Dolina marzeń i snów

Carly

Widząc Arianę, machnęła kilkakrotnie ogonem i wysiliła się na uśmiech, by okazać swoją radość. Lecz radość nijak się miała ze smutkiem, który ją teraz wręcz zabijał, kazał położyć się na torach i czekać na śmierć, czyli to, czego najbardziej się obawiała - ponownego zejścia Waspa z Renną. - Niestety, obawiam się odwrotności. Każda minuta może kategorycznie zmienić moje życie. - odpowiedziała nieswoim, pozbawionym ciepłych uczuć głosem.

Ariana

-Mamo nie martw się myślę, że tata cię kocha i nigdy by cię nie opuści, wolałby się uciąć ogon i powiesić niż cię zdradzić - szepnęła Ariana i liznęła czule troskliwie mamę. -Nie pozwolę nikomu cię skrzywdzić -mruknęła i pocieszając ją po cichu, dodając otuchy usiadła przy mamie i spojrzała troskliwie.

Carly

Carly liznęła Arianę lekko po łebku. - Dziękuję. - powiedziała, kładąc się na puszystym śniegu. Jednak wolała nie wciągać córki w tą nietypową sprawę. Poczęła machać końcem ogona, położyła łeb na łapach. Rozmyślała.

Dante de Cossa

Schatt niemal jak cień przybył w to miejsce - cicho, powoli. Zauważył dwie wilczyce; jedna była od niego młodsza, a druga starsza.
- Witajcie - powiedział dość ponurym tonem. Brakowało mu Shinry. Nie potrafił o niej zapomnieć. Usiadł i przebiegł wzrokiem po wilczycach, po chwili jednak spuścił na ziemię.

Dermanotta

Weszła tu powoli rozglądając się:
-Cześć-powiedziała.Po chwili usiadła i rzekła:
-To jest dolina marzeń tak? Chyba można się tu rozmażyć-powiedziała i się uśmiechneła. Nagle przypomniało jej się największe pragnienie i wpadła w mały trans.
-Ale dzisiaj ciepła woda-mówiła i położyła się na boku machając łapami jakby płyneła:
-Idealny dzień by sobie popływać-powiedziała z poważną miną. Nie robiła tego dla żartów. Musiała myśleć o czymś ważnym.

Dante de Cossa

- Trudno powiedzieć, żeby śnieg był ciepły... - Powiedział Schatt z kpiną w głosie. Nie miał teraz w głowie zachwytów na temat pogody i temperatury.
- Woda też wspaniała nie jest, bo Seth szybko wyskoczył, nim jeszcze się zanurzył. - Dodał po chwili. Nie obchodziło go, że ta wilczyca mogła nie znać Setha. To nie było ważne w tej chwili.

Dermanotta

Otrzepneła się i cicho łkneła. Prezd chwilą była w świecie gdzie jej marzenie się spełniło. Wiedziała że zrobiła z siebie głupka ale nie o tym teraz myślała tylko o swojej poprzedniej wizji.

Dante de Cossa

- Uwierz mi, nie warto. Nie warto marzyć. Kiedyś będziesz musiała się obudzić i zdasz sobie sprawę z brutalnej rzeczywistości. - Powiedział ponurym tonem. Czyżby nie było mu dane ponownie zobaczyć Shinrę? Przecież on pragnął tylko tego. Niech choćby go wyśmieje, ale musiał ją kiedyś ujrzeć.

Dermanotta

-Ja czasami moge sobie pomarzyć. Napewno i ty masz pragnienie o którym nikomu nie mówisz!-odpowiedziała oburzona Dermanotta.Wiedziała że Schatt coś ukrywa a sam wyśmiewa inne marzenia.

Dante de Cossa

- Pragnąć to nie wszystko. Jest pewna granica oddzielająca rzeczy możliwe od niemożliwych. Poznając tą granicę dowiedziałem się, że niewarto. - Powiedział lekko podnosząc łeb. Niektórym nawet dorosłym wilkom wydawało się, że to proste, tymczasem wcale tak nie było.

Dermanotta

Usiadła na śniegu wpatrując się w Schatta.
-Chyba masz racje. Choć marzenia są takie piękne i czasami chciałabym żeby się spełniły. Wiesz dziękuje ci że mi to uświadomiłeś-powiedziała i lekko się uśmiechneła.

Dante de Cossa

- Nie ma sprawy - powiedział cicho. Dostrzegał brak Shinry i bardzo mu ten brak dokuczał. Czyżby już tu nie mieszkała? Może ukrywała się przed nim? Nie chciała go znać... Chciał poznać przynajmniej jedną odpowiedź na te pytania.

Dermanotta

Popatrzyła na Schatta po czym leniwie ziewneła i położyła się w śniegu. Czekała aż ktoś przyjdzie żeby z nim porozmawiać a nie tylko siedzieć bezczynnie i marnować czas.

Dea

Tym razem poruszała się pieszo, bez pośpiechu brodząc w śniegu. Dzięki ubarwieniu i oczywiście temu że nie była olbrzymem tak jak większość grona smoków była prawie niewidoczna. Srebrne łuski delikatnie się mieniły, lisek polarny Abigal najwyraźniej nic sobie nie robił z tego że śnieg przykrywał go całego i wesoło skakał wśród zasp. Dotarła do doliny marzeń, tu przycupnęła obserwując okolice.

Dante de Cossa

Schatt poczuł jakiś niepokojący zapach i się zerwał. Pobiegł w jego kierunku. Nigdy nie można być pewnym, co to jest. Po chwili dostrzegł jakąś dziwną istotę. Nie wiedział, co to jest. Niepewnie podszedł bliżej.
- Kim jesteś?

Carly

Carly wstała, liznęła Ari po pyszczku w geście pożegnania i oddaliła się krokiem nieco już pewniejszym, ale nie tym dawnym, energicznym i radosnym. Wciąż rozmyślała.

z.t

Dante de Cossa

Schatt nie zauważył nawet, że jakaś wilczyca opuściła to miejsce. Po prostu czekał na odpowiedź od dziwnej istoty. Widział już duchy, ale czegoś, a raczej kogoś takiego jeszcze nigdy. Ten "ktoś" chyba umiał latać, bo miał skrzydła. Ale to nie było jeszcze nic pewnego.

Ariana

Cieszyła się że mamę chociaż pocieszyła. Poczuła jak mama ja liże po pyszku i odchodzi rozmyślona. Zauważyła smoka i dwa wilki. Po chwili baknęla nieśmialo -cześć -do nich i po cichu odeszła.

Dante de Cossa

Schatt doszedł do wniosku, że od tego stworzenia wiele nie wyciągnie, więc westchnął głośno i rozejrzał się. Musiał już iść. Za dużo czasu spędził w tym miejscu. Pobiegł. Już po chwili zniknął za horyzontem.

Scentia

Scentia przybiegła tu, co kilka kroków odbijając się od ziemi i wymachując skrzydłami, bezskutecznie próbując polecieć. Niestety, ale była jeszcze za młoda, by latać. Zawiedziona smoczyca zrobiła jeszcze kilka kroków i usiadła na śniegu. Było jej bardzo zimno, lecz nie przejmowała się tym. Taka była kolej rzeczy. Teraz byli zbyt daleko od Słońca, by było tu tak ciepło, jak latem. Tak mówiły, jak to je Scentia nazwała, Wszechwiedzące Zwoje ludzi. Nawet Achim tak mówił. Skuliła się tylko, by mieć choć trochę upragnionego ciepła.