Plantacja róż

Elena

Elena uśmiechnęła się ciepło, ale trzeba Cherry wiedzieć, że była już od dłuższego czasu alfą.
- Ależ naturalnie. Powiedz mi, co cię sprowadziło do naszej krainy? - zapytała z niegasnącym uśmiechem. Jej oczy miały łagodny wyraz, chociaż wcześniej raczej mało jej posiadały. Znów pojawił się w nich błysk ciekawości. przełożyła długi warkocz na przód swego smukłego, acz niewidocznie umięśnionego ciała wojownika i swym bystrym spojrzeniem przyglądała się wilczycy.

Cherry

// Ach, wybacz z tą rangą. Zagapiłam się xD //

Cherry chwilę się zastanowiła. Co właściwie ją tu sprowadziło? Z całą pewnością instynkt Tymoteusza no i chęć znalezienia domu. Nie każda wataha zgodziłaby się ją przyjąć tylko dlatego, że potrafi żonglować.
- To przez Tymoteusza. Szukałam domu od dawien, dawna, a on wiedział gdzie go znaleźć - odpowiedziała, składając zebrane wcześniej informacje w sensowną całość.

Elena

Wilczyca skinęła głową na znak zrozumienia.
- A kimże jest i gdzie się teraz podziewa owy Tymoteusz jeśli wolno mi spytać? - zapytała z niekrytą sympatią do Cherry. Coś ją w tej istocie ciekawiło i fascynowało, tylko jeszcze nie wiedziała co to było. Czyżby Cherry była inna niż wszyscy? Kto wie. Jedno jest pewne. Niebawem z pewnością się przekona.

Cherry

Ano Cherry była inna. Była dziwna i nietypowa. Słysząc pytanie na temat Tymoteusza zachichotała cicho, po czym wskazała łbem w nicość za nią, gdzie miał niby stać Tymoteusz.
- Tutaj jest. Nie lubi się ujawniać - odrzekła, będąc święcie przekonaną, że wytwór jej wyobraźni jest jak najprawdziwszą prawdą. - Szczerze mówiąc, tylko ja go widzę. A szkoda. Chociaż trochę zbyt dużo na wszystko narzeka - dodała po chwili myślenia, co by tu jeszcze o swym przyjacielu dodać..

Elena

Alfa uniosła na chwilę jedną brew z zastanowieniem patrząc w miejsce, w którym "stał" Tymoteusz. Po chwili jednak uśmiechnęła się ponownie i przeniosła spojrzenie na Cherry.
- W takim razie, jeśli byś była tak miła, przekaż mu, że jest mi bardzo miło go poznać, chociaż go nie widzę. - odparła z dużą dozą życzliwości w głosie, o którym za bardzo nie miała pojęcia.

Cherry

Wiśnia zaśmiała się ponownie. Był to jednakże życzliwy śmiech, gdyż Elena nie stwierdziła - jak to większość czyni - że Tymoteusz nie istnieje i go sobie wymyśliła. W duchu jej za to podziękowała.
- On wszystko słyszy i widzi - powiedziała z nutką grozy, jakby ten fakt miał przerażać. Potem zaś uśmiechnęła się szerzej, czyli na swój rekini sposób i dopowiedziała. - Jest takim moim pomocnikiem. Niezawodnym pomocnikiem. Bez niego zapewne by mnie tu nie było - to mówiąc rzuciła krótkie spojrzenie na Samuel'a. Coś się zaciął.

Samuerian

- Ach, witaj Eleno - powiedział Samuel do wilczycy, która nagle pojawiła się i gładko wparowała w ich zacną konwersację. - Miło cię widzieć - dodał, po czym ponownie zwrócił się do rozmówczyni. - Więc jesteś Cherry, tak? - spytał z uśmiechem. - Cieszę się, że mogę cię poznać. I Tymoteusza również - dodał. Zaraz też wskazał na postać ciemnego, nieruchomego samca, stojącego parę metrów za nim. - To jest mój towarzysz, nazywa się Golem i jest golemem - rzekł, skoro już nadeszła kwestia przedstawiania sobie nietypowych towarzyszy.

