Magiczne Zwierciadło

Akio

Uśmiechnął się szeroko.
No wiesz...- zaczął prowokująco. Jak on lubił się przedrzeźniać. Chwilę pomilczał.
Żartuję. Oczywiście zawsze będziesz dla mnie kimś wyjątkowym, oraz zawsze będę o Tobie myślał- rzekł po czym spojrzał na Dia i zaraz w inną stronę.
A Ty o mnie myślałaś... czasem?- zapytał wbijając wzrok w jakiś kamyk.

Diamond

Mhmm teraz to jej się zrobiło miło i w pewnym sensie głupio. Przetarła pyskiem po jego boku pyska - Nooo...jakbym mogła nie myśleć. - uśmiechnęła się szerzej i spojrzała w te dwukolorowe ślepia.

Akio

Miło słyszeć, że ktoś mnie jeszcze wspomina- powiedział ściszonym tonem.
Jeszcze raz proszę..- dodał po tym jak otarła się o niego. Aż dreszcz po nim przeszedł. Spojrzał w oczy Dia i roześmiał się.

Diamond

- Taa bo ja to jestem twoją przytulanką. - uśmiechnęła się zawadiacko i dodała - Ostatni raz tak podkreślając to, że się długo nie widzieliśmy. - puściła mu oczko i przetarła pyskiem teraz wolniej i delikatniej od jego piersi, przez bok szyi aż do boku pyska.

Akio

Ojj, czeemu?- spytał jak niewinne dziecię.
To teraz moja, moja, moja kolej!- dodał tym samym tonem. Przetarł nosem po jej szyi, za uchem. Uśmiechnął się szeroko i prychnął cicho.

Diamond

Wybuchnęła śmiechem i przewróciła oczami odsuwając się od niego spojrzała w niebo. Jednak przez tą zimę lodowaty wiatr i śnieg wszędzie spowodowały, że zrobiło jej sie zimno. Jak wilk ognia nie znosiła zimy. Jak oparzona wróciła w to samo miejsce wtulając się w futro Akio. - Wiesz co. Jednak muszę Cię wynająć jako grzejnik. Mam nadzieję, że po znajomości nie policzysz mi dużo. - uśmiechnęła się słodko.

Akio

Hehe, no zobaczymy, zobaczymy- powiedział rozbawiony. Objął ją łapą i sam mocno przytulił. Ogon owinął jeszcze wokół nich.
Teraz powinno być ciepło. Ale wiesz.. nie jestem tani- roześmiał się z tego ostatniego i puścił oko Dia.

Diamond

- Hmm...więc jak Ci to wynagrodzę "panie". - uśmiechnęła się zaczepnie lustrując uważnie go swymi fioletowymi ślepiami. Zamiotła ogonem i owinęła go wokół łapy Akio.

Akio

Hm, a co byś proponowała- zapytał i uśmiechnął się cwaniacko. Niepostrzeżenie ogonem przyciągnął ją blisko siebie.
To w formie ocieplenia- roześmiał się i mrugnął okiem.

Renna

Samica pojawiła się tutaj i usiadła nad zwierciadłem.
- Nie wierzę w zabobony .- mruknęła sama do siebie.
Westchnęła ciężko. Zawyła przeciągle i spojrzała na ziemię. Tyle rzeczy miała do przemyślenia...A tak mało czasu na decyzje.

Deina

Od zachodniej strony lasu, nagle między zaroślami pojawiła się smukła sylwetka wadery. Najpierw zdawała się być tylko cieniem - wilczy kształt jawił się aż nienaturalnie rozciągnięty, powyginany.. ale po chwili spomiędzy krzaków wyszła sprawczyni całej tej niepewności.
I domniemany cień okazał się mimo wszystko nie być cieniem, lecz chudą, smukłą wilczycą na długich, tyczkowatych łapach. Jej ruchy też do złudzenia przypominały ruchy cienia prześlizgującego się po powierzchni ściany.
W taki oto sposób Deina prześlizgnęła się aż pod lustro. Ziewnęła.
Cieżkie powieki zaczęły opadać, mimo że wadera siedziała nieruchomo jak posąg, nawet nie drgając.

Renna

Wadera wstała i rozejrzała się. Po chwili, wybiegła z wzrokiem wpatrzonym w ziemię.

Dante de Cossa

Schatt już od dawna kręcił się w tych okolicach. Lecz to spodobało mu się najbardziej. Czyżby to tu marzenia się spełniały? Chyba tak... Ale trzeba dać jedną kostkę. On chciał... Tak naprawdę o niczym nie marzył, ale zbliżał się wspaniały okres Świąt. Tak, obdaruje innych. Pomyślał o jakimś ptaku. Ptaki oczywiście można jeść, więc raczej nie było problemu. Lecz widząc jego piękne skrzydła, zrezygnował z zamiaru jedzenia i dał tylko 10 kostek. Uciekł. Nikt więcej go tu nie zobaczy.

