Wodospad snów i marzeń

Renna

Wadera spokojnym, powolnym krokiem przechadzała się po krainie. Znalazła się w tym nieznanym jej jeszcze miejscu i usiadła przed wodospadem.
Łoskot wody jeszcze potęgował ból głowy.
Renna, Renna. Może to i prawda? Zerknęła na nieznajomą waderę i odrzuciła grzywkę z oczu.
- Witam.

Carly

//o mnie chodzi?

Samica poruszyla uchem, zerkajac na Renne. Zmienila sie i to jeszcze jak. Jest podczerwona. Carls polozyla sie, przenoszac wzrok na kaskady wodospadu. Wodospad marzen i snow.. Hmh, wyjatkowo interesujace.. Nigdy go nie widziala.

Renna

/ Tak/
Uniosła prawą brew. Nieznajoma się nie odzywała. Renia jedynie westchnęła i wpatrywała się w taflę wody.
Dręczyła ją sprawa Wa..Waspa? Chyba tak. On ją znał. Może ją pomylił? Może Renia jest podobna do jakiejś z jego przyjaciółek?

Carly

//ah, amnezja? xP

Dopiero teraz dotarlo do Carly powitanie. Uniosla w zdziwieniu brew. - Witaj.. - odparla niepewnie. Czemu Renna zachowywala sie, jakby nie znala skrzydlatej? Amnezja? Trudna sprawa. Carly jej doznala. Ale na szczescie na krotki czas.

Renna

/ Wesoła śmiertka wszystko wyjaśnia xD /

- Jak ci na imię?
Renia, dopiero co poznałaś własne imię! Jeszcze niczego nie pamiętasz. Wadera się przeciągnęła i wpatrywała pytająco w stronę nieznajomej. Otuliła się gęstym, czerwonym ogonem i śledziła ruchy nieznajomej.

Carly

- Uh, Carly.. Renno, nie pamietasz mnie? - teraz wilczyca rozumiala zdumienie Waspa na czas, gdy to ona byla czysta od przeszlosci, terazniejszosci i przyszlosci. Wstala, przygladajac sie Artystce badawczo. Nie klamala.

Renna

- Ku...rdeco wy wszyscy - jęknęła do siebie. Najpierw Wasp, teraz ona? Carly? - Niby czemu miałabym cię pamiętać? - spytała po prostu.
Wpatrywała się spokojnie w waderę. Otuliła się mocniej ogonem.
,,Dopóki nas nie znajdą"...
Zatrząsnęła się. Ten głos. Dopóki nas nie znajdą. O co chodziło w tym zdaniu, o którym sobie przypomniała? O co w nim chodziło?

Carly

Wilczyca wciaz nie mogla uwierzyc. Renna stracila pamiec.. - Ym, nie wazne.. - zamruczala mocno zdezorientowana ta sytuacja. Usiadla, wbijajac wzrok w glebe i otulajac lapy ogonem. Jak to mozliwe? Wypadek, sprawka maga? Zaraz skinela lbem Rennie, po czym obdarzyla raz jeszcze wzrokiem Ahire i Tevallo, a zaraz potem zniknela w przestworzach.

z.t

Wilczur

Przyszedłem tutaj lekko zasmucony. Czułem się jakby ktoś miał przyjść. Ktoś kogo jeszcze nie znam. Zawsze mam te uczucie. Westchnąłem.
- Ach te życie.
Polizałem swoją wargę.

Viento

Viento przyszedł tu ze spuszczonym łbem. Od dawna nie widział Mimic. Długo na nią czekał. Może się zjawi lada chwila? Nie, nie możliwe. Usiadł pomiędzy Wilczurem, a pewnym magicznym drzewem.
- Ciekawe, co się stanie jak przyłożę do niego łapę i coś powiem. - Powiedział do Wilczura. Nagle coś wstrząsnęło ciałem Vienta.

Tevallo Sutris

Tevallo czuł się...niemożliwie. Pierwszy raz Tevallo tak namiętnie całował się z Ahirą. Przytulił ją mocno i czule, znowu powracając do całowania.

//Całowanie...jakie to dziwne słowo.\\

Wilczur

Zobaczyłem dorosłego basiora, który przyłożył łapę do drzewa. Mnie też to ciekawiło. Zobaczyłem, że nim wstrząsa.
- Wszystko ok?- Zapytałem spokojny i trochę przestraszony. Muszę spróbować po nim!

