Tęczowy zakątek Artura *yay*

Artur

Na terenie samotników istnieje niemała jama we wszystkich kolorach tęczy. Przed wejściem jest tabliczka 'Zapraszam! Nie obawiaj się tylko wchodź!' . A tak naprawdę wnętrze jest mroczne. Ściany wyglądają jak pokryte ropą, a pod meblami czai się jakiś stwór... a tak, to tylko Nyan Cat. No, ale cóż. Jama jest bardzo zadbana. Oh jea!

Arciak wszedł do swojej jamy i rozłożył się. No, teraz to totalny luz! Leżał brzuchem do góry i liczył owieczki. Które (o dziwo) stały sobie pod jego grotą.

Silentia

Silentia zamierzała odnaleźć jakieś schronienie dla siebie i brata, więc wybrała się na tereny samotników w poszukiwaniu jakiejś.. dziupli w drzewie, nory w ziemi, ulu albo jaskini. Ostatnia opcja była według niej najodpowiedniejsza, mimo że nie byłoby zabawnie. Tak więc błądziła sobie po skalistych, nieskalistych terenach, aż znalazła coś.. Z daleka zauważyła jedynie tabliczkę. Zaciekawiona podeszła bliżej i usiadła w progu mieszkania, przechylając łebek lekko na prawą stronę.

Artur

Artur nie wiedział, czy przenieść się gdzie indziej, czy zostać tu. Należał już do watahy nocy. Zobaczył małe stworzonko stojące przy wejściu. Gdy przyjrzał się bliżej, spostrzegł, iż to jest odmiana dzikiego wilka. Szczenię.
-Witaj- powiedział-[/i] Nazywam się Artur, a ty, to...[/i]

Silentia

Siedziała sobie spokojnie przy tym wejściu, patrząc na tabliczkę, póki z jamy nie wyłonił się wilk. W pierwszej chwili się przestraszyła i odskoczyła do tyłu, lecz słysząc powitanie zbliżyła się znów.
- Dzień dobry, jestem Silentia. - przedstawiła się z wesołym uśmiechem, merdając ogonkiem. - To pana dom?

Artur

Artur przyjaźnie kiwnął głową.
-Tak. Mogę zapytać, jeśli pozwolisz, dlaczego nie przyszłaś do bardziej...normalnego miejsca?- zaśmiał się.
Teraz to ma zaciesz. No.

Silentia

- Normalne miejsca są nudne! U pana jest tak kolorowo. - odpowiedziała z uśmiechem patrząc na barwne wejście. W jej oczkach odbiła się tęcza, a ogonek tak szybko poruszał się po ziemi, że wydawało się iż chce zamienić się w śmigło i unieść młodą Silentię do nieba.
- A dlaczego nazywa pan swój dom nienormalnym miejscem? Czy pan też jest tak ciekawy jak ten dom? Jak pan zrobił sobie tą super kolorową fryzurę? Też chcę taką! - zawołała zaraz.