Szmaragdowy Strumień

Akeli

Duża, wiecznie zielona polana na której rosną jabłonie, tworzące krąg. Zieleń która zawsze tutaj gości, odbija się czasami od strumienia co sprawa wrażenie iż woda w nim jest zielonkawa. Sam zaś strumień do najgłębszych nie należy i z łatwością można ujrzeć dno bo woda jest krystalicznie czysta.
Pogoda Tutaj jest zawsze ciepła, słoneczna i występuje słabiutki, letni wiatr.

Heroine

Heroine dosyć szybko zjawiła się na polanie otoczonej jabłoniami. Usiadła przy strumieniu, wpatrując się w kamieniste dno i płynące strugi wody. Odetchnęła głęboko, gdy w końcu mogła być sama. W duchu chciała jednak, by zjawił się tu Iku. Musiała mu powiedzieć, co takiego nawymyślała. No i trzeba przecież uzgodnić, jak wyjaśnią wszystko Yumi. Ale póki co rozkoszowała się chwilą ciszy.

Jednak wena się kończy T_T

Iku

Przybył tutaj... Jak na zawołanie! Początkowo myślał, że nikogo tu nie ma, lecz po chwili zorientował się, że ktoś tu jest. Od razu rozpoznał Heroine. Zbliżył się i położył obok wadery.
- Jak tam nasza zemsta? - spytał, patrząc na wodę. Mimowolnie jednak zerkał na wilczycę. Może jest jeszcze... Ech! Niech on w końcu zapomni! Ale... Czy da się zapomnieć? Czuł, że to tylko przez całą te sytuację z Yumi. Nie wiedział, czemu tak wpłynęło to na Her, jednakże do niczego nie mógł jej zmusić. Pozostało mu tylko czekać na odpowiedź.

Heroine

- Dobrze... Nawet bardzo dobrze. - stwierdziła, nie spuszczając wzroku z wody. Jakoś bała się teraz na niego spojrzeć... Gdy nie powiedziała mu prawdy.
- Tyle że... Ona spytała, o co się pokłóciliśmy. I ja tak... To był impuls. - dukała się. - Powiedziałam jej, że gdy rozmawialiśmy o zajściu w jej legowisku, ty ją przezwałeś. Powiedziałam, że nie zacytuję. Opowiedziałam jej, że starałam się ją obronić, a ty stwierdziłeś wtedy, że jestem na tym samym poziomie, skoro jeszcze ją usprawiedliwiam. - skończyła w końcu. - Wyglądała na zdenerwowaną, gdy jej o tym powiedziałam. - dodała po chwili. - Iku... Ja nie wiem, czemu to powiedziałam... Przepraszam. - rzekła, zamykając oczy i kładąc głowę miedzy łapami. Żałowała tamtych słów... Mogła wziąć część tej "winy" na siebie. Ech...

Iku

- No wiesz ty co! - udał, mało skutecznie, wielce urażonego. Zaraz jednak zrezygnował. - Nie musisz się usprawiedliwiać. Rozumiem. Z resztą... I tak jej wszystko wyjaśnimy, prawda? - spytał, nie oczekując odpowiedzi. Bo przecież wyjaśnią... Chyba, że chcą zmusić ją do samobójstwa z powodu załamania nerwowego. Ale raczej nie chcą. Raczej...
- Mówiłaś, że jeszcze nie wiesz, czy... Czy to to... - zaczął niepewnie. Nie dokończył. Her już pewnie wiedziała, o co on chce spytać. Cóż... Pewnie rozumieli się bez słów. O ile ona zrozumiała .___.

Heroine

- Wiem. - powiedziała ciszej, wtulając się w jego futro. - Już wiem. - powtórzyła, uśmiechając się lekko. Było jej... miło. Od dłuższego czasu nigdy się tak nie czuła... Co ona plecie! W ogóle się tak nigdy nie czuła! Zamknęła oczy, a uśmiech na jej kufie nie zniknął. Cóż... Chyba nic nie mogło zepsuć tej chwili. Chyba... No właśnie. Najgorsza była niepewność. Ale zaraz... Czego ona się wstydziła? Niczego nie robili... Chyba tylko Yumi mogłaby odczytać to jako coś wiele, wiele, wieeeele znaczącego. Yumi... Gdzie ona teraz była? Chyba nie poszła się zabić?

Yumi

I znów Yumi podążała za zapachem Heroine. Widząc jej zachowanie, słysząc ton głosu, ogólnie ją obserwując... Wtedy - w lesie, martwiła się o nią. Bała się, że może coś sobie zrobić, a tego... by nie chciała. W końcu znalazła się w miejscu, w którym najprawdopodobniej powinna. Podniosła wzrok i zaczęła się rozglądać... Przy strumieniu zauważyła dwójkę brązowych wilków. Jednym z nich była na pewno Her, a drugi... Iku. Gdy Yu obserwowała ich chociaż przez chwile uśmiech sam pchał się na kufę. Co prawda wilk może i powiedział coś na ich temat, ale... najważniejsze, że jej przyjaciółka mu wybaczyła, że... najwyraźniej jest szczęśliwa. Wilczyca stwierdziła, że zostawi ich samych, nie będzie przeszkadzać. Cicho i bezszelestnie zawróciła, znikając z tego miejsca...

zt.

