Wchodzisz na własną odpowiedzialność! - grota April

April

Złapała się za pierś, z trudem łapiąc oddech. Chyba żebro jej pękło. Ewentualnie dwa. Zachłysnęła się powietrzem, które nagle utorowało sobie drogę do płuc. Piekący ból przenikliwie pulsował, rozchodząc się promieniście po klatce piersiowej. Wyjdzie z tego ostro poobijana. Ale wyjdzie. Tylko to się liczy.
- Dharuuj, m-mi żh-y... - wait. O pyta czego ONA chce? Myślała, że po prostu zedrze z niej rzemyk i zniknie, ale skoro pyta... To zmienia postać rzeczy. Najwidoczniej zjawie zależy na guziku bardziej niż zakładała, a w takim wypadku błaganie o darowanie życia było lekkim... Marnotractwem? Zakaszlała, starając się doprowadzić do stanu użytkowego.
- C-cho możesz mhi zaooferowhać? - wycharczała, spoglądając w głębokie ślepia zjawy. Na razie idzie w miarę dobrze, prawie według planu. Tak dalej. Byle tylko nie zirytować zanadto upiora a przeżyje.

Morte

Zacmokał parokrotnie i pociągnął nosem.
- Hmm, cóż bym mógł ci zaoferować.. - Prychnął pod nosem i spuścił łeb na du, patrząc gdzieś ślepiami po kątach.
Dopiero po kilku minutach i przemyśleniu tego wszystkiego, podniósł ponownie wzrok na April i chrząknął głośno.
- A co powiesz na to, że ja zabiorę sobie ten guzik.. W zamian za to, że podaruję ci moc przywoływania do siebie duchów Goecji? Idziesz na taki układ? - Spytał mrużąc oczka. Oczekiwał krótkiej odpowiedzi tak, bądź w najgorszym wypadku nie, lecz wtedy zaproponuje coś innego.. Jednak kiedy ta postanowi znów odmówić, zabiję ją i zabierze guzik. I tak już jest zbyt chony, czego to ścierwo by od niego jeszcze chciał?!

April

Duchy, duchy... Teraz chyba powinna mieć już ich dość. A może jednak nie? Ból w zmiażdżonej klatce piersiowej powiększał się z każdą minutą, powodując intensywny ból i osłabienie organizmu. Głupie żebra. Łatwo się łamią i dają o tym znać, jakby miała już leżeć w agoni. A przecież to zwykłe kości, z gatunku tych łatwo się zrastających. Zamroczona, nie do końca świadoma tego co dzieje się wokół, wychrypiała coś słabym głosem.
- Taaaaa-ahk. Bierz goo shoobie - powolnym gestem uniosła rzemyk ku zjawie, niech go zabiera jak najdalej i wreszcie sobie pójdzie. Co jej zależy na guziku? Może duch je kolekcjonuje, czy coś takiego, w każdym razie, ona pozbędzie się jednego z potencjalnych problemów. W zamian za interesującą umiejętność. Chyba. Wydaje się,że nie do końca ma świadomość na co się decyduje. Teraz jeszcze nie pora o tym myśleć. Ciekawe jak upiór zabierze rzemień. Zerwie? Zdejmie?

Morte

Zniknął. Przez jakiś czas się nie pojawiał, a guzik na szyi April również zniknął. Cisza była nie do zniesienia. Dopiero po kilku minutach zmaterializował się przed nią. Zmarszczył swą ''uroczą'' twarzyczkę i tknął ją swym paluchem w czoło. Trwało to zaledwie parę sekund. Przez ten czas dookoła pojawił się mocny podmuch wiatru. Duch odsunął się od April i uśmiechnął krzywo. Miała już tę moc w sobie i mogła poczuć, jak niezwykła energia rozpiera jej ciało. Wspaniałe uczucie! Jednak to też trwało chwilkę. W końcu wszystko wróciło do ''normy''. April znów czuła mocny ból związany z pogruchotaniem kości, nie miała guzika, jednak zyskała jakąś moc.
- Jesteś bardzo, ale to bardzo głupiutka! Jak mogłaś oddać mi ten guzik? Żebyś wiedziała, jak wielką mocą predysponowałaś! Interesy z tobą to zwykła przyjemność, ot i co! - Powiedział z chichotem i odszedł. Chyba już go przez jakiś czas nie zobaczy, ale to jest ''chyba''. Cóż, został tu po nim jedynie wielki chaos.

Duch, zt.

April

Przyglądała się z uwagą znikającemu guzikowi. No dobrze, już go nie ma. Ducha też. Oszukał ją? Nerwowo rozejrzała się na boki w poszukiwaniu partnera interesu. Nagle pojawił się obok, na co zareagowała przylgnięciem do bibliotecznej półki, szybko jednak domyśliła się, że upiór dopełnia tylko tego co było zawarte w niepisanej umowie. Poczuła dotyk na czole, po chwili świat zawirował, ukazując jej masę na pierwszy rzut oka przypadkowych obrazów. Obrazy szeptały, bezustannie powtarzały obco brzmiące słowa. Imiona. Umysł zadziwiająco łatwo chłonął dawkę informacji jaka uderzała go ze wszystkich stron. Rozumiała! Tak, wszystko stawało się jasne, rozpoznawała osobistości skryte pod wizerunkami, które wciąż przewijały się po polu widzenia, ciemniejąc jednak z każdą sekundą. W końcu znikły, ustępując widokowi potłuczonych słoików i panującego wokół rozgardiaszu. Fala energi opuściła osłabłe mięśnie, pozwalając by ponownie wypełnił je tępy ból. Wróciła do rzeczywistości. Niewiele myśląc, skierowała się ku wyjściu, z trudem otwierając drzwi. Czy robiła to na czterech, dwóch łapach, a może nawet pełzała - nie miała pojęcia, bo w głowie kołotała tylko jedna myśl "Znaleźć pomoc". Nawet Cthulhu odsunął się gdzieś w bok.

z.t.