Wodospad snów i marzeń

Samuerian

Czarny Golem, będący wytworem Samuela pojawił się w tym miejscu i podszedł do radnego sojuszu Ogień-Noc - Hirestuny. Wręczył mu kartkę z następującą wiadomością, pisaną łapą Samuela:

"Wkrótce odbędzie się zebranie sojuszu Ogień-Noc w sprawie ataku samotnika na alfę Wody. Twoja obecność tam jest obowiązkowa.
Pozdrawiam, Samuel."

Po czym najzwyczajniej w świecie ruszył dalej.

Akinori

Westchnął cicho i wstał. Powoli zaczął iść, przed siebie, bo wiedział, że dalsze przebywanie w tym miejscu, nic nie da. Oblizał wargi i spuścił delikatnie łeb. Coś się w nim zmieniało, lecz sam nie wiedział co, będzie musiał się osamotnić i poszukać, a raczej odszukać swego ''ja''. Popatrzył jeszcze raz za siebie, po czym ruszył jak z kopyta, wymachując swym ogonem na boki. W tym dzikim biegu, zaczął sobie uświadamiać, co tak na prawdę jest dla niego dobre, a co nie..

zt.

Amiru · Wysłany: Pią 1:39, 29 Mar 2013 Temat postu:

Pojawiła się tutaj i ona - nastoletnia wadera pozbawiona rodziny o imieniu Amiru. Chociaż w zasadzie... nie do końca było to prawdą, bowiem jako - tako rodzinę posiadała, jeśli można tak nazwać kilka istot, które są nosicielami tych samych genów i mają tych samych przodków, ale pozostają dla siebie personami kompletnie obcymi i niewiele mającymi ze sobą wspólnego. Może nie ze sobą, ale z Tobą. A może nie tyle z Tobą, ile z Amiru. A może to Amiś ma niewiele wspólnego z nimi? Jedno było pewne: byli dla siebie niczym wrogowie, nie zaś przyjaciele.
Powoli, niespiesznie, zapewne nie mając już większych nadziei, podeszła w stronę niebieskiego drzewa. Spełnia marzenia - tak słyszała. Trzy - tak słyszała.
Jakie mogły by to być? Szybko postanowiła wymienić w głowie wszystkie, by potem wybrać z nich te najbardziej potrzebne. Te, których spełnienie stanowiło priorytet. Nie wierzyła, aby jakieś drzewo o kretyńskim kolorze mogło jej pomóc, a jednak chciała mieć nadzieję. Wzięła głęboki wdech, zatrzymując na moment powietrze w płucach po to, by następnie głośno je wypuścić.
- Chciałabym, aby ojciec mnie kochał, by był ze mnie dumny... - szepnęła, nieufnie spoglądając na drzewo. Nie miała nawet trzech życzeń, czyż to nie żałosne? A może przeciwnie? Może miała tak wspaniałe życie, iż nie miała o czym marzyć? Westchnęła. Rozejrzała się dookoła, czy czasem nikt nie widzi, że gada do drzewa. Uniosła łapkę i już miała dotknąć kory drzewa, kiedy dopadła ją myśl: a jeśli tak ma być? Może... może im wszystkim będzie lepiej bez niej? Może nie zasługuje na ich miłość?
Zrezygnowana, usiadła nieopodal drzewa, wlepiając spojrzenie w jego gałęzie. Co robić?

W końcu na jej pysk wkroczył grymas zawzięty, a łapka wylądowała na pniu. Wiedziała już, co zrobić oraz jak się zachować. Po raz ostatni tego dnia przeanalizowała całą tę chorą sytuację. Potrzebowała pomocy, wsparcia i miłości, a dostawała jeden kubeł zimnej wody za drugim. Albo przed drugim, jeśli zachować logikę.
- Chcę, aby ojciec i Maiko... byli szczęśliwi... - wyszeptała łamiącym się głosem, czując, jak po raz kolejny oczy jej zdają się stawać coraz bardzej mokrymi. Widziała świat niczym przez mgłę.
Była rozczarowana. Nie poczuła, aby coś się zmieniło, nie zauważyła, by cokolwiek się stało. Żadne 'czary - mary' ani 'hokus - pokus'. Ośmieszyła się tylko, nawijając do rośliny. Nawet ona miała w nosie (drzewa mają nosy?) naszą drogą Amiru, która zdenerwowana opuszcza właśnie galopem to miejsce, zażenowana tym, jak łatwo dała sobą manipulować. Po raz kolejny...
Porażka.

zt.