Plantacja róż

Helmi

Mała Helmi szła powoli ścieżką, podziwiając różnokolorowe, mieniące się w promieniach słonecznych kamienie, którymi dróżka była wyłożona. Tuż przed nią było całe morze pięknych kwiatów, lecz ona nie zauważyła ich, tak była na razie zajęta kamyczkami. Przystanęła i poczęła dłubać łapką w ścieżce, usiłując wyciągnąć niewielki kamyk o delikatnym, różowoczerwonym ubarwieniu.

Konka

Zza krzaków róż wyszła Konka, która właśnie szła w kierunku morza. Niestety zgubiła się. Usiadła na ścieżce i zaczęła wyciągać kolce, które boleśnie ją udziabały. Nawet nie miała okazji dobrze się rozejrzeć po okolicy, by zbadać gdzie właściwie się znajduje.

Helmi

Helmi zaś wciąż siedziała pochylona nad kamyczkiem, który sobie upatrzyła i usiłowała wygrzebać go z ziemi pazurkami.
- Ej, wyłaź, wyłaź, nooo! - stękała pod nosem, ale kamień ani drgnął. widać był głęboko w ziemi. Helmi jednak nie zamierzała odpuścić i męczyłą się dalej.

Konka

Gdy wreszcie wyciągnęła ostatniego uporczywego kolca z pleców, dobiegł ją czyjś głos. Jakby zmordowany czymś... tam. Odwróciła łepek w stronę dźwięku. Na drodze zobaczyła kiegoś szczeniaka. To już chyba piąty jakiego tu spotkała. Zawinęła się szybko i zaczęła kierować się w stronę wilczki. Przy tym machała zamaszyście ogonem na wszystkie strony świata. I wszechświata też.

Helmi

Wyprostowała się i z wyrazem głębokiego naburmuszenia na pyszczku rozejrzała po okolicy. Zezłościło ją, że kamyk nie chce do niej iść. A jeśli jej nie lubi? Kiedy Helmi coś nie wychodziło, miewała różne dziwne myśli, najczęściej wybitnie kretyńskie. Tak by pewnie dalej rozmyślała nad stosunkiem kamyka do jej osoby, gdyby w oczy nie rzuciło jej się kolorowe wilczątko.
~ "Jej! Jak ja dawno nie widziałam żadnego szczeniaka!" ~ pomyślała, a jej zły humor od razu się ulotnił.

Konka

Kręcąc tak ogonkiem w końcu dotarła do miejsca, w którym była wilczka. Uśmiechnęła się od ucha do ucha i postawiła uszy na przód. Co było dość rzadkim działaniem ze strony Konki.
- Siemańko - wycedziła. Nie nauczyła się jeszcze w pełni kontrolować mowy. Dlatego też była ona trochę inna, niż reszty społeczeństwa.

Helmi

Uśmiechnęła się na kufie. Może kolorowa koleżanka pomoże jej w wyciągnięciu tego ślicznego kamyczka?
- Czeeeeeść - odrzekła, pretensjonalnie przeciągając samogłoskę, jak to miała w zwyczaju. Zdawała sobie sprawę, że wiele wilków to denerwuje, szczególnie dorosłych, ale nic sobie z tego nie robiła - ta słodka mała Helmi lubiła też czasem pograć na nerwach. Dodała. - Jestem Helmi, a ty?

Konka

- Konka. - rzekła zdawkowo. To było chyba jedyne słowo, które mówiła wyraźnie. Wyjrzała zza koleżanki i zerknęła na ruszany kamyczek. Zaraz po tym kątem oka patrzyła na Helmi.
- Cio lobiś? - spytała zaciekawiona. Zrobiła dziwną minę i jej uszy znów znalazły oparcie na tyle głowy. Może jej nowa znajoma miała złe pobudki? .-.

Helmi

- Nie umiem go wygrzebać - poskarżyła się i pacnęła łapką kamyk, by pokazać nowej znajomej, o co dokładnie chodzi. Znowu przybrała postawę zgarbioną, a jej dolna szczęka poczęła delikatnie drżeć, sygnalizując, że Helmi jest bliska płaczu. Jako szczenię ciągle rozpieszczane przez dorosłych, zawsze dostawała wszystko. Teraz, gdy po raz pierwszy w życiu nie mogła mieć upragnionej rzeczy, nie potrafiła tego znieść.