Iku

Na początku, ze zdziwienia, chwilowo poszerzyły się jego źrenice. Jednak po paru sekundach oczy wrócił do normy, a na jego kufie pojawił się delikatny uśmiech... Położył, a raczej oparł delikatnie swój łeb o jej kark. Machając ogonem, gdy natknął się na jej... delikatnie oplątał go wokół swojego (coś mi w tym zdaniu nie pasuje... o.O). Westchnął cicho, nawet nie wyczuł obecności kogoś innego w tym miejscu. Co z tego, że chwilowej? Nie czuł potrzeby skupienia się na czymś innym niżeli na chwili obecnej, na sobie i Heroine. Było... dobrze. Można opisać to pojedynczym, najprostszym słowem.

Heroine

- Iku... - wymamrotała, jakby nie była pewna, że tu jest. Jakby mógł zniknąć w każdej chwili.
I pomyśleć, że tak długo żyła bez... No i tutaj pojawiła się niepewność. Bo przecież... Nigdy sobie tego nie powiedzieli. Heroine nie potrzebowała dowodów czyichś uczuć, ale czy... To była miłość? Może to tylko głupie, dziecięce zauroczenie? Ech... Otworzyła oczy i wlepiła martwe spojrzenie w strumień. Uśmiech na jej kufie zniknął. Zamyśliła się.

Iku

Samiec zamknął oczy i powolnymi ruchami zaczął gładzić bok wilczycy. Odetchnęła głęboko. Zaraz jednak zauważył, że Heroine chyba coś trapiło.
- Wszystko w porządku? - spytał, podnosząc głowę i patrząc na nią trochę zaniepokojony. Tak nagle zmieniło się jej zachowanie... To musiało coś oznaczać. Przyglądał się jej, patrzał prosto w oczy... Chciał z nich w razie czegoś coś wyczytać, znaleźć jakąś wskazówkę. Czekał na odpowiedź, może... zrobił coś nie tak? Może nie powinien, ale.... nie wiedział >.<

Heroine

- Tak... - rzekła trochę spokojniej, zamykając ślepia. Lekko się poruszyła, by było jej wygodniej i nieco mocniej przytuliła Iku. Jakby bała się, że jej ucieknie. Ale przecież... nie ucieknie, prawda? Z resztą, czym ona się tak zamartwiała. Przecież nie ma między nimi niczego zobowiązującego. Jest tylko przyjaźń... Choć może dla niej to trochę więcej. Dotknęła łapą jego łapy i delikatnie zaczęła ją głaskać. Jakby chciała, by Iku znów zaczął gładzić jej bok.

Fari

Fari przylazła tu i usiadła niedaleko jednego z drzew. Palące słońce było tak uciążliwe, że samica chciała wejść do wody. Jednak się powstrzymała i zamiast się "kąpać", napiła się świeżej wody. Oblizała się, aby nie być mokra na pysku od wody i położyła się, by wysuszyć na słońcu mordkę. Potem usiadła, po czym spojrzała w stronę Iku i Heroine. Uśmiechnęła się. Gdy tak się szczerzyła, widoczne były jej ostre kły, jednak nie wyjęła ich by powarkiwać czy okazywać złość.

Iku

Spojrzał na żółtą waderę. Nie miała lepszego zajęcia?! W sumie... Mogła tu być. Były to wolne tereny, więc nie miał prawa jej stąd przepędzać. Wygląda na to, że to oni powinni sobie stąd pójść.
- Chodźmy gdzieś indziej. - łypnął ukradkiem na Fari. - Może do mnie? - zaproponował.
Iku zastanawiał się nad... nimi. To jeszcze nie było nic... zobowiązującego. Przynajmniej dla niego. Wiedział jednak, że są kimś więcej, niż przyjaciółmi, ale nie powiedzieli sobie tego... Może już czas?

Chay

Szczeniak szedł wolno nucąc pod nosem pieśń w języku rosyjskim, której kiedyś nauczyła go matka.
- Ja - soldat, ja nie spał piat liet... - śpiewał sobie cicho, rozglądając się po miejscu, do którego przyszło mu trafić. - I u mienia pod glazami mieszki... Ja sam nie widieł... - nucił dalej, nie zawracając sobie głowy tym, że jego muzyka może przeszkodzić komuś w popołudniowym spacerku.

