będziesz w nim mieszkała jak tylko chcesz - zaproponowała z niewielkim uśmiechem na pysku.

Petra

- Dobry pomysł. Przyda mi się trochę... prywatności. - po tych słowach zwinęła się w kłębek, odpoczywając po podróży. Oczy jej się zamykały, jednak nie chciała spać. Miała ochotę na dłuższą rozmowę, jednak nie była pewna, czy jej siostra będzie w nastroju do tego. Miała wiele pytań...

Arya.

Patrzyła na siostrę - Wszystko w porządku? - zapytała widząc jak mała zwija się w kłębek. Arya nie znała się na wychowywaniu szczeniąt, może ją czymś uraziła?

Petra

- Nie, wszystko w porządku. Chciałam tylko zapytać... - "ale właściwie o co" zastanowiła się. Wreszcie po chwili powiedziała:
-Dlaczego nie możemy wrócić do naszego dawnego domu?

Arya.

Arya spodziewała się każdego pytania, lecz nie takiego. Ze zdziwieniem spojrzała na siostrę, po czym jej wzrok szybko znalazł się na ścianie. Ze spokojem i opanowaniem odpowiedziała - Bo go nie ma - rzekła krótko.

Petra

- Jak to go nie ma? Przecież nie zawsze tak mieszkałyśmy...
Była zdumiona odpowiedzią. Nie mogła tego pojąć. Cztery słowa siostry rozbrzmiewały w jej uszach jak potężny dzwon.

Arya.

Petra zaczęła schodzić na coraz trudniejsze tematy, ale skoro chciała wiedzieć. Arya nie mogła przecież zabronić swojej siostrze dowiadywania się o swoich korzeniach - Nasza matka była zwykłą wilczycą wody, ojciec potężną Alfą nocy. Zakochali się w sobie, jednak musieli walczyć z uczuciem. Według legend, Alfy musiały wiązać przyszłość z wysoko postawionymi wilkami. Nie z takimi zwykłymi, jak matka - rzekła na jednym oddechu, usiadła.

Petra

Nic nie mówiła, czekała na dalszą część opowieści. Miała kilka przypuszczeń co do dalszego ciągu, jednak wolała ich nie zdradzać... Arya w każdej chwili mogła przerwać swoją opowieść, a powrót do tematu byłby ciężkim zadaniem.

Arya.

Zdziwiło ją zachowanie siostry. Myślała, że mała będzie mieć milion pytań, na które już szykowała odpowiedzi. Skoro Petra nic nie powiedziała, Arya zaczęła mówić dalej - Spotykali się potajemnie. Wkrótce na świat przyszłam ja. Nie chcieli się przyznać, iż jestem ich córką, ponieważ wtedy nasz ojciec straciłby reputację. Wygnali mnie gdy jeszcze byłam szczeniakiem. Błąkałam się po całym świecie, nigdzie nie mogłam znaleźć sobie miejsca - powiedziała, po czym sięgnęła po coś po picia. Zaschło jej w gardle.

Petra

- A co ze mną? Moim ojcem też była Alfa nocy?
Petra nadal leżała, opierając głowę na przednich łapach.

Arya.

Nie odpowiedziała na pytanie siostry, gdyż zaraz wszystko miało się wyjaśnić - Postanowiłam wrócić do domu, miałam nadzieję, że ktoś o mnie pamięta. Oczywiście myliłam się. Rodzice udawali, że mnie nie znają, kazali mi się wynosić. Wtedy dostrzegłam Ciebie. Miałaś pod łapą wyraźny znak symbolizujący przynależność do naszej rodziny. Zobacz - powiedziała, po czym złapała jej łapę. Pokazała znak.

Hakuro

Przyszedł w odwiedziny do jedynej bliskiej mu w krainie osoby. Podbiegł do niej i ucałował ją w bok pyska po przyjacielsku - Hej...- uśmiechnął się i pokazał jej kwiaty, które przyniósł.

Petra

Od dawna wiedziała, że ma na łapie charakterystyczny znak, jednak myślała, że to kwestia przypadku. Miała mieszane uczucia - z jednej strony była zdziwiona swoim pochodzeniem, a z drugiej miała za złe siostrze, że nie powiedziała jej o tym wcześniej. Starała się jednak nie zdradzać żadnych emocji. Czekała na dalszą część opowieści.

Arya.

Już miała otworzyć pysk, by dokończyć opowieść, kiedy nagle usłyszała czyjeś kroki. Po chwili jej oczom ukazał się wilk, którego poznała nad urwiskiem. - Cześć - odpowiedziała trochę zdziwiona. - Dziękuję - dodała patrząc na kwiaty - Bardzo ładne - rzekła z delikatnym uśmiechem.

Hakuro

- To ja nie przeszkadzam - uśmiechnął się i wyszedł z jaskini. Puścił oczko do Arii i ruszył wolnym krokiem w swoją stronę.

Petra

- Idę się przejść - powiedziała, patrząc niepewnie na wilka. Skierowała się ku wyjściu groty. Wiedziała, że zostając w tym miejscu będzie tylko przeszkadzać. Nie zwracając uwagi na reakcję siostry wyszła na zewnątrz.