Konka

Jedno ucho zaczęło drgać i zostało w pozie pół-stulonej. Na pyszczek wrócił, szeroki jak ćwierć arbuza, uśmiech. Wstała i naokoło obeszła niegrzeczny kamyczek. Potem usiadła obok Helmi skupiając całą uwagę na niej. Poklepała ją po plecach dla otuchy.
- Nie maltf się. Mozie Ci jakoś pomogję - wymemłała i rozejrzała się za czymś co mogło pomóc w wykopaliskach.

Czikita

- Dżastin Bimber to kobieta! - Zapiszczało coś w krzakach. Pompono-tęczowe coś, co bądź co bądź, pochodziło z Ófolowa wturlało się w róże i legło na Konkę.
- Masz puchate futerko - Zapiszczała gładząc ją po brzuszku.

Konka

Spojrzała przenikliwym wzrokiem po wilczce, która na niej usadowiła zadek. Zrobiła grymaśną minę.
- A pać. Umię lobić fale - zapiszczała i wciągnęła powietrze w przeponę. Zaraz przez jej brzuch przeleciało kilka strumieni fałd. Jak temu z Ju Kan Dens. Uśmiechnęła się.

Czikita

- Uuu... - Wstała i zaczęła podniecać się leżącą Konką.
- Jestem Poducha i jestem Biii - Znów zapiszczała ukazując dwa (lub trzy) rzędy zębów i ukradkiem robiąc Konce kizimizi ogonkiem :3

Konka

Konka zgramoliła się i usiadła. Jeszcze bardziej położyła uszy po sobie. Zatonęła w potoku myśli. Co miały znaczyć słowa wilczki. xP
- A cio to jeśt Biii? - spytała łapiąc ogon Cziki i ciągnąc do siebie.

Czikita

- Dopsz. - Rzekła i siadłszy na swym wielce szanownym pupku zaczęła gadać coś o druidach i pedoberach w wersji hard.
No a potem:
- [...] A Bii, to znaczyć, żem siem podniecam samickami, a nie panami. I że ja być w związek z Arbuz. Znaczy dziewczyna. - Skończyła i zrobiła [link widoczny dla zalogowanych] minę.

Konka

- Tio wsiśtko wyjaśnija... - wykumkała, jakby rozumiała. Nadal ciągnęła ją za ogonek {w szarmancki ;3 sposób}. Coraz bliżej siebie ją przyciągała. Tak, służyła za linę do tych no zawodów, no co tam ciągną sznurek i w błoto.

Finally

Weszła ścieżką zrobioną z kolorowych kamieni, które całkowicie ją pochłonęły. Szła tak przez dłuższą chwilę, aż wpadła w Poduchę Cziki. Oderwała się od kamieni i spojrzała na nią dziwacznie jednak po chwili rozejrzała się po wszystkich młodych wilczycach, które się tutaj znajdowały. Kiedy zobaczyła Konkę to zerwała się z powrotem na łapy, żeby do niej podejść. Przytuliła się do niej jak do siostry.
-Sjemka-pisnęła radośnie nie zwracając zbytniej uwagi na resztę tu zgromadzonych, ale na nich, a raczej na nie też nadejdzie czas, że Finally zacznie się nimi interesować jako znajomymi.

Czikita

- Dziaaaa. - Zapiszczała robiąc fikołka i lądując na szpagacie. Łoj, Poducha utknęła.
- Gut, gut parówa! - Wydarła się machając czupryną jak w tej pojechanej reklamie szamponu i też robiąc Finalli kizimizi ogonkiem :3 - Brzęczyk, pomóż mi! - Pisnęła do Konki szamocząc się, by wstać ze szpagatu.

Konka

- Oki, pedobirku - mlasnęła. Puszczając Fin i siebie z uścisku skoczyła do Cziki. Skoczyła na nią przewracając ją i wyginając lekko jej noge. To musiało ździebko boleć. Wstała i usiadła tryumfalnie nad leżącą wilczkę. Wyszczerzyła kiełki patrząc na Fin.

Czikita

Mlasnęła i wydarła się.
- AAAAAA!
Aż ptaszki odleciały :3 I zza chmurek ukazał się jej feniks lądując przed nimi.
- Pierdolina Von Pedziober! - Zapiszczała tuląc feniksa. Walnęła się na trawę i zaczęła kręcić się w koło podniecając się Brzęczyszczykiewiczem.