Viento

[Nie, jeszcze nie przyłożyłem.]

Viento spojrzał zaniepokojony n Wilczura. Nagle coś go pchnęło. Z wielką siłą i szybkością skoczył na Wilczura z rozwartą paszczą. Co się z nim działo? Coś wstąpiło w obywatela Watahy Wiatru? Tak... Ale co? Może diabeł? Szatan? Kusiciel? Viento nie mógł nad sobą panować.

Wilczur

Viento skoczył na mnie z rozwartą paszczą. Zdziwiło mnie to. Koniec. Koniec, dla niego. Mimo, że nie chciałem krwi i walki, nie mogłem dać się zagryźć. Zawarczałem głośno i też się na niego rzuciłem z rozwartą paszczą. Coś w niego wstąpiło. We mnie. We mnie wstąpił tylko duch samoobrony. Nagle coś sobie uświadomiłem. Nadal walczyłem, ale chciałem coś powiedzieć.
- Uspokój się!- Krzyknąłem, nie przestając się bronić.

Viento

Viento w końcu upadł na ziemie. W szparkach jego ślepi coś zabłysło.
- Co... Co się stało? - Zapytał niepewnie. Po tych słowach usiadł. Achm... Już sobie przypomniał.
- Przepraszam za co... Nie wiem, co we mnie wstąpiło. - Dodał, pochłaniając go błagalnym spojrzeniem swych białych ślepi.

Wilczur

Moje słowa chyba poskutkowały. Westchnąłem głośno i krótko. Przegryzłem sobie wargę tak, że popłynęła kropla krwi. Wytarłem ją.
- Nie gniewam się. Wybaczam ci. A tak ap ropo, to jestem Wilczur. Me prawdziwe imię to Anviller.- Powiedziałem spokojnie. Byłem trochę zdenerwowany.

Akeli

Nad wodospadem zjawiła się szczupła, brązowa wilczyca z brązową grzywką falującą na wietrze. Jej ogon wywijał dzikie harce w powietrzu. Co oznaczało, że wilczyca ma bardzo dobry humor. No to dobrze. Akeli widząc dwóch samców przystanęła.
-Witajcie.
Przywitała się i machnęła ogonem.

Viento

- Witaj. Ja jestem Viento. - To mówiąc, podchodził powoli do drzewa. Dotknął jego kory. Spuścił łeb.
- Chcę wiedzieć, co we mnie wstąpiło, na zawsze. - Pożyczył sobie. Po chwili nagle przez jego ciało zaczęły przebiegać dreszcze. Jakaś czarna plama zaczęła zalewać jego umysł. To była... Jakaś dziwna dusza, śmiejąca się złośliwie. To nie to życzenie, o jakim powiedział. Wystarczyło najpierw pomyśleć. Po chwili zemdlał. Coś się z nim stało. Gdy się obudził, dziwnie się poczuł. Spojrzał na siebie. Jednak nie taki zdezorientowany. Z szyderczym uśmiechem spojrzał na drzewo. Tak, gdy o to się pytał, to myślał o tym, jak być demonem już na zawsze. Błędne pytanie umysłowe i już po wszystkim. Zaczął powoli się oddalać od drzewa. Przewrócił się znów. Chciał przedtem kogoś zabić. Był to Wilczur. Jednak gdy upadł, nastąpił znowu ten błysk w oku... Viento na jakiś czas znów będzie sobą. Wstał.
- Co się dzieje? Głowa mnie okropnie boli... - Powiedział tylko, lekko przestraszony. Po chwili już wiedział, że jest... Demonem? Jak tak, to może by poszedł nad jezior zmian? Ależ on o nim jeszcze nie wiedział.

Folle

Przyszła nad wodospad i usiadła przy nim. Była bardzo smutna tym że nie ma wielu przyjaciół. Nie zwracając uwagi na innych siedziała i wpatrywała się w taflę wody.

Ashia

Poszła za smukłą waderą.Gdy ujrzała to miejsce usiadła z wrażenia.Kochała takie widoki.Skończywszy wpatrywanie się próbowała pocieszyć wilczycę.
Przechyliła głowę i przytuliła ją.Jej grzywka opadła na lewe oko przez co wyglądała dość....dziwnie.