Minato

Zwabiony zapachem jabłoni, jak również szumem płytkiego strumyka o krystalicznie czystej wodzie przybył w te strony wilk o złocistej sierści oraz błękitnych niby letnie niebo oczach. Stąpał przed siebie niespiesznym krokiem, aby w pełni nacieszyć się otaczającą go przyrodą, słodką natura, która ukazywała mu swe wspaniałe cudy. Na kufie jej lśnił łagodny, przyjazny uśmiech, którym obdarzał praktycznie każdego napotkanego wilka - nie było wyjątków. Przynajmniej na razie.
Zatrzymał się pod jednym z drzew, które tworzyły krąg i rozejrzał się dokoła. Wzrok zatrzymał na młodym - młodszym niż on, w każdym razie - osobniku, zaledwie szczenięciu. Miał ciemne, niemal czarne futro oraz szmaragdowe tęczówki - Minato przyglądał mu się ciekawym, jednocześnie dobrodusznym spojrzeniem. Jego spiczaste uszy poruszyły się, wychwytując nieznane mu, dźwięczne słowa nucone przez tego małego jeszcze wilka.

Chay

Szczeniak uśmiechnął się do właśnie przybyłego, starszego wilka, jednak jego obecność nie zawstydziła Chay'a, który śpiewał sobie dalej:
- No mnie tak skazali... Ja - soldat... I u mienia niet baszki, mnie otbili jejo sapogami... - sam nie wiedział, kiedy to nauczył się tej piosenki na pamięć. - Dzień dobry. - przerwał śpiewanie, aby w kulturalny sposób powitać wilka o jasnym futrze.

Minato

- Dzień dobry Tobie również - odpowiedział pogodnie Minato, podnosząc się na łapy i zbliżając do młodego wilka o ciemnej sierści. Klapnął tuż obok niego, zwracając błękitne spojrzenie na szumiący, spokojnie płynący strumyk, w którym odbijał się szmaragdowy kolor.
Tak, to miejsce zasługiwało na swą nazwę, jak i przynależność do Doliny Marzeń. Było tutaj cicho oraz spokojnie, a ciepły, lekki wiaterek jedynie poprawiał zepsute nastroje czy powiększał, powielał bardziej te dobre, pozytywne emocje. Było to idealne miejsce na wypoczynek po ciężkim dniu, na rozmaite rozmyślania o egzystencji czy po prostu na podziwianie cudów twórczej natury. Minato uwielbiał takie właśnie otoczenia - pełne zieleni oraz szepczącej i nucącej wody, która spokojnie dążyła do celu. Bez pośpiechu, bez zbędnych utrudnień czy uporczywych przeszkód.
- Nazywam się Minato - zwrócił się do nowo spotkanego osobnika z łagodnym jak zawsze uśmiechem, dalej wpatrując się we wspaniałą przyrodę. Jego głos był dźwięczny, miły dla ucha, lecz miał też w sobie coś mocnego, nutę niepasującą do dobrodusznego wilka. Nutę, którą trudno było wychwycić i określić.

Chay

- Hmm... Ja jestem Chay. - odpowiedział szczeniak. Jego ton głosu był tak zwyczajny, że trudnym by było go wychwycić. Nie był ani to głos inteligentego wilka, ani głupiego. Nie kryły się za nim żadne emocje. Jedynie czysta prostota i zwykła obojętność. To samo było z oczami wilczka - wpatrywały się w Minato spokojnie, bez zbędnych uczuć. Zwykłe, obojętne spojrzenie. I oczy, o których można zapomnieć zaraz gdy odwróci się wzrok. Szczeniak już nie nucił. Nie miał ochoty.

Minato

Jednakże Minato nie był kimś, kto tak po prostu zapomina o tych, których napotkał - nawet osobniki najbardziej normalne, obojętne czy typowe przykłady "szarych myszek" wbijały mu się w pamięć trwałym odciskiem. Jego umysł łatwo zapamiętywał fakty, osoby oraz miejsca - często on sam nie zdawał sobie sprawy z tego, iż coś wie, póki ktoś mu nie zada pytania, a on momentalnie, odruchowo na nie odpowie. Przestał się już nawet dziwić podczas takowych sytuacji - zbyt wiele ich było, aby za każdym razem rozdziawiać szczęki w zdumieniu i zaskoczeniu. Stało się to dla niego czymś naturalnym, całkowicie codziennym.
Skinął młodemu wilkowi, nie zaprzestając uśmiechać się łagodnie. Po chwili zastanowienia położył się, aby dać łapom chwilę odpoczynku i wytchnienia. Skutki długiej wędrówki - mimo jego kondycji nabytej na froncie - dalej był odczuwalne i zdecydowanie nieprzyjemne, toteż postanowił trochę dłużej po odpoczywać.
- Hajimemashite - powiedział w rodzimym języku, zaraz tłumacząc to wyrażenie: - Miło mi poznać.

Chay

Szczeniak zmrużył oczy. Żeby nie wyszło, iż jest on nieobyty w językach odpowiedział po ukraińsku:
- Ja takoż radij zustritisja z wami. - rzekł dumnie i również przetłumaczył. - Mi także miło poznać. - zaraz też postanowił zapytać: - Mówisz w języku jakiego nie znam. Skąd jesteś? - zlustrował spojrzeniem Minato i przysiadł naprzeciwko niego wciąż utrzymując wzrok na jasnym wilku.