Szemrzący strumyk

Master

Skoro jednak cisza przeciągała się w nieskończoność, Master ponownie zerknął na wilczycę. Zauważył, jak mu się przygląda, więc postanowił podejść. Nieładnie tak się nawet nie przywitać, skoro i tak im przeszkodził.
Podszedł i uchylił nieco łba.
- Witam panie, jestem Master. Mogę jakoś pomóc, skoro i tak się już napatoszyłem? - cały on. Każdemu we wszystkim chciałby być pomocny.

Siomha Lorcan

Uśmiechnęła się dobrodusznie.
-Miło mi poznać. Jestem Siomha.- przedstawiła się. Nie chciała mówić w imieniu reszty. Co one takie milczące były? Zwłaszcza Flake... Soim zaczynało brakować jej głosu.
Wróciła do rzeczywistości.
-Raczej nie. Bo i nie ma w czym.- odpowiedziała na jego pytanie.- A nie sądzisz, że z tak bezpośrednim podejściem do innych i okazywaniem chęci pomocy, możesz spotkać kiedyś taką pijawkę, która przyssie się do Ciebie i będzie Cię wykorzystywać?
Dalej przyglądała się wilkowi. Chciała poznać jego osąd na ten temat.

Master

Przekrzywił łeb, jak gdyby nie pojmując wcale, o czym Siom mówi.
- No cóż... Wtedy pewnie będę jej służył pomocą. Jak każdemu zresztą. - ciepłe kluchy nie potrafiły znaleźć innej odpowiedzi, niż ta szczera. Do tej pory nigdy nie popatrzył na to w ten sposób. Od szczeniaka zawsze ktoś go wykorzystywał i unieszczęśliwiał.
- Przyznam, że zdziwiłaś mnie swą bezpośredniością. - rzekł. Czyżby w końcu znalazł szczerego kompana do rozmowy?

Siomha Lorcan

Odchrząknęła cicho. Zwykle była delikatniejsza w swoich wypowiedziach, ale w tej kwestii nie widziała innego wyjścia.
-Podziwiam to, że chcesz pomagać innym. Po widoku tych wszystkich Demonów i demonopodobnych mam wrażenie, że zatraciły się najważniejsze wartości. Z drugiej jednak strony, nie lepiej pomóc, gdy ktoś sam poprosi Cię o pomoc?- przechyliła łeb, przenosząc wzrok na strumień.- To nie rozsądne tak się odsłaniać przed innymi.

Master

- Nie zgodze się z Tobą, niektórzy są zbyt dumni, albo zbyt nieśmiali, by sami prosić o pomoc. Co zresztą rzekoma pijawka może mi zlecić, co miałoby być dla mnie takie złe?- zapytał, wciąż rozważając jej słowa. Dobrze, że nie owijała w bawełnę, bo i po co komu aktorska rozmowa rodem z opery mydlanej?

Siomha Lorcan

-I z tym masz rację.- westchnęła. O tak, gdyby świat nie był taki pogmatwany, wszystkim żyłoby się lepiej. Ale czy aby na pewno?- A pijawki nie zlecą Ci niczego złego na pierwszy rzut oka. Nie, ponieważ straciłyby kogoś, kto zawsze im pomoże. We wszystkim. A z czasem będą to potrzeby coraz to bardziej egoistyczne...- ostatnie słowo niemal wypluła. Chyba zbytnio emocjonalnie podchodzi do tego tematu.

Master

Spojrzał na nią uważniej i w jednej chwili pożałował, że dar czytania w myślach w jego rodzinie przechodzi tylko w linii żeńskiej.
- Czy... Stało się coś, o czym chcesz pogadać? A może mam komuś złoić skórę? - zapytał, zakrawając o żartobliwy ton, jednakże jego zamysł był całkowicie poważny.

Siomha Lorcan

Pokręciła łbem.
-Owszem. Jak każdy, miałam w swoim życiu wzloty i upadki. Po prostu wiem, że często nie warto być ufnym i pomagać każdemu, bez wyjątku... a swoje sprawy rozwiązuję sama. Jednak dziękuję za troskę.- uśmiechnęła się do niego. Wyglądało, że Master już tak ma i taki pozostanie. Czy to dobrze? Sam się o tym przekona.

Elena

Ev truchtała sobie spokojnie rozmyślając o niedawno narodzonych dzieciach. W końcu dojrzała dwójkę wilków i podeszła do nich.
- Dzień dobry. Jestem Evana, mam nadzieję, że mogę się przyłączyć? - zapytała i uśmiechnęła się ciepło tak, jak to miała w zwyczaju.

