Szemrzący strumyk

Jasmina

Jakże się mylił! W ogóle co to ma być? Wszyscy w krainie ostatnio smętni i ponurzy, panuje jakaś moda na bycie bucem?
- Dzień dobry! - zawołała radośnie Jasmina, podbiegając do czerwona wilka. Zdmuchnęła niebieskie włosie z twarzy i wyszczerzyła się ku Sidney'owi.

Sidney

Czy moda jest to userka nie wie, z resztą nie wie też czy Siddy do końca pozostanie niemiły dla wszystkich w okół, musi się zmienić, jeśli chce zostać przywódcą i przy okazji wojownikiem. Te jego wybujałe plany... łech, ma jeszcze coś z jego dawnego charakterku, straszny z niego marzyciel, chociaż nic na to nie wskazuje.
- Hej... - powiedział jakoś nie chętnie, bez entuzjazmu. Wprost przeciwnie do tego, jak zrobiła wadera.
Na jego twarzyczkę wstąpił niewielki, malutki uśmieszek, który mimo wszystko nie znikł po sekundzie a utrzymywał się, co trochę się powiększając.

Jasmina

Dość to było przerażające, gdy uśmiech Sidney'a coraz bardziej powiększał się z sekundy na sekundę, jednak wilczyca nie dawała tego po sobie poznać.
- Jestem Jasmina - przedstawiła się wesoło, wpatrując w czerwonego wilka zielenemi oczemi swemi.

Sidney

No w sumie gdyby to wziąć z takiej perspektywy to mogło by być to przerażające, ale powiększał się nie z sekundy na sekundę a co chwilę, w dodatku prawie niewidocznie. Z resztą uśmiech ten i tak był dość mały, średnio widoczny.
- Sidney. - Rzekł ociężale, spoglądając brązowymi oczkami na niebiesko białą waderę. Długi, czerwonawy ogonek machał powoli, nieśpiesznie. Błah, on wszystko robił powoli, dosłownie wszystko.

Jasmina

- Długo tutaj jesteś? - zagadnęła Jazz wesoło, sadzając swój Wielmożny Tyłek na przeciwko Sidney'a. O tak, czas na wymyślenie jakiejś zacnej konwersacji, ażeby ten boski wieczór czymś sensownym się raczył zapełnić, muahahaha. Wilczyca przekręciła głowę, przyglądając się wilkowi z uśmiechem. Iście irytujący sposób egzystencji...

Shajen

Shajen przechadzał się po terenach krainy ze znanym sobie spokojem, wyniosłością i pewną cząstką lekkiego optymizmu w kroku. Dotarł w końcu nad strumyk, który szemrał, stąd zapewne jego nazwa. Jednak nie sam strumyk przykuł jego uwagę - zrobiła to wadera o biało-niebieskim odcieniu futra i ogromnych, zielonych oczach.
- Witam piękną panią - nie panując nad sobą, pojawił się przed Jasminą z szarmanckim uśmiechem skłaniając przed nią głowę. Owszem, miał Viktorię, jednak nie zmieni ona jego porywczej natury...

Jasmina

Jasmina przeniosła wzrok na wilka, który właśnie się obok niej pojawił. Zamrugała kilkakrotnie, nie wiedząc za bardzo co się dzieje, z tegoż względu, iż przed chwilą dopiero wyrwała się ze swojego świata, ukrytego gdzieś głęboko w umyśle.
- Dz... Dzień dobry - odpowiedziała jednak, a na twarz przywołała jeden ze swoich szerokich uśmiechów pełnych sympatii.

Shajen

Shajen uśmiechnął się jeszcze szerzej, słysząc odpowiedź wilczycy.
- Nazywam się Shajen, pochodzę z watahy Nocy i tymczasowo ćwiczę, by zostać szpiegiem mej watahy. Przechadzałem się właśnie pięknymi terenami tej krainy, gdy ujrzałem pewną wilczycę o niebiańskiej wręcz urodzie... Czy mógłbym poznać twoje imię? - zapytał, wbijając spojrzenie swoich - żółtych oczu w szafirowe oczy Jasminy.

Jasmina

Jasmina również odwzajemniła uśmiech wilka.
- Jasmina - odpowiedziała, lecz jej wypowiedź w porównaniu do słów wilka wydała się jej taka... uboga. - Z watahy Wiatru, również mam zamiar wkrótce zdawać na stanowisko szpiega - dodała więc szybko.