Cherry

Uuu, golem Golem? Ale fajnie! Cherry spojrzała na Golema z ciekawością. Skąd Samuel go wytrzasnął? No cóż, był Alfą, musiał mieć swoje sposoby. Tak przynajmniej jej się wydawało.
- A ja cieszę się, że mam okazję z tobą pomówić. To zaszczyt - odpowiedziała wilkowi. Chwilę potem spytała przy okazji przechylając nieco łeb w geście ogromnej ciekawości wynikającej z tego, że nie miała dotychczas do czynienia z taką kreaturą jak golem. - Jak to się stało, że został twoim towarzyszem? - to mówiąc wskazała na golema, ażeby nie było niedomówień.

Elena

Wilczyca niewątpliwie czuła się świetnie w skórze alfy. I lubiła sprawiać innym przyjemność.
- To dobrze, że masz kogoś takiego. Niektórym tego brakuje. - odparła i puściła doń oko. - A tak poza resztą pytań jakie mnie nurtują. Masz już swój dom? - dodała po chwili i strzepnęła dużym uchem.

Samuerian

- Ależ, jaki znowu zaszczyt - zaśmiał się przyjaźnie Samuel. Nie był przyzwyczajony do grania celebryty, więc szybko odpowiedział na pytanie Cherry: - Zrobiłem go z gliny i ożywiłem hebrajskim pismem. Niestety, nie jest stworzeniem myślącym, więc jedynie za mną chodzi, bez podpowiadania. Do podpowiadania mam oto tego stworka - powiedział, akurat w momencie, kiedy koło prawej łapy wilka pojawił się wyliniały, chudy kocur, mimo swego wyglądu idącego z dumnie uniesioną głową i pogardliwym spojrzeniem.

Cherry

Cherry zastrzygła uszyma. Miło było być w centrum uwagi obu Alf. Poczuła się ważna. Chyba zaraz łezkę uroni. Postanowiła więc, że najpierw odpowie na pytanie Eleny.
- Nie, jeszcze nie mam domu, ale w najbliższym czasie zapewne zacznę poszukiwania - powiedziała po czym przekręciła łeb w stronę Samuel'a i kota, który obok niego stał. Jej oczy natychmiast się powiększyły. - Ojej, kiciuś! Masz kiciusia doradcę? Ojojojojoj~ - prawie pisnęła z zachwytu i zaczęła z przejęciem głaskać kota pod brodą. I cóż, że był wyliniały? Kiciusie są słodkie! - Jak ma na imię? - spytała nie spuszczając oczu z kota.

Samuerian

Kocur odpowiedział na pieszczotę długim, brzmiącym niczym chrypka mruczeniem.
- Nazywa się Pawłow - powiedział Samuel z uśmiechem, zadowolony, że jego kiciuś okazał trochę kultury i raczył zachować się przyzwoicie przy innych. Dajmy na to mój kot lubi sobie wyczyścić zadek, kiedy ludzie na niego patrzą. - Właściwie nie pojawia się często, ale jest dość sympatyczny - dodał.

Cherry

A nasz kiciuś mruczy jak traktor i śpi na dekoderze. Ale nie o tym teraz mowa! Wiśnia wreszcie odczepiła się od kota. Przeanalizowała szybko jego imię by móc stwierdzić, że prawdopodobnie to imię rosyjskie, ukraińskie czy czort wie, jakie.
- Zauważyłam. Cieszę się, że mnie nie pogryzł - zaczęła krótkie przemówienie, o swym strasznym życiu. - Niektóre koty gryzą zamiast drapać. Nie należy to do przyjemnych uczuć. Chociaż drapanie też nie - i skończyła. Nie zwykła do mówienia zbyt wielu rzeczy na raz. Aż tu nagle zdała sobie sprawę, że nie wie co może jeszcze powiedzieć. Czekała więc, na jakiekolwiek propozycje zebranych.