Siomha Lorcan

Łoj, łoj! Co to było? dzień dobroci dla Siom? Zmęczona gburami i burakami różnej maści, wilczyca miała ochotę machać ogonem na widok tych dwóch sympatycznych wilków.
-Mnie nie przeszkadzasz.- powiedziała. Zerknęła na Flake. Miały tutaj przyjść pobyć sam na sam, ale najpierw zlot rodziny i zamyślenie partnerki sprawiły, ze Siomha miała ochotę na czyjeś towarzystwo.- Jestem Siomha.- przedstawiła się po raz kolejny.

Master

Ruchem głowy Master zaprzeczył, ażeby muwilczyca przeszkadzała i przesunąwszy się, zrobił jej miejsce obok siebie.
- Witam, jestem Master. - zastrzygł uchem i uśmiechnął się.

Elena

- Miło mi was poznać. - odparła i siadła obok Mastera. - Wybaczcie, ale usłyszałam kawałek waszej rozmowy. Rozumiem cię Master, jestem podobnym typem, kiedy mogę pomagam. Tylko zdaje się, że mamy inne profesje, bo ja jestem wojowniczką.

Master

- Ja... Zotałem przekwalifikowany na pomocnika lekarzy. - Nie wspomniał o swym poprzednim zajęciu, o stanowisku, z którego poniekąd nikt go nie usunął- po co więc się chwalić? A nuż sie jeszcze na coś przyda bardziej, niż do bandażowania zadraśniętych łap.
- A Ty, Siomho? - przeniósł spojrzenie na wilczycę i usmiechnął się.

Elena

- Wybacz, że zapytam, ale kim byłeś zanim cię przekwalifikowano? - zapytała. Była ciekawa co robił wcześniej ten wilk, ciekawił ją. Po chwili spojrzała na Siom i uśmiechnęła się do niej. Owinęła sobie łapy cienkim, długim ogonem i zastrzygła długimi uszami wyłapując śpiew ptaków.

Siomha Lorcan

Siomha wyczuła, że Master nie chce mówić, kim był. Szybko przypomniała sobie jego pytanie.
-Ja dowodzę łowcami w mojej watasze.- westchnęła. No i schodzili na zwyczajne, nudne tematy. Ale cóż. Wolała to, niż męczenie się na siłę z niewychowanymi bucami. Odwzajemniła uśmiech Evanie.

Haruki

Przyszedł tu z lekkim uśmiechem. Rozejrzał się.
- Huh? ładnie tu...- powiedział pod nosem, rozglądał się i powoli szedł. Jak to Haruki potknął się i wpadł na białą waderę.
- Gomen Nasai ...

Master

Udał, że nie usłyszał pytania wilczycy, natomiast z wdzięcznością podchwycił odpowiedź Siomhy.
- Naszej Watasze- powiedział i skłonił jej się z anielskim uśmiechem.
- Choć może nie rzucałem Ci sie nadto w oczy... Cóż, moja mama robi wrażenie za mnie- skwitował i pogmerał łapą w podłożu.
- Może jakieś polowanie?- zapytał, wodząc wzrokiem od nowo przybyłego wilka do wilczyc, z którymi konwersował.

Siomha Lorcan

Siomha podskoczyła do góry.
-Haruki! Ile razy jeszcze na mnie wpadniesz?- zawołała ze śmiechem. Mimowolnie przytuliła syna. A co? Narobi mu siary! Niech ma! Na propozycję Mastera trochę się skrzywiła, ale jednak trochę głodna była.
-Może, może... - przytaknęła.- Ale dopiero za chwilę? Dobrze?- prawda była taka, że Siom się zasiedziała i było jej w tej pozycji dobrze.

Master

- Nie ma sprawy. Jeszcze nie konam z głodu, więc możemy jeszcze posiedzieć... - powiedział spokojnie i położył sie miękko na ziemi. Rozpostarł przed sobą łapy i zakręcił ogonem młynka. W sumie, nie chciał się narzucać z rozmową, a jednocześnie sam nie chciał być pytany o nic zbyt osobistego, więc przymknął ślepia i udając płytki sen, słuchał spod opadłych uszu dalszego rozwoju sytuacji.

Haruki

-Przepraszam mamo...- uśmiechnął się do niej, przywitał się z innymi wilkami.
- Hmmm jak sądzę ...to jeszcze dużo razy, hehe - łobuzersko się do niej uśmiechnął.
- Polowanie powiadasz? Bardzo chętnie.... - spojrzał na basiora leżącego na ziemi.