Shajen

Shajen omiótł Jasminę uważnym spojrzeniem.
- Piękne imię, niemal tak piękne jak jego posiadaczka... - powiedział spokojnie, nie spuszczając z wadery wzroku. Chyba nadszedł czas na powrót starego Shajena. Najwyraźniej pod jego nieobecność kraina zapełniła się nowymi, godnymi zainteresowania wilczycami...

Jasmina

Jasmina zaczerwieniła się niczym panna. No, może dlatego, że była panną i to dość młodą, a Shajen jak się okazało był pierwszym wilkiem, który to prawił jej tyle komplementów.
- Dziękuję - powiedziała cicho, nieco zawstydzona, niemniej szeroki uśmiech nie śmiał nawet opuścić jej twarzy.

Shajen

Shajen uśmiechnął się ponownie.
- Wybacz proszę, jeżeli cię zawstydzam, jednak taka uroda wymaga komplementowania - powiedział zawadiackim głosem, siadając obok Jasminy. Może trochę za blisko, jak na zwykłego nieznajomego, jednak taki właśnie był jego zamiar.
- Czy my się już czasem nie poznaliśmy? - zagadnął.

Jasmina

Jasmina spojrzała na wilka z zainteresowaniem, nie odsuwała się jednak, gdy ten usiadł koło niej.
- Nie wydaje mi się... - powiedziała wilczyca spokojnie. Była bowiem pewna, że Shajena widzi po raz pierwszy w życiu.

Shajen

- Faktycznie, zapewne bym zapamiętał... - powiedział wilk spokojnie, uśmiechając się wciąż do Jasminy. Może nieco zbyt pewny był siebie, jednak to już leżało od zawsze w jego naturze. Naturze bezwstydnego podrywacza, nie oszukujmy się... Wilk ziewnął i przeciągnął się, niby to niechcący zaczepiają łapą o łapę wilczycy. I niby to niechcący ją tam zostawiając.

Jasmina

Jasmina zamrugała zaskoczona, czując łapę wilka na swojej kończynie. Niemniej nie wiedziała co zrobić, więc nawet nie wpadła na to, by ją zabrać. Zbyt ufna i łatwowierna się urodziła, co niestety, sprawiało iż czasem wpadała w takie pułapki... Życie nie było jej w stanie niczego porządnego nauczyć.

Shajen

Wilk nie czując ku swemu zaskoczeniu oporu ze strony wilczycy odważył się na następny krok - dość szybki i gwałtowny, nawet jak na niego. Odwrócił się i jednym gestem złożył na wargach wilczycy długi pocałunek, pozwalając, by zupełni zawładnął nim Shajen podrywacz, a nie ustatkowany kochający mąż i ojciec. I poczuł się znacznie lepiej...

Jasmina

Jasmina w pierwszej chwili chciała jak najszybciej zakończyć to, co się nawet nie rozpoczęło, jednak pocałunek wilka tak ją zamroczył, że nawet nie panowała nad własnym ciałem. A ciało chciało tego, co dawał jej Shajen i odwzajemniło składany na jej ustach pocałunek. Zaś łapami wilczyca objęła kark basiora, pozwalając jej lepiej dosięgnąć do warg basiora.

Shajen

Shajen tylko uśmiechnął się lekko, gdyż jego usta wciąż były uwięzione w pocałunku. Przednimi kończynami objął waderę i lekko podniósł ją do góry, by mieć lepszy dostęp do jej warg.
- Chyba poznaliśmy się kiedyś... w innym wcieleniu - powiedział cicho, na moment jednak tylko przerywając tę chwilę pełną namiętności i braku zahamowań. O to chodziło.

Jasmina

Wilczyca mimowolnie zachichotała, słysząc słowa wilka. Nie chciała ukazać jak bardzo bawiły ją jego teksty, niemniej nie potrafiła tego dłużej ukrywać. Wciąż oszołomiona własnym zachowaniem wobec obcego niemal wilka, wtuliła się w jego rude futro i pozwoliła sobie odpłynąć na chwilę. Do świata, w którym wszystkie dni były takie, jak dzisiejszy.

Shajen

Shajen pozwolił się objąć wilczycy, po czym stwierdziwszy, że stojąc i trzymając Jasminę jest mu - i pewnie nie tylko - niezbyt wygodnie, delikatnie oparł waderę o najbliższy głaz porośnięty miękkim mchem. Sam zaś oparł się, pochylając nad Jasminą z pewnym siebie uśmiechem.
- Masz przepiękne oczy... - rzekł, by zaraz zacząć składać lekkie pocałunki na jej twarzy oraz szyi.