Iku

Iku przyszedł swoim smętnym krokiem w to miejsce. Czemu tu przyszedł? Nie znał tego miejsca, było mu zupełnie obce, tak jak wiele innych. Rozglądał się dookoła, a jego wzrok spoczął na jeziorem będącym pod dość grubo wyglądającą warstwą lodu... powolnie podszedł do niej u siadł przed. Postawił delikatnie łapę na lodzie i naciskał parę razy, nic. Ale czy to mu było potrzebne? Nie, nadal siedział smętnie wpatrzony w rysy na prawie nieodwiedzanym jeziorze.

Heroine

Cicho, szybko, ale spokojnie wybiegła z lasu w oddali. Nie mogąc niczego zobaczyć przez padający gęsto śnieg, szła niemal na oślep, nadal jednak będąc cicho. Nos mimowolnie pochłaniał zapachy, a uszy postawione były na sztorc. Nic nie widziała, więc mogła kierować się tylko innymi zmysłami. Gdy śnieg zaczął spadać rzadziej, zobaczyła w pobliżu brązowego wilka. Od niechcenia zbliżyła się nieznacznie, obserwując go uważnie z tyłu. Stwierdziła jedynie, że jest z Watahy Ognia. Z tą, z którą zawarto sojusz w jej watasze. Zaraz się przekona, czy słusznie. Usiadła obok wilka, mierząc go krótkim spojrzeniem.
- Tsahaylu. - Rzuciła obojętnie, licząc na równie krótką i jednoznaczną odpowiedź z jego strony.

Iku

Czując czyjąś obecność odwrócił łeb i spojrzał na powolnie snującą w jego stronę białą wilczycę Nocy. Można by powiedzieć, że mieszała się ze śniegiem... Jednak ruch był widoczny, uniósł jedną brew i przyjrzał jej się przez krótszą chwilę, aby odwrócić wzrok. Słysząc jej głos kątem oka na nią spojrzał. - Iku. - Mruknął wpatrując się w lodową taflę. Kolejna biała? Ach, jakie dziwne przypadki. Od kiedy tu jest spotyka same białe wadery, nie licząc różowej Fumi... Czyż to nie irytujące? W sumie... nie. Ale może trochę więcej urozmaicenia? xd - Noc... Zastanawiałem się nad przyłączeniem do tej watahy. Jednakże nie wyszło, jak tam jest? - Spytał.

Heroine

- Jak w każdej watasze, choć inaczej... Nie każdy tam pasuje... Niektórych nigdy nie powinno tam być... Jest oblegana. Każdy chce poznać jej "potęgę", którą dają przecież jej członkowie. - Stwierdziła smętnie. Czemu mu to mówiła? Nie wiedziała... Nie jej przecież dane jest oceniać innych, a tym bardziej źle mówić o pobratymcach. Ale co to za pobratymcy? Tęczowe wilki, które świata poza miłością nie widzą. Nie lubiła tego... Tej fałszywej mroczności, która uzewnętrzniana była na siłę, choć jej wcale nie było.
- A w Ogniu? Jak tam jest? - Rzuciła prędko, chcąc wyrwać się z zamyślenia.

Iku

- Rozumiem, na pewno dzieje się tam więcej niż u nas... - Mruknął i z małym zainteresowaniem zbierał się do odpowiedzi na zadane pytanie. Co miał odpowiedzieć? Przecież... no coś tam powie... - Szczerze mówiąc nie wiem... Jestem tu od niedawna i jeszcze nie spotkałem nikogo z mojej watahy. Nie miałem przyjemności z nikim się zapoznać. Znam tylko imiona Alf. Co jeszcze mogę dodać? Chyba nic... - Uniósł do góry lewy kącik pyska, jednak bardziej wyglądało to na pewnego rodzaju grymas niżeli uśmiech... Spojrzał kątem oka na białą wilczycę. - A Ty... jak długo tu jesteś? Mogę tylko twierdzić, że o wiele dłużej niż ja. - Zamachał leniwie ogonem, a pazurem delikatnie jeździł po zamarzniętej tafli jeziora tworząc ledwo widoczne wzorki...

Heroine

- Słusznie twierdzisz. - Odparła krótko. W sumie nie pamiętała tego kiedy, ani jak tu przybyła, a nawet nie chciała sobie tego przypominać. Przeszłość się dla niej nie liczyła, więc nie widziała sensu w tym, by jakkolwiek się z nią wiązać. Wtedy była słaba. Była taka jak ci, którzy hańbili jej Watahę. Na szczęście się zmieniła. Zmieniła się na lepsze, choć nie uważała tego za istotne. Nie mogła być ciężarem dla Watahy.

Dante de Cossa

Schatt ze spuszczoną głową, cicho i wolno niczym żółw, dostojnym krokiem przyszedł w to miejsce. Zobaczył jakieś wilki, których jeszcze nigdy nie widział... Nie, tą wilczycę znał. Raz ją widział. Lecz nie znał jej imienia. Była tylko jedną z wielu wilczyc, które widział i prawie zapomniał. Nie pamiętał nawet, kiedy to było. Może tydzień, może miesiąc temu. Kim ona była? Dla niego tylko tajemniczą osobą, którą raz widział na oczy.