Polanka Sziny-Miejsce Shamanki Watahy

Szina

-Ehhh.-Westchnęła cicho i spuściła na chwilę wzrok. Potem znów spojrzała na niego.-Będziesz cierpiał. Aż otrzesz się o śmierć.-Powiedziała i zamknęła oczy.-Ale potem będzie dobrze. Osoba, którą kochasz, wreszcie odwzajemni twoje uczucia.-Powiedziała jak w mantrze.

Master

Słuchał w ciszy. Potem zapanowało milczenie.
- Potrafisz też... Powiedzieć mi coś o innych wilkach?- zapytał w końcu cicho.

Szina

-Zależy, co chcesz wiedzieć.-Powiedziała i spojrzała na niego. Jak się zmienił. Teraz na prawdę był dorosłym, przystojnym basiorem... .

Master

- Nic nie uszlachetnia bardziej, niż cierpienie- powiedział mądrze.
- Coś... Coś o Renesmee- dodał ciszej. Patrzył w gwiazdy, z których tyle dowiadywała się Szina.

Szina

-Spróbuję.-Powiedziała i spojrzała w gwiazdy. Jednak nic nie mówiło jej imię tej wilczycy. Nie wiedziała o kim mowa, a gwiazdy nie chciały jej zdradzić tej tajemnicy.-Wybacz, ale nic zobaczyć nie mogę.-Powiedziała spuszczając głowę w dół.-Gwiazdy nie raz skrywają swe tajemnice przed nami... .

Master

Uśmiechnął się.
- Chciałbym być kimśwyjątkowym. A jestem tylko szarym, burym i nic nie wartym szczeniakiem- powiedział szczerze. Tyle nauczyły go ostatnie wydarzenia.

Szina

-Już nie jesteś.-Powiedziała, a na jego pysk skapnęła kropla z jej oka. Łza.-Na prawdę już nie jesteś szczeniakiem.-Zrobiła przerwę.-Jesteś dorosłym, pięknym basiorem.-Powiedziała tuląc go do siebie.

Master

- To tylko pocieszenie, czy naprawdę tak myślisz?- zapytał po dłuższej pauzie. Popatrzył jej w oczy, w których odbijały się migoczące gwiazdy.

Szina

-To prawda.-Powiedziała przytulając go.-Na początku widziałam w tobie szczeniaka, ale teraz... .-Powiedziała i nie dokończyła. Puściła go i spojrzała na niego swymi smutnymi ślepiami.

Master

Patrzył na nią jeszcze chwilę, by upewnić się, że to nie żart. Potem bez słowa podszedł do niej bliżej i liznął jej po pysku, strącając tę jedną zgubioną łezkę.
- Uśmiechnij się Szino. - szepnął.

Szina

Zrobiła to. Uśmiechnęła się smutno.-Trudno jest śmiać się, gdy widzisz cierpienie bliskich Ci osób.-Powiedziała i zamknęła na chwilę oczy.

Master

Zastanawiał się nad sensem jej słów. W końcu skinął łbem, ale powiedział:
- O mnie się nie martw, Szino. Skoro jestem dorosły, to dam sobie radę. Muszę- determinacja w jego głosie wypływała z... złości? Pewności siebie.

Szina

-Martwiłam się, martwię i będę się martwic.-Powiedziała tylko i położyła się z powrotem. Ułożyła głowę na łapach.-Chodź tu i uspokój się.-Powiedziała przygarniejąc go łapą.-Sen najlepiej robi na nerwy.

Master

Położył się posłusznie.
- Też chodź spać. Nie tylko dla mnie ostatnie dni były trudne- ozwał się.

Szina

-Tak, masz rację.-Powiedziała przytulając go do piersi. Jeszcze raz spojrzała w gwiazdy. Zapadła dla niej ciemność.
Usnęła.

Master

Patrzył na nią całkowitej ciszy. To wszystko działo się dla niego za szybko. Tak wiele mu się wydawało... A teraz wrócił do korzeni, jeśli tak to można określić.
Patrzył na jej szlachetnie wykrojony pysk, dopóki nie zmógł go sen.

Szina

Na niebie zalśnił już blady świt, gdy wadera ocknęła się ze snu. Minęły trzy czy cztery godziny, gdy spala. To dużo, jak na wilka i przede wszystkim jak na nią. Poczuła przy boku Mastera. Spojrzała na niego i z czułością liznęła Go w policzek. WYGLĄDAŁ TAk błogo, tak niewinnie. Jakby nie miał zmartwień. Jakby był szczeniakiem... .
Ale nim już nie był.

Master

Kiedy otworzył oczy pierwszą rzeczą, którą zauważył, było spojrzenie Sziny. Master miał dziś bardzo kolorowe sny... Podniosły go na duchu. Przypomniały dzieciństwo i czasy przed Renesmee. Wstał więc z uśmiechem na kufie, przekonany, że nie ulegnie.

Szina

-I jak?-Spytała, mając na myśli to, czy wszystko sobie już poukładał. Spojrzała na niego z czułością.

Master

Popatrzył na nią uważnie.
- Kocham ją. Jeśli uznała, że z nim jest szczęśliwsza, to nie będę jej krzywdził- powiedział dojrzale. Patrzył Szinie w oczy. Zastanawiał się jednak, co teraz. Nie ma przecież gdzie pójść.