Elena

Z oddali dobiegł znajomy Elenie skrzek. Odwróciła łeb w stronę, skąd owy dźwięk dochodził. Zobaczyła niewielki żółty punkcik, który zbliżał się z każdą chwilą. W końcu punkcik zamienił się w pięknego ptaka, który z ogromną lekkością, mimo rozwiniętej prędkości osiadł na ramieniu wojowniczki.
- Skoro już przedstawiamy swoich towarzyszy, to przedstawiam ci Cherry Fouxa. - wskazała łbem na ptaka, twora Samuela.

Cherry

Cherry obserwowała uważnie każdy ruch Eleny, a gdy wreszcie punkt - a raczej ptak, bo właśnie tym okazał się żółty punkcik - siadł jej na ramieniu, oniemiała z zachwytu. W ogóle to lubiła zwierzęta. Jak widać zresztą.
- Cudowny - szepnęła jedynie, jakby obawiała się, że ptak spłoszy się, gdy wypowie ów słowa głośniej. - Cóż to za gatunek? - spytała nadal cicho, wpatrując się w lśniące pióra Fouxa.

Elena

- Widzisz, ten ptak jest stworzony ze światła, przez znanego ci już Samuela. - odparła gładząc ptaka po łebku. Ten machnął skrzydłami i wylądował tuż przed Cherry i przekrzywiając zabawnie łebek, bystrymi oczkami przypominającymi złote koraliki przyglądał się jej z zaciekawieniem. Był niewielki, ale za to miał w sobie tyle dostojności, by budzić szacunek.

Cherry

- Widać, że jest nietypowy - powiedziała. - Dotychczas nie miałam okazji takiego ujrzeć - dodała zaraz, nadal bacznie obserwując ptaka. Ciekawił ją i intrygował. Ptak stworzony ze światła... przez Samuel'a. Czyżby bycie Alfą udostępniało też moce ninja? Spyta się go. Ale to zaraz. Jak skończy podziwianie Fouxa. - Piękny, nieprawdaż? - zwróciła się do Tymoteusza. Nie otrzymała odpowiedzi. Widocznie "nie chciał się odzywać".

Elena

Wilczyca zaśmiała się pogodnie.
- Z pewnością. Nie musi jadać. - powiedziała całkowitą prawdę a ptak nic sobie nie robiąc z tego, że Cherry się mu przypatruje, wskoczył jej na głowę i pochylił się. Teraz przyglądał się jej do góry nogami z pełną powagą zaczął lekko nosem pukać nos Cherry. Po co? Do końca nie wiadomo. Najwidoczniej jej nos bardzo mu się spodobał, co żywiołowo okazywał.

Samuerian

- Racja, drapanie i gryzienie to nie najlepszy sposób na okazanie kocich uczuć - zgodził się Samuel, z uśmiechem kiwając głową. Zaraz też spojrzał na elenowego feniksa. - O, siemasz stary. Widzę, że całkiem nieźle się trzymasz - zwrócił się bezpośrednio do ptaka.

Cherry

Cherry z początku trzymała głowę nieruchomo, ażeby ptak Eleny przypadkiem nie uciekł, przy okazji zostawiając ślady pazurków na jej łbie, aż wtem Foux zaczął dziobać ją w nos. Nie mogła tego stłumić, ani powstrzymać w jakikolwiek sposób. Kichnęła głośno.
- A więc potrafisz o wiele więcej niż tylko zbieranie golemów i kotów? - spytała retorycznie Samuela. - Moce ninja? - uśmiechnęła się przekornie i spojrzała na samca oczekując odpowiedzi. Bo właśnie o to miała się spytać. Prosto z mostu i bez zbędnych ceregieli. Był Alfą - owszem, ale w tej chwili rozmawiał z nią najnormalniej w świecie. Czemu więc ona by nie miała.